n Aalgedureg weerkerend overdenken
t Zel al gaauw n goie viefteg joar leden wezen dat ik hier, persies op dizze plek, ston oet te kieken over hoaven van Delfsiel, de ploats woar k geboren bin en woar k mien haile leven, dus nou ook nog, as n Siamese twijling mit vergruid bin. t Was zo tussen Kerst en Old en Nij, t was bitter kold en t snijstörmde. t Anders zo remouerge zolte zeewoater in hoaven lag ter nou bie as n oppoetste roustvrijstoalen bevroren ploat. Hier en doar sprille bevroren stukken ies mit doarop veren poetsende zeekoapen, en dat mit n rust of t midden in zummer was. Dit was heur weertype. Zai schraauwden tegen mekoar en plukden, òfgunsteg mekoar in de goaten holdend, aan wat onbestimds dat in t ies vastvroren zat. Wieder was t betrekkelk stil doar aan mien zo laive woaterkaant.
Mit dizze kolle hier boeten kon ik ja nog beter dreumen din onder waarme gestikde dekens thoes, in mien deur mien pabbe roeg òftimmerde ketonnen sloapkoamerke mit de gele, naauw opdreugde lekplekken van smolten snij.
Ter lagen veul kusters òfmeerd, mit kerstbomen in top.
Dat in òfwachten van de zeelu, dij lekker thoes bie moeke zaten te groalen van heur ainegste poar lösbandege doagen in t joar. Dij kusters lagen, totoal verloaten, wel 6 riegen dik aan mekoar klusterd aan t plankenpad.
Gewoonliek was dat hier zo dag en deur wel aans. t Was altied n drokte van belang. Inkomende en oetgoande schepen haren altemoal zo heur bekorens veur ons. Wie, de mit de hoaven vergruide boefkes, dij loater netuurlek altemoal noar zee tou wollen. Op jacht noar roem en eervolle doaden en oaventuren. Oaventuren en belevenizzen, dij deur d’olle zeerötten, dij je d’haile godsgaanse doagen zittend op n muurke aantrevven konnen, opsmukt werden tot welhoast onmeugelke heugten en gevoaren. Prachteg! Wie zollen en mozzen dit ook ja mitmoaken, wat ter ook gebeurde! Leren … noar schoul? Hallo, dou nait zo stom, zeg! Dat was ja net wat veur witbekjes, slapjanuzzen. Niks veur ons, as jonges van Delfsiel. Ik heb ains n moal mitholpen op n Zweedse kolenboot en kwam soavends as swaarde piet thoes. Mien moeke was duvels en mepde mie mit n reuzezwaai noar regenbak achter t hoes. Hier mos ik mie hailendaal noakend poedeln mit n flinterdun stukske Sunlight-zaipe en n glidderg washandje … en dit ales mid den in winter! t Dee mie niks. Ik was op dij olle schuit west en haar mie zulfs (in koeterwaals Zweeds) verstoanboar moaken kind. k Haar van dij smoezelge, veddelke kok knäckebröd mit dikke roombotter en n snee stokvis ter op kregen. Heerlek! Dat ik de volgende dag dik aan de schieterij was, dat kwam netuurlek deur dat röttege kolle groetjen bie de put.
Aal mien stoere vrunden gingen loater noar zee tou. Ik nait! Leuk hè, veur n knuppel zo as ik, dij ale wereldzeeën verkennen wol. Nee, ik mos noar dij duvve mulo-schoul.
‘Kinst loater ja altied nog op ain van dij scheepvoartketoren waarken goan,’ zee mien pa cynisch: ‘Swinters kinst din lekker bie t kaggeltje zitten en nait verrekken bie n 20 groaden onder nul op n winderge veurdek van n kuster. Óf’,’ en hai prikde mit n strak vingertje noar mie, ‘zo as ik toun, zo koal as n loes, doun mos. Veur n poar griepstuvers stoapels holt van wonder en geweld op de nekke versjaauwen op n holtfebriek. Dag in, dag oet!’
Ik lusterde toun hailendaal nait noar dit gezever van mien zeker nait gemezzelde, mor gepokte ol heer. Achteròf en toun ook al, haar hai netuurlek geliek. Hai vuilde ja doaglieks, hou jong en oerstaark hai ook was, de roake klappen van t aarme leven, om n hongerloontje bie mekoar te schroapen. Zo goud as hoavenaarbaider as op dij holtfebriek. Ik begreep dat toun totoal nait en muik hoast doaglieks drokte mit mien goudwillende ollu. Kounavvel dij ik was! Nou het dizze ‘wiseguy’ ales wel zo’n bietje deur, mor nou huift dat nait meer. Mien pabbe is jammer genog mor 48 joar worden en is tot zien leste dag tou groots op mie west, omdat ik, in zien ogen as n geleerde, mit n widde overhemd aan op n ketoor zat.
Nou ik zulf al wat older bin, schaiten dit soort overdenkens aal voaker as brandende fakkels deur mien kop. t Dut wel pien, mor zo zit t leven bliekboar in mekoar. Ik kin dit mor naauw apsepteren. Jammer genog zugt n minsk zuk noeit van teveuren zo as hai echt is, mor mainsttied allain mor de weg dij veur hom ligt … en din ook nog mor op n hail körde òfstand. Woarom zag ik dat toun nait zo dudelk as nou? Hiermit zai je mor weer dat de minsk n altied blievend roadsel veur zukzulf is. Hierover zegt n citoat van d’ain of aander wiesgeer: ’Mien aigen persoon is as n hoes, woar ik noeit noar binnen goa, mor woar ik bloots de boetenkaant van bestudaaier.’
Hebben ie dat nou ook, dat dit oard gedachten aal voaker weerommekomen en din veuraal in dit toch vrij luchteg kleurde tied van t joar? Of bin ik nou weer ains d ainege olle zever dij dit het? Woar ik in tussentied al wel zulf achter komen bin is, dat d eerste helfte van ons leven veurbie gaait mit n staark verlangst noar twijde helfte, terwiel je in de twijde helfte mit verwondern terogge kieken noar aal wat ter gebeurd is in d’eerste.
t Wordt nou ducht mie wel aarg woazeg, nait? Ik loat t ter wieder mor bie zitten, docht ik zo. Ie mouten mor zo denken; elk minsk het zo zien aigen kloukeghaid.
Joa, ik goa mor ains lekker rollebollen mit mien vraauw en kinder op n lekker grasveldje in de zunne. Meschain verdwienen aal dij verhidde moezenizzen din vanzulf. Vanoavend loat ik din thoes, bie n poar stroalende keerskes en n rusteg meziekje, de körkjes mor ains knallen. Dat geft vast en zeker even n aander geluud. n Sprankelnd, wif soort levensbegunsels. Alvast proost.
