n Dreumerd

k Heb n midlifecrisis. Dat zeggen mien vrunden. t Zel wel. Mor woarom mout elkenain doar zo om laggen? ‘Ach jong, dat waait vanzulf veurbie’, zegt mien voader asòf twij doagen in bèrre mit n waarme kruuk mie der van òfhelpen gaait.
De kerels op t waark ploagen mie der mit.
‘Wie begriepen t wel’, zeggen ze. ‘Veurdat je de kiste ingoan nog ainmoal n roeskevoeske snorren, n dure BMW in mot rieden, n kurzus schildern in Fraankriek en doar juchtern mit elks dij zunder klaaier veur dien schilderskwaste staait. En din terogge noar de vraauw. Mooi n haalf joar omdoameln veurdat de rekens en t waark die vannijs bie de strödde griepen.’
Mor k wil nait recht n haalf joar omdoameln. Ik wil t echte leven. Vaarentwinteg uur op n dag, drijhonderdviefensesteg doagen in t joar. De rest van mien bestoan! ‘De midlifecrisis bestaait nait,’ zegt mien zieleknieper dij k mit mien twievels schele kopzere bezörg. Zugst t wel. Mien vrunden zain n spook. ‘Dadde wat minsen n midlifecrisis nuimen, is n aaldoags mement in n leven woar ales bie nander komt en je joezulf de vroage stellen, welke kaande t op mout,’ zegt ze.
Geliek het ze. k Wait vot al drij mementen in mien leven woarop k docht: woar mout t in vredesnoam hin mit mie? Toun k twinteg joar war belde n leroar mien olders om te vertellen dat hai zok zörgen muik over mien leerderij. Dat war in dezulfde week dat mien twijde kammerroadske t uut muik. Wie zollen hokken goan mit nander. Zij wol n holten kaaste, ik n stoalen. Drokte om n kaaste midden in de winkel van Prummel. ‘k Heb der genog van, k bin flaauw van die, k wil die nait langer zain,’ waren heur leste woorden. Twij moal begrodelk, ze war schier begonnen mit de pil en ik war nog moagd.
t Twijde swoare mement in mien leven war in Wildervank. k War acht joar traauwd. Mien vraauw en ik haren n aarbaidershoezie kocht mit t idee om der soam old te worden. De wins om kinder war vleden tied. Wie wazzen aan t rommeln mit stainen, gipsploaten, holt en kopzörgen. Mien vraauw sluig n moandlekse cyclus over. Gain peniek, t lag aan de drokte van t vernuzzeln. n Moand loater ging mien vraauw in ainen slikken en gruien. Onverdachts zwanger! Veul geredder en geregel. In de sloapkoamers war t n grode puunbult. Om toerbeurten sluipen wie bie n swoager en bie d’olders. Soam mit mien ol heer is der n liggerij kloar moakt. De boane war der deur, anderhaalf joar loater war der n twijde in de moak. t Aarbaidershoezie wuir te klaain, wie binnen in twijdoezendaine verhuusd noar Knoal.

De roze dreumwolke woar k mie in nuzzeld haar wuir rap n dunderkop. t Voaderschop verjuig t diedeldaantjen. Veul vroagen, gain beschaaid! Liefzeerte bepoalde mien leven. k War n vremde veur miezulf en mien vraauw. Noa n poar joar het mien twievel over t grootbrengen ploats moakt veur tröts. k Heur voak van vrunden en femilie dat mien zeuns goud in t leven stoan. d’Oldste is eernsachteg, de jonkste is n klaain dunderstaintje. k Zai miezulf voak terogge, t zulfde kerakter, dezulfde kuren en knepen. Voak zeggen minsen dat t kriegen van kinder n kroon op n huwelk is. k Heb mien vroagtaikens derbie. Volgens mie is t n hail groot proefwaark veur t sloagen van n reloatsie, woarbie t siever nait van pertansie is.
De daarde tamtoatsie. k Zit ter middenin. k Bin òftraauwd. k Woon in n kwinde op Troapelknoal en mien boas het mie de wacht aanzegd. t Gelok lagt mie tou! k Heb n besluut nomen. Veurdat ik fiefteg word, wil k n marathon runnen, mit d’eerste pries aan d’ hoal goan in n Grunneger schriefwedstried en twij moand op n fietse deur d’Alpen joagen. Drij dingen dij op mien winslieste stoan. Mien vrunden zeggen dat ik te groot dreum.
k Heb aaltied groot dreumd. As kind dreumde ik voak dat k Jezus war. n Leroar op schoule zee voak dat Jezus terogge zol kommen op eerde as n noabergeliek mins.
Dus ik docht, meschien bin ik de nije Jezus. Ain moand heb ik mie gedroagen as Jezus. k Pluig mien zussies nait langer en k huilp mien moeke mit d’huusholden. Zulfs de rötjonges op t schoulplain woar k aaltied drokte mit haar luit ik mit vree. Jezus haar t in t begun ook stoer, docht ik. Mien voader brocht mie terogge op eerde. Onder t eten haar k n grode gapperd. k Kreeg gliek n diedel mit n soepslaif, k haar de gruinte in de glimmers en t vlaais in de kroage van t bezoen. ‘Most nait dinken dast Jezus bist,’ bölkte mien voader.
Vanòf dij tied dreumde ik nait langer dat k Jezus war. Din haar Tjibbe de zeun van de köster meer kaans, hai zat aal zundoagen veuraan in de kerke. Ik dreumde hin over n leven as wielrenner en wenneer k te old wezen zol veur mien fietse zol ik n bekinde Grunneger schriever worden. ‘Doe wilst nait oetwazen en groot worden,’ zegt mien oldste zeun. ‘Doe wilst n klaain kind blieven, omreden dat t echte leven die baange moakt.’ Ik bin nait baange veur t echte leven! k Bin juust baange dat vlak veur mien dood blikt, dat ik nait recht leefd heb!
’t Moakt nait uut hou je t nuimen en wat je dreumen,’ zegt de zieleknieper. ‘As je mor uutzuiken woar t vot komt.’ Dus dat goa k doun. Ik goa ales uutzuiken. En k goa dreumen, hail veul dreumen, over loater as k groot bin!