Over gruine spiertjes

In de tied dat ter nog haildaal gain planten en daaier bestonden, was de wereld koal en leeg. Ons Laimeneer keek vanuut zien houkje in d’hemel ais noar omdele en von t mor n dooie boudel.
Ook d’engeltjes dij bie hom woonden en bie hom d’huusholden deden, vonden dat ter aan de wereld nog n bult mekaaierde. “Wat kin ik doar nou ais aan doun?”, prakkezaaierde ons Laimeneer. “Dit is ja gain kiek. Zo’n koale boudel har ik ja nait maind dou ik de wereld muik.” Hai zakde wat achterover in zien kroakstoule en dee d’ogen dichte om ais goud noadinken te kinnen. Mor inploats van goud noadinken, vuil e in sloap. d’Engeltjes mozzen der wel om lagen. Doar lag heur boas te sloapen, terwiel dat e aiglieks aan t waark mos om zien scheppen te verbetern. Op heur tonen luipen ze noar ons Laimeneer zien waarkploatse en keken doar ais in t ronde. “Wie mouten wat hebben, woar wie de wereld n beetje schierder mit moaken kinnen”, mainde aine. “t Is aal zaand, dat as t n beetje slim waait, stoeven joe, zulfs in d’hemel, d’ogen en oren vol.” “As wie ais wat over dat zand hinstreuden”, stelde n aander veur. “Din is dij stoeverij ook over.” “Dat liekt mie wel wat.” zee t engeltje, dij aaltied mit motblik en vegertje de boudel aanhemmeln mos. “As der wat over de wereld hinligt, din waait dat zaand ook nait meer noar d’hemel en din heb ik t n stok makkelker”, d’Aander engeltjes mozzen doar om lagen.
“Hier ligt n haile zak vol mit gruine spiertjes,” ruip inains t engeltje, dat zörgen mos, dat ons Laimeneer zien bèrre aaltied goud opstopt was. “Dij huif ik toch nait meer bruken. As wie dij ais over de wereld streuden?” “k Wait nait, mor wie kinnen ais kieken of t liggen blift.”
Mit mekoar gooiden d’engeltjes de gruine spiertjes noar omdele en ze kwamen aalmoal netjes noast mekoar op de wereld te laande.
t Was n schiere kiek en ze dochten dat heur boas der wel slim wies mit wezen zol. Dou ons Laimeneer weer wakker wer, was e slim nareg, omreden nou har e nog niks bedocht om de wereld n beetje beter aanzain te geven. Hai keek ais tot d’roet uut en wat zag e doar? d’Haile wereld was gruin. Haildaal gruin.

Hai begreep ter niks van en ruip zien engeltjes bie zok. “Wat is der gebeurd?” vruig e streng. d’Engeltjes keken aalmoal n beetje benaauwd noar de grond. “Wie hebben gruine spiertjes streud,” vertelde t veurmanengeltje. “Wie vinden dat de wereld ter zo al n stok schierder uutzugt.” Doar mos ons Laimeneer heur wel geliek aan geven. “Mor as ik t nou dammee waaien loat, din waaien dij spiertjes toch weer vot”, zee e en ging noar zien waarkploatse, omreden hai har nog n aander kluske te doun. Doar harren d’engeltjes nait aan docht. Mor ze mozzen ons Laimeneer wel geliek geven. Nou mozzen ze ja weer wat aans bedinken.
Noa n zetje stak t alderdomste engeltje de vinger op. “Ik leuf dat ik d’oplözzen heb”, zee ze hail verlegen. d’Aandern keken heur verboasd aan. “Doe?”, vruigen ze. “Joa,” zee t domme engeltje, “as wie dij spiertjes nou ais nat muiken, din blieven ze beter liggen en plakken ze n beetje aan t zaand vaaste. Ons Laimeneer mout t mor even regen loaten.” Doar mozzen heur vrundinnen om lagen, mor omreden ze konden zulf niks beters bedinken, gingen ze toch in optocht noar ons Laimeneer en legden hom d’oplözzen veur. Dij kreeg daibe rimpels in zien veurheufd van t prakkezaaiern. Mor dou e op t leste zien ogen weer open dee, zee e: “t Is te perbaaiern.” En dou luit e t regen. Nait slim haard, mor n lekker òfgeschaaiden regentje, zo as e dat zo geern har. d’Engeltjes keken noar omdele noar de wereld en zagen inains dat ale spiertjes liek overènde stoan gingen. t Leek wel of ze aan de grond vaaste gruiden.
“Doar klopt wat nait”, prevelde ons Laimeneer. Mor hai wol t veur zien personeel gain woord hebben, dat e nait recht begreep wat of der te doun was. En dou inains ruip ain van d’engeltjes: “Laimeneer, kiek gaauw. Dij spiertjes begunnen te gruien. Ze worden aal mor groter en groter.” En joa hur. De gruine spiertjes werden aal groter.

Noa n zetje wazzen ze zo groot worden, dat d’haile wereld ter onder zat en je gain zaandkörrel meer zain konden. Stomverboasd keken ons Laimeneer en zien engeltjes tou. Hou konden dij spiertjes nou gruien goan? Kwam dat deur t wotter van de regenbuie? En terwiel dat ze doar zo stonden te kieken, bleven de spiertjes mor deurgruien. Aal mor deur. Op t leste werden ze zo hoog, dat de onderènden haard en stokkeg werden en bie n haile bult hail slim dik mit n roege bast er omtou.
“As ik nou eerlek bin,” zee ons Laimeneer, “din mag ik dizze gewazzen wel lieden. Wait je wat? Ik nuim heur ‘bomen’. Hou liekt joe dat tou?” d’Engeltjes vonden dat dat n schiere noam was. “Joa”, ruip t engeltje, dij aaltied geern van alles verzoameln mog. “Din nuim ik aal dij bomen biemekoar n ’bos’. Is dat wat?” Ons Laimeneer von dat ook n schiere noam.
“Wait je wat,” bedocht e, “din zel ik ook daaier moaken, dij onder dij bomen in dat bos wonen kinnen.” En ons Laimeneer muik eekhoorntjes, moezen, tieken, vozzen, knientjes en op t leste ook… n mens. En dat har e beter nait doun kind, omreden dij mensen begonnen votdoalek as haalfmalen in dij bozzen om te hakken. Ze stookden vuurtjes van t holt om zuk te waarmen en heur eten op te koken. En ze bruukden de bomen om huzen en schepen van te baauwen. t Duurde din ook mor poar doezend joar, en dat is veur ons Laimeneer ja mor n oogwink, of t grootste dail van de bomen was omhakt en op veul steden in de wereld zag je alweer allenneg mor zaand. En as t stief waait, din stoft t weer in d’hemel en din mout t motblikengeltje der aan te pas komen om de boudel aan te hemmeln. En ons Laimeneer zit in zien kroakstoule en bekikt d’haile boudel ais. As e nait gauwachteg moatregels nemt, din is der over honderd joar gain ain boom meer over. Din hebben de mensen ze aalmoal weer vothoald en kin e vannijs begunnen.