n Min minselk trekje
Toun t oorlog was, haren mensken .Mit niks bedoulen wie veur dij tied al gaauw gain eterij, klaaier, brandstof, meedsienen en zo meer. Dij behuiftes aan aal dat soort tepaskomerkes was nait zo mooi in dij tied, mor woar k nog nimmer van heurd of lezen heb is, dat der veur kinder, zo as ikzulf in dij tied, ook gain speulgoud te kriegen was.
‘Ná,’ heur ik joe al zeggen, ‘wa’s dat nou? Net of dat zo belangriek was. Speulgoud doar konnen je ja nait vet van worden in oorlogstied.’
Klopt ook wel netuurlek, mor t zat veur mie toch wel even aans. Veur mie was dat ja hailemoal nait zo belangriek, dat eterij, klairoazie enzo. Doar zaten mien pabbe en mamme mit, ik nait. Ik wol speulgoud hebben. Dát was veur mie allain mor belangriek.
Mien pabbe zee: ‘Joa mie jong, speulgoud kinst wel vergeten hur. Galanteriezoaken zitten altmoal en aallaank mit planken veur roamen. Ik heb ook gain sjoege van swaarde handel, dus most die mor even redden.’
Ol boas, veur mie din, in wezen was hai nog mor n goie daarteg joar, het zuk t bliekboar toch wel n bult aantrokken dat ik aal zo zat te zoezen over speulgoud, want … op mien verjoardag ston der smörgens, tou ik oet bère kwam, n hail nuver speuldinkje op t zwilkje van toavel, noast t pietereuliesteltje mit stampende surregoat kovviepot. t Was n autootje! En wat veur ain! Mien pabbe haar hom zulf moakt zag ik doadelk.
Kleuren van feguurzoagtriplex waren krek dezulfde as van mien mamme heur theebred, dij k nait meer op t dressoir stoan zag. Zes roadentjes waren van zes dambrikjes. Dee mie niks hur, want ik kon toch noeit en te nimmer van mien pabbe winnen, ja. Och, och wat was ik ja bliede. Mien pabbe haar ook troanen in ogen, dij laiverd. Mien mamme ook, mor achteròf was dat meschain wel om heur mooie theebred. Wel zel t zeggen.
Ik op stel en sprong noar boeten tou. Noar mien beste kammeroaden. Nou, dij waren ja hailemoal nait bliede, bleek al gaauw. Dij haren ook ja allinneg mor heur schounpoetsdekseltjes mit n droadje der aan, woar je joe dood bie runnen mozzen om t gerabbel veur te blieven.
Juust tot dij tied haar ik goud mit mien vrunden speuld. Och joa, der was netuurlek wel ains wat hikhakkerij, mor dat duurde mainsttied noeit zo laank. Toun ik aanders mien autootje haar, veranderde alles op slag. Zai pluigen mie, of ik net in stroat wonen kommen was. Jeloerse koppen werden bie nkander stoken, dij smiegels en zai grepen mien mooiste bezit. t Duurde nait laank of hai lag totoal kepottrapt en verhinneweerd op stroat. k Ston der op bek en oren bie, mor ik kon der niks zo gaauw aan doun. Hailemoal kepot! Doar mos wel n stoeperd op komen.
Toun mien pabbe mie t vruig kon ik nait vertellen wel t krek doan haar. d’Haile ploug haar ja schuld en haar der van genoten.
Mien ollu kregen roezie mit buren. Buren weer roezie onder mekoar, om kört te goan, t was oorlog in de oorlog bie ons in stroat. Òfgunsteghaid netuurlek. Niks aans. Mit mekoar haren zai ja niks. Dat kon nog wel, mor as ain ook mor n bietje meer haar, al was t ook mor n ainvoudeg triplexautootje, din vuil je al deur de mand. Kepot mit dij handel!
n Goie zeuventeg joar loater, om krek te wezen veurege moand, hebben mien vraauw en ik noa veul sappeln en oetzunegen n nije auto koft. Nait zo n dure hur, nee man, dat zit der vast nait meer aan bie pensiouneerde olle knakkertjes zo as wie. Nee, n klaainere hebben wie ons touaigend. Net groot genog veur ons baaident. Dij achterin mit ons mitvoaren wil mout haile smuie knijen hebben. Afijn, wie rieden stroat in, swaaien vol tröts, noar d’eerste de beste(?) bekende en wat ducht joe … hai draait zuk om of wie locht binnen.
‘Nou ja,’ zegt mien laive vraauw; ‘niks van aantrekken Ab, t is ja altied al n bietje biezundere kerel west, dat waistoe toch wel?’
Joa, joa, ik heb mien karretje nou al weer n poar moal, liekbendeg veur t hoes, oetgebraaid wossen. Haile buurt ston zo’n bietje boeten vanwege hemels nuver weer, mor gainain en din ook echt gainain kwam even bie mie, zo as aans, om n proatje te moaken.
Nee lu, t is gain oorlog meer. t Binnen ja gain kinder meer. t Is nait van swaart geld. Nee, t is dunkt mie n min minselk trekje. As dat zo is, joa din kin en wil ik ze nait verbetern. Wil ik din weer goud mit ze proaten kinnen, din mot ik dunkt mie zörgen dat ik zo gaauw meugelk n grode dikke deuk in mien laif autootje krieg. t Zol mie aans wel aibels slim spieten, want t is ja zo’n oardeg speuldinkje.
