Mobieltje of is t nou debieltje
Moak een wandeling komt man mie tegemout, proatendes weg, tegen wel dut e dat?
Gain aander in de buurt ja, zol e tegen mie proatn, nee hoi lopt mie stroal veurbie. Proat wel aal deur. Techniek van nou ja, mobieltje en dan lutje dopie in ’t oor, en proatn dan gewoon veur zug oet en de aander ken dat verstoan.
Moderne tied.
Vrouger was alles dudelieker.
As je vrouger aine in zug zulf heurde proatn, wis je dat aine was dai deurlaip. Aine dai heul old was of zukswat.
Tegenwoordig lopt bliekboar elk en ain deur.
Loop ik met mien hond’s oavonds bie stroade, evm noar ‘t Zuderpaark oetloatn. Lopt an aander kand jong wicht haard op te proatn, ik denk is dat tegen mie? Of lop ze deur,
‘k Kiek op noar heur, ze zugt het en ik zai dat ze met zo’n luliezer an’t proatn is, “Ik steek hier net de Oosterweg over, loopt zon oude kerel met hond mij aan te gapen, … nee, lijkt totaal niet gevaarlijk,…..”
‘t is netuurliek soms ook wel vaileg, ken je onderwiel verteln woar dat je bennen en wel der in buurt is. ‘k Stel mie dat zo veur, “Ja, ik loop hier aan de Oosterweg,…. steekt een oude man over,….. nee niet gevaarlijk,….. ik ben nu bij de Oliemulderstraat, ……komt een jongeman aan,…. model boddygard,…… kon wel eens gevaarlijk wezen,…. nee toch niet,……., zet nu telefoon even uit, kan even niet praten.
Op aander moment Zit ‘k in netuur te genotteren, gloeps mooie omgevm, vogels kwetteren der op lös, je heurd de wind waaien. Geeft mie heul veul rust.
Schrik je opains te pletter, gaalmd zo’n haalf male deur omgevm: “Joa, Jan ben hier, nee nait thoes…. stilte, Joa ben nou in netuur, moz rust hebben joa,…..in stilte zalk mor zegn…. stil ist weer… nee kerel, dat zalk die evm verteln”…en dan komt der nog heul verhoal.
Weg stilte, weg netuur, gat kerel veur telefoon evm, oetgebraid bölkens oetleggen hou of de rust en netuur door wel nait is.
Holn gain rekening met aandern.
En dan loop je in Supermaarkt tussen de stellingen deur, lopt door man met zon ding te lullen, krigt bliekboar mor aal anwiezens wat veur boodschappen dat e met mot nemen. Haardop lopt e de boodschappen op te nuimen, op ains begunt e te vluustern, “Verdorrie, wat veur maark?….. Wat zegtst OB, kenst dat zulf nait doun.
Zit ik in’t Cultuurcentrum Oosterpoort noar concert van Noord Nederlands orkest te lustern, schitterend, schitterend stuk De Moldau, een symfonisch gedicht ja, gat der op ains zo,n debieltje of, TUUUT…TUUUT…TUUUT, net of der zuikenauto deur zoal hen roasd.
Da’s toch om gek van te worren.
Veur poar joar terug toen die debieltjes der nog nait waren, haarn wie keer bieainkomst met directeuren en minister der bie, in duur restaurant in Zeegse.
Netuurliek ben der altied van dai mensen dai opvaln willen. Vrouger haarn kinder van die klaine rooie tassies an raimpie zitten, konnen ze veur trainconductuur speuln met zon goatjestaankie der in. Zo leek met die debieltjes in begun der ook op.
Aine laip der duudliek met te koop, elk mos zain dat hoi aine an zien raime haar in klain tassie zeg mor.
Het gauw collegoa bie receptie hom beld, kerel sprong omhoog, elk mos ‘t waitn dat hoi telefoon kreeg, belangriek man ja. Hou of collegoa ‘t veur elkoar kreeg wait’k nait mor kerel met telefoon zee: “Joa most zold op eerrappels doun.”
Loatn we wel wezen, ze kennen hail belangriek wezen, mor om haile dag beriekboar te wezen, en te motten dailn met elkoar zo dat elk en aine op de hoogte is met aander gat te ver liekt mie. Ik denk nait of dat wel zo goud is. As aine scheet loat wait hail Stad der van ja.
Dan is zon mobieltje aigenliek debiellig.
