Òfkeurd

Hè, da’s even lekker, zo op t diekje langs t Schildmeer. Gain minsk in de buurt. k Bin ja nait minskeschaauw, mor locht, woater en roemte waarken immer op mie as n asperientje bie pien in kop.
Wodan, mien olle lovverd van n hond, sjoeksjakt n endje veur mie aan. Zien grode neusgoaten zitten vol stof, graszoad en schulpengroes. As hier n stuk of wat honden op dizze menaaier rondstruuntjed hebben, kinnen ze t padje vannijs wel volstörten.

n Koppel kouertjes knappen mit n bloudse gang over ons hen en kommen mit n bult gesputter op t woater dele. Wodan runt noar raand van t meer en gaait allernoaste te keer. Snoaveltjes van zwemmende vogels goan open en dicht en volgens mie laggen ze haalfmale hond oet. t Geblaf van Wodan duurt gelukkeg nait laank want zien aandacht wordt al weer trokken deur n fietser dij ons in de muide ridt. “Wodan, koukop, kiek toch oet en goa nait midden op t pad liggen!”, bölk ik.
n Veur mie vrumde man, n goie viefteger liekt mie zo tou, stapt wat knovvelg van fiets òf, terwiel dat ik mit n vergrèlde kop bezeg bin kaalf van n hond aan zien haalsband in t gras te rieten. “Ho, ho, man, dat mouten ie nou nait doun!” Kerel stekt doarbie vingertje omhoog of ik veur hom n klaain beudeltje bin.
“Wat hebben ie der mit neudeg”, zeg ik wat vranterg. “Dij os zel t toch ainmoal leren mouten. Dat dut hai nou altied, hè. Hai let zuk gewoon midden op t pad valen, zodat minsken zuk de nekke der wel over breken kinnen.”
‘Mouten ie nou ais even heuren”, zegt man, op n veur mie wat vrijpostege toon. n Toon dij mie op dit moment even nait aanstaait, mor hai gaait krikkeg deur. “Waiten ie wel dat t aarme daaier joe beschaarmen wil, as hai zo liekbendeg veur joe midden op t pad liggen gaait? Wees mor bliede dat ie zo’n goie kammeroad hebben. Dat het elk nait!”
Ik kiek hom nog ains aan. Wat lèlt dij man doar nou aal over kammeroaden en zo? “Joa, joa, ie kieken mie aan zo van; woar bemuit dij aigenwieze kerel zuk mit, mor k bin gloepende janloers op joe, as ie dat mor waiten. k Heb noamelk zulf ook persies zo’n goie lovverd had as dij hond van joe.” Troanen schaiten hom in ogen en ik schoam mie inwendeg veur mien gramniedeghaid zonet tegen hom. Zien hond is zeker net doodgoan of zo en nou vuilt hai zuk, vanwege mien stroef oetvallen, bliekboar verplicht t ain en t aander oet douken te doun.
As k hom nog ains wat beter aankiek, bekropt mie der inainen n lichtelk gevuil van meedlieden. “Loaten wie der even bie in t gras zitten goan man, t kost ja gain cent meer”, kom ik hom wat tegemuit. “Wat is dat mit joen hond, is hai der nait meer, zeggen ie?” Ik help hom vast mor even n endje op glee.

Hai strikt hond, dij aal nait bie hom weg te sloagen is, wat òfwezeg deur t roege hoar. “Joa, even wat bieproaten is altied wel goud’, zegt e der doadelk achteraan; “k bin hoast mien haile leven al bie pad en weg west. k Was noamelk raizeger in mesienen en zo, beter zegd landbaauwmesienen. Deurdeweeks slaip ik in pensions en vrijdagsoavends, smis ook wel zotterdagsmörgens, kwam k pas weer thoes. Geld gain gebrek hur, mor k was toun al traauwd en je waiten wel dat, veuraal as je jonk binnen, je nait te ver van t nust òfvlaigen mouten. k Heb nog aal n kregel wief hur, oar nait van, mor wie gruiden toun echt wel n snittje oet mekoar, zel k mor zeggen. As ik thoes kwam din lagen doar al allerhaande schietkerwaaikes op mie te wachten, mor vraauw was zulf op de klitter. Zai haar heur eigen leven en vrunden. Veul lafde was der op n duur nait meer bie. Elke moandagmorgen gin k al weer veur dag en daauw vot en op t leste kwam ze nait ains meer oet bère, om mie bie t hekje oet te zwaaien. Dat schontjede zo n poar joar deur. Ik mos haard waarken hur, t was aal doage haard aanpittjen, want veur mie ja zeuven andern, hè. Ik kon t waarken wel aan hur, doar was niks mis mit, mor deur aal mien kobschraberij over dingen thoes, zag ik der op t lesten tegenaan dat ik noar hoes tou en mien vrije tied doar deurbringen mos. Tot op n vrijdagnommerdag, k zel t noeit vergeten, bin k bie mien leste klant, n rieke hereboer hier in pervinsie en dij haar n nust leutje hondjes.

Alderlaifst mooi spul man. Ik kon der vergees wel aine van mitkriegen. Nou der was aine bie, dij ging votdoadelk op mien vouten zitten en slikde mie aal aan boksempiepen of hai zeggen wol, neem mie mor mit hur. Nou, dat mos din ook mor deurgoan ja. Laiverdje op achterbaank in auto en in ain sjees noar hoes tou.
Mien vraauw het noeit echt van hom holden, in aal dij joaren nait, mor ik heb n bulde dieverdoatsie aan hom had. Zo’n haile zotterdag en smis d’haalve zundag der nog bie, kon k mit hom optrekken. Mooi man! As k smoandagsmörgens weer op tied vot ging, kon k hom aan binnenkaant van deur omhoogspringen heuren, of hai zeggen wol, ‘neem mie toch mit, neem mie toch mit!’ Dizze spikanteghaid ging aal mit aal zo n joar of tien deur, tot begun veureg joar. k Kwam op n moal thoes en ol jong lag te poesten en te stìnnen in houk van koamer. Hai was te min om bie mie te kommen, dij laiverd. Smoandags heb k mien boas opbeld da’k zaik was en dinsdoags was mien grode kammeroad pijger. k Was der gelukkeg zulf bie toun t heerging. Ik vuilde mie op slag allain op wereld. Wat heb k doar n last van had! Dat kin k joe nait vertellen. Alle strampatsen van mien boas, t onbegrip en gain aanhold van mien vraauw en ook nog t gemis van mien hondje, hebben t aal kloarkregen hur. Noa n moand of wat was k al weer thoes. Rondom opbraand! Overspannen en staarker nog, stress, en nou ja zulfs mit n mooi woord ‘burned out’. Veurege week, persies n joar loater dus, heb k van t GAK zel k mor zeggen, te heuren kregen dat k òfkeurd bin veur de volle 100 persent. Mooi kloar bin k der mit! Mien vraauw het mie van mien leste vekansiegeld n nije fiets koft. Dizze.” Hai wist noar zien gruine fiets, dij op stander midden op t schulpenpadje staait. “Joa, ik zol aibels geern weer n leutje hondje hebben man. k Heb nou ja n zee van tied om mit hom lopen te goan, mor mien vraauw wil t vervast nait hebben. ‘Ast vannijs zo’n stinkdaaier aanhoalst, ’zegt ze, ‘pak ik zulfde dag nog mien kovvers! Kinst mor kaizen hur!’ ‘Nee, k zel die n nije fiets kopen, din kinst doe der op oet goan zo veul ast doe wilst. n Fiets kinnen je in t schuurke zetten en vret gain brood!
Nou, da’s din tougelieks de reden woarom ik joe hier trovven heb zo op t diekje langs t Schildmeer, hè.” Hierbie kikt e op zien allozie. “Oh jonges, is t intied al zo loat worden. k Mout as de weerlicht ja noar hoes tou, aans is t kiek in de pot.” Hai gript Wodan bie de kladden en geft hom n smokje midden op zien kolle nadde neus. “Blief mor lekker laif veur dien boas strieden laiverd hur.” Toun keek hai mie pas aan en schremt zien strödde. “Neem mie nait kwoalek beste man. Wat bin k ook n roare jeuzelgat, n kwedelmesien hè, om joe zo mor even op te zoadeln mit mien meulekheden. Mor toch slim bedankt hur, dat je even noar mie lustern wollen.”

Ik nik mor wat en wie langen mekoar even loater haand of wie veur altied òfschaaid nemen as goie vrunden. “Wie stoan doar op kemping.’’ Ik wies noar even wiederop onder aan t diekje. “As ie joe vervelen…. goa in elks geval mor veul fietsen, da’s vast goud veur joe”, reudel ik. In tied da’k t zeg, vuil k mie n dikke gloeperd. Dizze man het ja meer neudeg as even n endje fietsen of op veziede goan.
Hai aait Wodan nog even stief over kop hèn. “Moi hur laiverdje en goa mor lekker midden op t pad liggen hur, om dien goie boas te beschaarmen hè. Trek die mor niks van andern aan hur, lekker dien aigen kop volgen. Mout ik ook mien jong hur!”
Hai stap knovveleg op fiets. Haalfmale van n hond wil achter hom aan bentern. “Wodan kom hier!”, bölk ik hom terogge. As hai weer kwispelnd noast mie staait zeg ik; “Kom mien jong wie goan ook noar t vraauwke tou, ons eten zel zo stoareg aan ook wel kold stoan te worden.”
Hai blaft wat eelsk in locht en hobbelt veur mie aan bie t diekje noar beneden. Hai wait de weg. Joa, denk ik, perblemen hebben dit daaier en ik gelokkeg nait. En … n hondeleven kin smis toch ook nog wel n goud leven wezen.