Moezen

De zunne schient fel op de tenten en caravans dij op camping stoan. Joakob zit mit blode lief veur zien tende en geniet van zien laauwe pilske. Wat n tied is t toch. Drij weke looi wezen en allenneg mor sloapen en leven.
Stientje is in de weer met t eten. In de tende heurt e heur scharreln mit t gassteltje en de kampeerpannechies.
De kinder binnen noar t zwembadje.
Joakob zit lekker wat te soezen onder de luifel. Zien ogen valen hom zowat dichte en hai wordt aal mor goudeger. t Leven op camping ligt haildal plat deur de hitte.
Mor bie Joakob komt doar inains n ende aan. Net as e n slok van zien bier nemen wil, zugt hai hom. n Dikke moes, dij veur hom langs lopt in de richten van de tende. n Moes dij zuk bliekboar niks aantrekt van d’aanwezeghaid van meer as doezend mensen, mor dij hier op camping de weg wait.
Nou is der niks woar Joakob meer n hekel aan het, as aan moezen. t Is wel slim kinderachteg, mor hai is alderieselkst benaauwd veur dij lutje, radde daaiertjes.

As in heur huus ais n moal aine is, din moakt Joakob aaltied dat e votkomt en kin Stientje der mit n bezzem achterheer om t daaiertje der weer uut te waarken. En doar lopt nou aine! Zo mor tussen de tenten. Joakob zien sloap is in ainmoal haildal vot! Hai springt in t ende. Doardeur schrikt de moes en zöcht n vaaileg stee onder t tentzaail van de tende aan d’overkaande.
Joakob gaait weer zitten, mor hai het zuk nog mor net weer installeerd, of hai schrikt weer op, omreden nou goan der wel vaar moezen tougelieks veurbie.
Dat is ja aal te maal. Wat is dat hier wel veur n camping? t Wemelt hier ja van t ongedaaierte. Hai komt weer in t ende en gaait in de tende. “Waist doe wel, dat hier haile regimenten moezen rondlopen?” vragt e aan Stientje. Stientje, dij net aan t sloat schoonmoaken wis, kikt hom stomverboasd aan. “Moezen?” vragt ze, “Ik heb nog gain moes zain. Mor t verboast mie niks. In boeten, in de bozzen zellen zukse daaiertjes wel touholden.” En ze gaait wieder met heur sloat.
Mor zo makkelk komt ze nait van Joakob òf. “t Liekt wel of die t niks schelen kin.” zegt e, “mor denk ter wel even om, dat ik hier gain menuut langer blief. Ik hol nait van ongedaaierte op campings. Doar betoal ik gain stoangeld veur. Ik wil nait opvreten worden deur moezen.” “Doe moust nait zo overdrieven,” antwoordt Stientje, “Opvreten wor je mor zo nait. Omdast nou n poar moeskes lopen zain hest, huiven wie toch nait votdoalek opbreken? t Ainege wat we doun kinnen, is pebaaiern ze vot te joagen. Wie mouten mor gain eterij omslingern loaten. As der niks te vreten vaalt, binnen ze zo weer vot.” Joakob is der niks gerust op, mor hai zugt ook wel in, dat je veur n poar lutje moeskes nait op de loop goan kinnen. Hai gaait weerom noar zien pilske, mor de oardeghaid is der veur hom glad òf.
Der wordt nait meer over de moezen proat, totdat ze soavends n vremd geritsel heuren. t Is net of der wat over heur tende lopt en soms heurt t net of der wat over de schune kaanten noar omdele glidt. Binnen dat de moezen? “Heurst doe dat roare geluud ook, Stientje?” vragt Joakob, terwiel e opkikt van zien bouk. Stientje luustert. Der krabbelt inderdoad wat aan t tentzaail. “Nou dast doe t zegst, leuf ik, dat ik inderdoad wat heur,” geft ze tou. “Zellen wie ais kieken goan?”
Met heur baaident goan ze noar boeten. Joakob nemt t schienvat mit en schient over de tende. Boven op de punde zit onderdoad n dikke moes, dij met d’ogen knippert tegen t felle licht. As e der n beetje aan wend is, let e zuk met n slisternd geluud aan d’achterkaande omdele glieden. “Wilst nou leuven, dat t hier wemelt van dat goud?”
Stientje mout t wel tougeven.
Mit zaklanteern schient Joakob onder de boskes noast heur tende. En inderdoad, t wemelt van de moezen. Honderden krioulen deurnander hen. As ze t licht zain, moaken ze dat ze votkomen. Ze koereln over nander hin om zuk uut de vouten te moaken. Dat is ook ja wat!
“Ik blief hier gain menuut langer!” draaigt Joakob vannijs.
“Woar mouten wie hin om elf uur soavends?” vragt Stientje, “De kinder sloapen al en in t duuster de boudel oppakken is ook gain doun.” Doar het ze geliek aan.
Joakob gaait noar de ketine en kikt of der aine van de campinglaaiden op is. Gerrit, de beheerder, zit nog aan de bar achter n leste klokje.
Joakob dut zien verhoal.
Gerrit hoalt de scholders op. “Dat hebben wie hier wel ais meer had,” laagt e, “dat krieg je hier der aalmoal vergees bie. t Schiere pladdelandsleven, moust mor reken.”
Joakob kin der nait om lagen. “Wat douvve der aan? Ik dou op dizze menaaier vannachts gain oge dichte. Veurdat dat je t waiten zitten dij baaisten bie joe in de tende.”
“Ik zel die n porsie moezedood mitgeven,” belooft Gerrit, “Dat streust mor onder de bozzen. Zo binnen we ze de vleden moal ook kwiet worden.” Joakob gaait weerom noar zien tende met n puutje moezekörrels. Hai dut wat Gerrit zegd het. Nou zellen de moezen wel òfnemen. In elk geval zellen der slachtovvers valen.
Dij nacht slept Joakob nait aal te best. Iederbod heurt hai de moezen. En ainmoal verbeeldt e zuk zulfs, dat ze bie heur in de sloaptende zitten.
Aanderdoagsmörns staait e al vroug op.
“Wat wilst ter nou al uut doun?”, proelt Stientje. “Ik kin nait meer sloapen deur aal dat ongedaaierte hier. Ik goa wel n endje in t bos lopen.” “Doe moust t waiten,” zegt Stientje en draait zuk nog ais lekker om in de sloapzak. Joakob schut in zien boksem. Wat het e doar ja n vremd gevuil tuzzen de bainen. Net op t stee woar dij bie nkander komen. Gaauw let e de boksem weer zakken en met schut ter n dikke moes uut. Sikkom in zien gezichte. Joakob nemt n sprong en geft zulfs n gil.
Stientje staait in ainmoal noast hom. “Ik goa hier vot!”, ragt Joakob. “Ik blief hier gain menuut langer! Bertje! Trientje! Deruut! Wie goan noar huus!”
“Hol die de kop,” sist Stientje kwoad, “en stel die nait zo aan op de vrouge mörn. Liekst ja wel n klaain kind. Goa mor gaauw n endje lopen en bedenk die nog mor ais.”
Joakob gaait op pad. Nou is Stientje ook nog kwoad op hom. Nee, t wordt nait zo’n schiere vekaanziedag.