Oljoarsoavend

t Is Oljoarsoavend. In de serviceflat binnen n bult roamen helder verlicht. Elkenaine kikt noar t oljoarspergram veur tillevizie.
Geppie schenkt heurzulf n kop kovvie in. Ze zet t kopke veur zuk op t toaveltje en kikt wieder. Dammee komt der n kaberet met Seth Gaaikemoa. Dij zel t joar òfsloeten. Dat is aaltied wel mooi. Kin je nog even lagen. Vrouger har je Wim Kan. Dij kon der wat van. d’Haile poletiek wer din op de hakke nomen en elke menister kreeg wel n sneer van hom. Doar haren zai en Evert aaltied noar keken. Vleden joar was Wim Kan der nait meer op west. Dij was al dood. En veur Evert was oljoarsoavend nait echt oljoarsoavend. De kanker vrat aan zien liggoam en t ende kwam noader. Om poaske was e uut tied komen. Geppie har ter ook stoer mit had, mor deurdat Evert zo flink west was, was zai der ook redelk goud deurhèn komen.
t Huus was heur dou al gaauw te groot worden en ze haar zuk n wonentje huurd in de serviceflat en doar zat ze nou. Allenneg! Om heur tou woonden aal zokse mensen as zai. Allainstoande vraauwen en mannen, dij doaglieks met heur allain wezen te koop luipen en joe wel vaar moal in de weke nuigden veur n kop kovvie of n borreltje. Doar har ze nait aan mitdoan. Evert ston doar nog tussen. Der wer al zo gaauw en zo veul proat.
En nou was t oljoarsoavend. De kinder haren vroagd of ze nait bie ain van heur wezen wol, mor dat haar ze subiet òfwezen. Kinder mozzen op zokzulf wezen op zukse oavends en nait opscheept zitten mit n olle moeke. Nee, zai wol laiver allain in heur aigen flatje blieven. Gebeurde wat gebeurde. Din kon ze zuk goan loaten. Tussen zeuven en haalf achte wazzen der verschaaiden auto’s bie de flat west om mensen op te hoalen. Mor t grootste dail van de bewoners was gewoon in huus bleven, net as zai. Dij keken nou ook noar tilleviezie of wazzen bezeg met heur aigen gedachten. Hou t west was en dat t nooit weerom komen zol. Uren, doagen, moanden, joaren vlaigen as n schare vot. En wat veurbie is, is west. Dat blift allain in joen herinnerns hangen en doar kin je asmis vreselk mit in toeze komen. n Dikke troane glidt over Geppies rimpelge waange.
Der wordt aanbeld. Geppie schrikt op uut heur prakkezoatsies. Wel kin dat nou wezen? Hou loat is t aiglieks? d’Ol pendule wiest haalf elven. “Wel is doar?”, ropt ze achter de dichte deure. “Kloas Venemoa! Graitje Veerkamp vragt ons veur n borreltje. Din kinnen wie mit mekoar t ol joar uutzitten. As t nog wat eterij in huus hest, kinst dat wel mitnemen.” Geppie dut deure open. Kloas kikt heur vrundelk aan. “Wie hebben nou wel laank genog zitten te treuren over dat wat nait weerom komt. t Wordt tied dat we nou ais veuruut kieken. Noar t nije joar. t Leven gaait ja wieder.”
“k Wait nait,” twievelt Geppie, “zol k dat wel doun? n Feeske zunder Evert? k Wait nait.”
“Mor ik wait t wel,” zegt Kloas, “goa nou mor mit.
Wie binnen der aalmoal. Elk dij allain is in de flat. Wie hebben nou laank genog tied had om in t verleden te kieken. t Wordt ter ja toch nait aans van. Zel k zeggen dast der aankomst?” Hai draait zuk om en let Geppie allain bie deure stoan. t Wordt der nait aans van, klinkt t heur nog in d’oren. t Wordt der nait aans van. Inderdoad, je kinnen de tied nait weerom draaien. Wat je ook doun. Evert blift vot en zel nooit weerom komen. Ook nait as ze hier zitten blift. Ze begunt in t keukenkaaste te rommeln. Doar vindt ze nog n buzze met jeudenkouken en ook nog puutje zolde pinda’s. Dij kin ze wel mitnemen. n Haalf vleske bezzen het ze ook nog. Beloaden met heur inbreng stekt ze de sleudel in de buutse en let deure achter zuk in t slöt valen. Even mit de lift en ze staait bie Graitje veur deure. Doar binnen zeker al zo’n twaalf mensen bie mekoar. Ze zöcht zuk n stoule en schoft aan in de kringe. Noast heur zit Kneles Bontsemoa. “n Minne oavend nait, Geppie?” Geppie knikt. “Goud dat Graitje dit bedocht het. n Mens allain is ook ja niks. Ik heb gaauw n deuze kroketten hoald bie d’kafetaria aan d’overkaande. Krieg k vanoavend in elk geval wat waarms te eten. Koken veur mie allain is ook ja niks.” Stientje Wolterman hoalt heur olle grammefoon op batterij en draait n ploade. “What a wonderful world”, zingt Louis Armstrong mit zien haisterge stem. Der komen nog meer lu. t Wordt oardeg vol in Graitje heur koamer. “Wie binnen vol”, ropt aine.
“Den goan we op de gaange wieder.” Veur ze t bezevven, stoan de stoulen en toavels in d’hal. t Wordt n hail feest. De treurege gedachten binnen vot en ze lagen zuk krom om de bakken, dij Job van Zoalen vertelt. Dat kon e vrouger ook al zo goud.
Inains heuren ze boeten t vuurwaark. “Verrek, t is al twaalf uur west,” brult Kees Sloots, “Veul zegen aalmoal!” Hai nemt n roam, vloog Graitje om d’haals en bakt heur smok op baide waangen. Dat is t sein veur ale aandern om mekoar ook t nij-joar òf te winnen. Geppie staait wat achteròf. Mout ze doar nou aan mitdoun? “Geppie maaid, veul zegen,” zegt aine en geft heur n smok. Geppie geneert zuk. Evert, dinkt ze, verroad! Stil blift ze stoan met heur glaske bezzen in d’haand.

Mout ze nou gain verdrait hebben? Heurt ze nait allain in heur flatje te zitten? Nou dut ze mit aan n feest, terwiel dat Evert ter nait meer is.
Inains komt ter daip binnen in heur n zaachte stem. Gain stem dij je heuren kinnen, mor aine dij vuilboar is.
“Mitdoun, Geppie,” zegt dij stem, “gewoon mitdoun. t Wordt ter toch nait aans van, vergetst mie ja toch nait.”
Hou kin ze ooit heur Evert vergeten. Evert? Was dat Evert zien stem west? Joazeker, ze wait t hail wis. Evert het zegd dat ze mitdoun mout. Ze begript wat hai der mit maint. Nait zitten blieven te treuren. Doe moust wieder. Blief leven en verknies dien leste joaren nait. Mitdoun Geppie! Om twij uur s nachts breken ze op. Aalmoal n beetje in d’eulie. Mor ze hebben wel n schiere oavend had. In bèrre kin Geppie t nait noaloaten om nog even noar Evert zien foto, dij op t nachtkastke staait, te kieken. Verbeeldt ze zuk dat nou of knipoogt e noar heur? “Ik vergeet die nooit, mien jong,” fluustert ze, “Wat ik ook dou, doe bist ter bie.”
Mit n glimlaag op t gezichte vaalt ze in sloap.