Oma

’t Is toch wel n krappe bedounen mit dien mouder bie ons onder dak.’
t Het even duurd, mor t hoge woord was der den toch oetkommen. Hai wait van zokzulf, hai is gain orbedor en hai het zeker gain hekel aan zien schoonmoeke. Zai is in heur oard n laif wiefke, woar niks mis mit is en doarnoast, zai is ook nog n echte kinderpuut. Mor om heur doaglieks over de vlouer te hebben, doar het hai de leste tied best veul muite mit.
Al doagenlaank het hai zok de kop suf zeten te prakkezaaiern, hou hai t onderdakprobleem van zien schoonmoeke bie zien vraauw aankoarten mout. Dat oplözzen, dij regelneven in de femilie veursteld hebben om t allaainstoand vraauwchie bie hom onder dak te ploatsen vèr van ideoal is, het de praktiek van alledag wel bewezen.
‘Ie hebben ja n groot hoes,’ heurt hai versoamelde femilieleden nog wel zeggen.
Woar hai in t verleden wel ais vranterghaid en ieverzucht pruifde bie zokse opmaarkens, was de toon dit keer toch maarkboar aans. Dit keer zeden zai t nait om hoat of nied, mor om t aigen perfiet.
Hai het al laank schoten, dat zien vraauw t der, noa zien opmaarken zulf best wel ook wel stoer mit het. Tuurlek, zai haar t ook wel aans doun wild, mor om de krappe wonenmaarkt kin gainaine hìn.
Baaide kinder snappen t saggerijn van heur pabbe nait recht. Zai binnen n identieke twijling en denken over veul zoaken ook t zulfde en zain doaglieks mit pien in t haart t verdrait van heur aigen mouder. Veur heur moakt t nait veul oet, zai binnen al regelmoateg aan de flotter en n beetje inschikken veur heur oma vinden zai doarom ook gain probleem.
Hou aans was t west, as opa nait omkommen was bie n dakongelok. Opa, dij zien geld verdainde mit schösstainvegen, was op n dag deur lu vroagd om schösstain te vegen, omdat der gain trek meer in t rookkenoal zat. t Was dij dag maal weer en noadat hai de draaiende gek van dak schroven haar, kwam hai al snel tot ontdekken, dat kraaien mit takken n nust in schösstain vlochten haren. Stokje bie beetje, takje noa twiegje is e minstens n uur bezeg west om t nust te ontmanteln. Dou e mit n overvolle emmer vol òfvalmattrioal noar beneden wol om dij te legen, is e op zunnepanelen aan de glie goan, van t dak òfstört en dood noast n toenbankje liggen bleven.
t Inde van opa was t begun van alle ellìnde. Oma kon noa t verschaaiden van opa nait allendeg blieven. Dat was tiedens opa’s leven al zo en as ainsoame wede zol t zeker nait vertraauwd wezen.
Nog even het hai perbaaierd bie de gemainte aan te kloppen mit t verzuik om veur oma n aanbaauw bie te baauwen, mor doar het börgmeester Van de Boom n stokje veur stoken.
‘Biebaauwen is net as nij baauwen en in onze gemainte zitten wie mit onze CO2 oetstöt al n dik joar aan onze taks.’
Noa dit gesprek is hai mit hangende pootjes noar hoes òfraaisd. t Was nait aans en hai zol zok derbie dele leggen mouten.
Mor guster is de zin en onzin van oma’s verhoezen deur heur aigen toudoun in n stroomversnellen terechte kommen.
Hou?
Deur n zulf ontwikkelde bom te loaten ontplovven .
In de benaauwde, soms tropisch aanvoulende waarmte was t zulvens in t grote oksternust hoast nait te haarden. Ondanks t dichte bloaderdak kwamen Kobus’ zunnestroalen ongenoadeg haard binnen.
Veur baaide jongens was der in toene genog diverdoatsie in t ploeterbadje van lutje kinder.
‘Dat Eko en Eltjo dat duzzen,’ zee n bezörgde mouder vanoet de vailege beschutten van hoge boom.
‘Zai binnen veur de duvel nait baange,’ zee n trotske pabbe.
t Luip tegen etenstied, dou d’mìnsenkinder d’ain noa d’aander in hoes verdwenen en oma veur t eerst dij dag vanoet heur zörgie in t ìnde kwam.
‘Zai stikte van honger,’ zo zee zai en vruig aan baaide klaainzeuns of zai veur heur nait even wat ittebijen oet toene hoalen konden.
‘Mor pa en moe binnen ja net op stap goan veur ons oavendeten,’ perbaaierde Eltjo tegen te sputtern.
‘Wel lekker,’ zee Eko, mor hai zag t ook nait zitten om in ‘heur’ toene ongevroagd ittjebijen te goan stelen en gaf n dudelke woarschaauwen òf:
‘As zai t maarken goien dij goie mìnsen ons dammeet nog mit veul geweld oet boom.’
Hou t verder òflopen is, duurf k nait zeggen. Wat mie wel opvaalt is, datter zok sunt vandoag gain vief, mor nog mor vaar oksters in toene opholden.