n Spruivlaigtuug
Van minsen dij uut tied kommen kinnen wie veul leren. t Grös mos hoast niks meer. Allaint n spoide mit morfine om de piene verdroagen te kinnen. Riekent het vree mit zien noadernde dood, haar Hinderk zain. Der gruiden in Riekent nait allaint tumoren, mor ook n veur Hinderk onbegriepelke dankboarhaid veur t leven. Toun Hinderk noar Riekent keek, lagde Riekent hom tou. Gelokkeg leek t wel. t Kon ook wat aan de morfine liggen, mor zien luchteghaid war eerliek.
Riekent is aaltied n klaain kind bleven. Dat vond Hinderk schier aan hom. Regelmoateg zee Riekent dat n kind wezen en n kind blieven, je makkelk deur t leven lopen lot. Hai lag nog nait d’haile dag in bèrre toun dizze wieshaid uut de rabbelkoanes rolde. Hai war wel n kilo of twaalven kwiet.
t War dij keer in t noajoar. Aan d’achterkaande van t huus lagen Hinderk en Riekent op n toenbaanke te genottern van de zunne, n kradde bier huil t heufd luchteg en de gapperd aan de proat. Riekent stokte oet over zien zeuns Tjibbe en Tjasse. De leste tied gedruig Tjibbe zok as n klaain dunderstaintje en war voak tegendroads. Tjasse, de jonkste, war op schoule aan t platjelopen. Hai haar voak drokte mit de grode jongens op t schoulplaain. Din luip e gliek kwoad noar huus. Riekent nuimde t roare aigenschoppen, mor Hinderk zag dat e groots war, omreden zien zeuns op hom leken. Hinderk docht, as Riekent strakkies uut tied kommen is, blift zien kerakter bestoan. Zulfs t uterlek van Tjibbe en Tjasse war spiergeliek aan Riekent. Dus ook liggoamelk bleef e nog joarenlaank op dizze wereld. ‘Ze mouten laggen blieven,’ zee Riekent. ‘Nait te swoar tillen aan rekonkel. As je der toch niks aan veraandern kinnen, mouten je t apsepteren, je mouten deurgoan.’
Rompslomps war der t geluud van n spruivlaigtuug.
‘Ons geluud Riekent, t geluud van t vlaigtuug van boer Moesker,’ ruip Hinderk. ‘t Geluud van ons jonkhaid op t voetbalveld in Wildervank.’ ‘Wie wazzen aaltied vot wakker deur t lewaai, wakker in ales, behaalven in t voetballen,’ mummelde Riekent.
‘Wat binnen doar veul wedstrieden verloren goan. As wie aargens leerd hemmen te verlaizen in t leven, din war t op t voetbalveld in Wildervank,’ war t beschaaid van Hinderk.
Riekent haar vannijs n wieze uutsproak: ‘t Beste stee om te leren omgoan mit tegenstroekelderij en tegensteut is n voetbalveld’. Vanzulven haar e ook dit moal geliek!
n Haalf joar loater war Hinderk bie Riekent om òfschaaid te nemen. t War op n vraidag, moandag zol e zien leste spoide kriegen. Hinderk keek es goud noar wat ter over war van Riekent. t Lokte mor nait om meelie te kriegen mit Riekent. Zulfs vel over bain war e zien tröts en woardeghaid nait kwiet. Dat haar Hinderk nait eerder zain bie aine dij mit dodelk tiepelwaark sleupt wuir deur Meneer Kanker.
Toun Hinderk der destieds noar vruig, haar e t leven n negen weerd vonden.
‘En nou Riekent?’
‘Vannijs n negen?’
In ainen zee e: ‘Kom es hier, din krigst n smok van mie.’
Hinderk nam Riekent in d’aarms. Soam lagen ze op t bèrre van t Gruine Kruus noar buten te kieken. Riekent war swoar aan t oamen. Hai wuir kolder en kolder. Zien zail verluit t liggoam. Hinderk heurde n bekind geluud. Hai keek uut t roam van de koamer. Boven n kaambe eerappels zag e t spruivlaigtuug van boer Moesker. Op t gezichte van Riekent stond n vervroren lag. Hai haar t vlaigtuug ook zain.
