n Sprookje?
Aargens, hier hail ver vot en toch dichtbie, ston n grote boerenploatse. Op dij stee woonden veul minsen. Ain van dij minsen was Kees, t zeuntje van de boer. Kees was groag op stee, t leven was der goud. Elk dee ale doage zien waark. De boer, de knechten, de maaiden of de kinder, elk dee wat e doun mos. Ze haren respekt veur mekoar, dailden vreugde en verdrait en elk wos dat zien of heur waark net zo belaangriek was as van d’ aander. Kees was nog mor n leutje jonkje mor hij begreep dat elk gelieke belaangriek was.
Op n boerenploatse binnen netuurlijk ook daaier. Hounder, n hoan, sikken, schoapen en n hail grode koppel gaanzen en boven in t heu door woonde Minet, n grode swaarde kadde. Zai zörgde der veur dat d moezen op heur aigen plek bleven en nait in t huus kwamen. Zo wui de boer zien oogst goud beschaarmd. De toak van Minet was belaangriek, net as dij van Pluto, de goldglaanzende hond. Hai beschaarmde t stee van boer zo dat t ter aaltied vaaileg was. Kees zien waark was ook belaangriek, hai zörgde veur t eten van Minet en Pluto. Ale doage speulde hai ook mit Pluto en bozzelde zien glaanzende vacht.
Bie Kees woonden ook peerden. Dij luipen in n groot stok gruinlaand. Der was n broene, n grieze en n widde en in de vetwaaide luipen schoapen en hoornvij.
Op n mooie nommerdag wui der in t gruinlaand n veulentje geboren. Zien moeke was tröts op hom en Kees haar mit wènst uutkeken noar dij dag. En nou was t zo wied. t Was de mooiste kidde dij je joe mor veurstellen konnen.
Hai haar aal kleuren van d’regenboog. Zien heufd was prachteg rood met n bles van fel oranje. Zien poten wazzen kleurd van lichblaauw tot paars. Doar deurhèn luipen golden strepen asof de zunne hom smokt haar. Zien lief was taikend as de golven van de zee. Boven op zien rugge zat n broene streep en zien steertje was klaain en daip swaart. Je zollen hom n kleurenvol peerdje nuimen kinnen.
Zoas e van boeten was, was e van binnen. Aaltied vrolek en blied. Hai was zo groots op zien mooie kleuren, gainaine was zoas hai. Hai daansde en sprong deur t gruinlaand en was n speulkammeroad veur elk. Ook Kees was hail tröts op t nij veulen en daanste en huppelde mit hom over stee.
t Was n feest om ze soamen te zain.
Zien moeke was huil wies mit heur zeun, mor toch…
De boer en zien knechten stonnen ook wel n beetje roar te kieken. t Was n prachtbaist, dat wel, mor aal dij kleuren…?
Zien moeke docht: ‘Woarom kin e nait wezen zoas d’aander peerden. Woarom mos hai der zo aans uutzain, woarom mos der zo ofsteken.’
Gainaine duufde der echt over te proaten mor zai stonnen wel roar te kieken en te smiegeln.
t Veulen kreeg in de goaten dat ze noar hom keken en vonden dat e aans was. Veuraal zoas ze agewaaierden dee hom zeer.
En Kees? Ook Kees haar in de goaten hou de minsen fluusterden mor hai begreep nait woarover ze t haren. Soamen speulden ze mit zoveul plezaaier dat ze de moezenusten vergaten.
t Kidde was nait allenig blied mor ook laif en geheurzoam. Al was hai ook vremd van kleur, ze wazzen wies mit hom. Mor toch…
Op n dag, boer en knechts haren n daibe koele groaven, dou t snachts huil haard regen ging. De koele zat vol mit modder. In zien speulseghaid koegelde t peerdje derin. Hai ging hailendal koppie onder.
Dou hai deruut kwam, waren aal zien kleuren vot. Hij was nou n gewoon gries peerd.
Zien moeke was slim schrokken mor ook huil blied dat t goud oflopen was en dat e nou net as ale aander peerden was. Nou zollen ze ook wel nait meer vremd noar hom kieken.
En t veulen? Dij was ook slim schrokken mor dou hai zag dat zien mooie kleuren vot waren wui e huil verdraiteg.
t Was doan mit zien vrolekheid en gejuchter. Hai was nait meer blied en wui n hail stil peerdje dat praktisch nait meer mit Kees en d’aander daaier speulde.
Ook Kees kon hom nait meer bliede kriegen en op n duur trok t kidde zuk terugge op t uuterste puntje van t gruinlaand. Wat zien moeke, d’aander daaier of Kees ook deden… Zien luchteghaid was vot.
t Duurde n haile tied. t Veulen wui zaik. Vreten wol e nait meer en drinken dee e ook nait. Zien moeke en Kees wazzen baange dat e doodgoan zol. Hai lag mor doelloos veur zuk oet te kieken en t mooiste weer kon hom nait lösmoakken en dou de wolken zich soamentrokken en der n verschrikkelk onweer kwam, bleef e op zien plekje liggen. t Regende uren aan ain stuk en aal dij tied zag Kees t veulen liggen woar e lag. Of zien moeke ook vrinskede en ruip.
Kees keek deur de beregende roeten noar zie kammeroadje en de troanen biggelden hom over de wankies.
Noa n haile tied kwam zunne weer te veurschien. t Kidde vuilde de waarme stroalen op zie vèl. Hai keek noar zien poten… t Leek of de zunne hom smokt haar. Hai keek en hai keek. De regen haar hom schoonspuild en de zunne haar heur waarmte geven en hai was mooier as ooit! Nog wat wankel op zien pootjes sprong e overènde. Hai runde noar zien moeke tou.
Zai vuilde zuk zo blied. Heur vrolek, bliede kind was der weer en al zag hai der din aans uut as d’aander peerden, hai was heur biezunder kind.
Op stee was elk weer gelukkeg. Gainaine vond hom nog vremd. Hai heurde gewoon bie heur. Net as veurtied speulde Kees weer mit zien kammeroadske. De minsen en daaier van dij grode boerenploatse in dat laand hier huil vèr vot en toch zo dichtbie, leefden nog laank en gelukkeg. Zai wozzen, dat elkenaine is zoas e is en dat is goud.
En Kees? Dij wos aaltied al dat elkenaine briek is.
