Neeffie

Haalf opricht zat Rikkert, mit n kuzzen in de rugge, op bèrre te lezen.
Annechie was nog in de badkoamer in de weer. Dij har elke oavend ja veul meer waark om zuk schoon te moaken as ze op bèrre wol. Aal de make-up mos der weer òf. Vraauwlu mainden ja aaltied dat ze deur de noatuur slecht bedaild wazen. Nait mooi genog en dus klaaiden ze van alles op heur gezichte om der wat jenteger uut te zain. Mor elke oavend mos dij rommel der wel weer òf, omreden ze kregen aanders allerhaande vlekken in t gezichte.
t Was n schier boukje woar Rikkert in te lezen lag.
Zzzzzz … ging t om Rikkert zien kop. n Neeffie!

Dat haar je dervan as je d’roet openluiten en din t licht aandeden. Hai zol Annechie der toch ais wat van zeggen. Dij har zukswat ja nooit wat in de reken. Rikkert huig noar de neeffie mit zien bouk.
Zzzzzz … mit n grode boge vloog t daaiertje noar de laambe aan t plefon. Rikkert las wieder.
Annechie was ondertussen kloar en kroop bie hom op bèrre. ‘n Mooi bouk?’
‘Joa man, dij Kees Visscher kin meroakels mooi schrieven. Ie zain t ja zowat veur joe.’ Zzzzzz … doar was t neeffie weer.
Weer huig Rikkert mit zien bouk.
‘Wat dust toch?’ vruig Annechie.
‘Der vlogt mie aal n neeffie om de kop. Doe moust n aander moal, veurdast de laambe aan dust, eerst d’roet dichte doun. Neeffies komen op t licht òf,’ antwoordde Rikkert en ging wieder mit lezen. t Neeffie haar n vaaileger stee opzöcht, zodat e boeten t berek van Rikkert zien bouk kwam. Mor t licht van t leeslaampke trok hom onweerstoanboar aan. Hai mos noar t licht tou.
t Duurde din ook mor even of Rikkert vernam hom weer. Zzzzzz … ging t weer om zien kop.
‘Nou heb k ter genog van,’ mottjede Rikkert en sluig de dekens van zuk òf. ‘Ik wil doar vannachts gain last van hebben.’ Mit t bouk in d’aanslag sloop e veurzichies op t lutje daaiertje òf.
Mor dij zag hom bliekboar komen, want net op t moment dat Rikkert haauwen wol, vloog e as n stroaljoager in doekvlocht noar d’aander zied van de sloapkoamer.
Rikkert kon niks aanders doun as der achteraan te goan.
‘Loat dat baist toch vlaigen,’ zee Annechie vanuut t waarme bèrre, ‘ast dammee de laambe uutdust, gaait e wel vot.’
‘Niks mit neudeg,’ proelde Rikkert, ‘hai gaait ter aan. Mainst toch nait dat k mörnvroug onder de neeffiebulten zitten wil.’ Woar was t neeffie nou bleven? Rikkert loerde de koamer rond. Ha, doar zat e. Tegen t plefon.
As e nou aargens op stoan ging din kon e der wel bie. Doar ston de stoule mit zien goud veur d’aander dag. Doar kon e wel even op stoan goan. Hai sleepde hom zo’n beetje onder t stee woar t neeffie zat en klom der op. Hai gaf t boukje n beste zwaai en, joawel heur, op t mooi widde plefon vertoonde zuk n bloudvlekke zo groot as n dubbeltje.
‘Mien schiere plefon!’ jammerde Annechie, ‘dij heb ik vattien doage leden ja nog wit moakt. Nou kin k ja weer vannijs begunnen.’
‘Jammer nait zo,’ reageerde Rikkert vanòf zien stoule, ‘hai is dood. Doar hevve we gain last meer van.’ Hai draaide zuk n beetje, om van de stoule òf te stappen. Mor dat miskulde hom. Hai verloor zowat zien evenwicht en mit n vlogge bewegen kon e zuk nog net stoande holden. Mit n grode stap stapde hai van de stoule. Mor dat ging deur aal de konsternoatsie toch even te gaauw. t Was of e n klap mit n stombe biele op zien kuut kreeg en mit kon e der nait meer op stoan. Hai zakde in mekoar op de grond.
‘Stel die nait zo aan,’ klonk t uut t bèrre.
‘Verrek doe mor,’ zee Rikkert, ‘der is wat in mien rechterkuut knapt. Ik leuf nait dat k ter op stoan kin. t Dut mie vreselk zeer.’ Veurzichteg kraabde hai overende. Stoan op zien rechterbain was der nait meer bie.
Annechie kwam haalf overènde en keek de zoak ais aan. ‘Doe hest n zweepslag,’ mainde ze, dat hebben ze bie ons op de volleybalklup ook wel ais n moal.
‘Och, hol die stil mit dien zweepslag. t Dut mie zeer,’ schol Rikkert. Veurzichteg kroop e op bèrre.
Mörnvroug zol e wel zain hou of t was. Je konden om haalf twaalven snachts dokter toch nait hoalen? Der was ja gain levengevoar.

d’Aander mörn dee Rikkert zien bain nog aal zeer en der op stoan kon e ook nait! ‘Ik zel wel noar dokter mouten,’ stelde hai vaaste, ‘trek die mor gaauw aan, want ik kin zulf nait autorieden.’ Mit zien baaident stonden ze n uurtje loater bie dokter op stoebe.
Dij bekeek en beknovvelde Rikkert zien bain ais van ale kaanten en konstateerde, dat ter wat scheurd of òfknapt was. ‘Hoal der mor reken mit, dat je opereerd worden mouten,’ zee e.
Rikkert schrok zuk zowat dood. Opereren? En dat allaine omdat e wat roar van n stoule stapt was.
Wat zollen zien ollu wel zeggen as dij t heurden?
Eerguster har e ze nog verboden om op n trapke of n stoule te klimmen om gedienen op te hangen. Doar wazzen ze ja veuls te old veur. Dan mozzen ze hom mor even hoalen. En nou kwam e zulf maal te laande.
Op d’achtergrond ston Annechie mit n meeliedeg gezichte en keek t aalmoal zo’n beetje aan. ‘Ie kinnen votdoalek wel deur noar Winschoot rieden,’ zee dokter, dij ondertussen t zaikenhuus opbeld har, ‘ze verwachten joe om tien uur.’
Annechie ondersteunde heur invalide echtvrund noar d’auto. ‘Bist benaauwd?’ vruig ze onder t rieden. Rikkert schudde van nee, mor aan de zwaitdrupkes op zien kop kon je toch zain, dat e slim zenewachteg was.

De specialist in t zaikenhuus onderzöchde t bain ook weer van ale kaanten. t Dee soms gemain zeer.
Veul zeggen dee dokter nait.
Toun Rikkert weer overènde mog, keek e de dokter vroagend aan.
‘Ie hebben gelok,’ antwoordde dokter, ‘t Is scheurd. Dat wordt rust holden. Wie begunnen mit drij weke gips.’
Drij weke mit t bain in gips. Dat vuil mit. Mor hai was nou wel n poar weke uutschoakeld. Hou mos dat nou op t waark? Der was ja gainaine dij dat overnemen kon en as dat wel t geval was, din dee dij t laang nait noar t zin. n Ketaaiertje loater ree Annechie hom in n invalidekarrechie van zaikenhuus noar d’auto. Dou mozzen ze baaide wel even lagen om t ongelok.
‘Bist nou haildal aan mie overleverd,’ grolde Annechie. t Kon Rikkert aal niks schelen. Hai hof nait opereerd worden en … t doul was beriekt: t neeffie was dood.
Snommedoags hoalde Annechie bie t Gruine Kruus n poar krukken. Zo, nou kon e weer n beetje uut de vouten. Over n dag of wat kon e wel weer n endje lopen, al ging t din ook wat langzoam.
Soavends op bèrre bekeken ze mit heur baaident Rikkert zien gipsen bain nog ais goud.
‘Hai is mooi wit,’ konstateerde Anniechie, ‘net zo wit as mien plefon, mor din zunder dij bloudvlekke.’
Zunder der bie noa te denken keek Rikkert noar boven.
Doar zaten wel twaalf neeffies in slagorde kloar om, zo t leek, heur aanval te begunnen.
Rikkert grijnsde. Hai kon der niks tegen begunnen. Hai was versloagen! Dou
greep e n petovvel dij onder t bèrre ston, en gooide dij mit kracht noar de zwaarm op t plefon. ‘Dè,’ ruip e, ‘ik zel mie deur joe uutlagen loaten!’ Op t plefon vertoonden zuk nou drij bloudvlekken.