Miemeroatsie van t leven
As k noar boeten kiek, minsen, noar t leven in de netuur, verwonder ik mie aaltied weer over de ainhaid, t soamwaarken van t leven in de netuur. De zun geft heur waarmte, de regen geft te drinken en de wind ‘schoont’ boudel òf en tou op. As ik kiek noar de netuur, de bomen, t gras, de planten, zai k dat ales dut wat t doun mout, zunder zuch van wat din ook mor wat aan te trekken. t Mainst zai k dat aan de bomen. Ze worden as klaine takjes of stokjes in de grond stoken en n aantal joaren loater kin je n riekdom aan appels, of wat ook, plukken. En de vogels? Stomverboasd kiek ik noar de prachtege nusten dij ze boven in bomen baauwen.
Mor hou is t nou mit minsen? Das ook ja n wonder. Twij minsen dij dicht bie nkander binnen, kreëren nij leven, nije minsken, mit alles der op en der aan. Joa, k bin t mit joe ains, sums gaait ter wat verkeerd en mouten minsken t uutvogeln hou dat komt en dat ze t weer, as t meugelk is, recht braaien. Veur mie is dij wieshaid, in de mins n lofweerdeg streven om t in elk geval te perbaaiern om t goud te doun en te leren van ‘fouten.’ As ter din ais wat klontert, goan minsen toch heur best doun. Mit zwougen, gedounte, mit valen en opstoan, kriegen ze t toch kloar, deur zoveul meugelk soam te waarken.
t Verschil tussen de netuur en de minsen is, dat in de netuur alles vanzulf liekt te goan en de minsen alles oetdinken mouten, en leren mit valen en opstoan. Teminzent, zo liekt t. t Was nait aaltied leuk wat minsen bedochten, zo as dat ze wel meer ‘verkeerde’ dingen deden, mor aan t ende kwam t voak goud, of t was in elk geval beter as dat t west was. Zo liekt t dat, as wie wachten kinnen, ales goud kommen zal ondanks dat aandern weer wat aans bedocht haren en minsen roezie kregen. Oorlogen kwammen en kommen der voak uut vot. Dat heb ik as kind nou nooit goud begriepen kund. Mor loat t ons toch nait verhindern, minsen, om mit vertraauwen te kieken noar wat t minsdom, oetendelk, kloar kriegen kin.
As we kieken noar aal dij gebouwen, bevubbeld, dij minsen mokken kinnen. Oetvindens dij doan worren, t verwondert mie aal doagen weer. Joe maggen t echt wel waiten, minsen, ik bin beretröts om mins te wezen en tot t minsdom te beheuren.
Sums zit k wel ais wat te dreumen over wat ter aalmoal meugelk is. As k kiek noar hou t vrouger ging en hou t nou is, kiek allinneg mor ais noar minsen dij overleden binnen. In mien kindertied wuiren minsen begroaven op t kerkhof. Loater kwammen der krematoriums en wuiren minsen verast. k Kin mie veurstellen, ook mit t tounemen van de bevolken, der kommen ja aal meer minsen, dat ter n tied komt dat ze nait meer waiten hou, mit aal dij aaske, om te goan.
As k din ook nog dink aan de netuur dij alles zo makkelk kloarkrigt zoas t liekt, zai k t aalmoal veur mie. De grode verschillen tussen minsen en de netuur is netuurlek, dat bie minsen voak roezie van dij verschillen komt en in de netuur liekt t wel of ales vanzulf gaait.
De krematoriums zellen, dink ik din, nog groter worden en der komt n grode bloasmesien bie, dij aal dij aaske op n biologische menaaier hail hoog de lucht in blast. En, gedachteg aan de netuur dij aaltied leeft en waarkt, komt aal dij aaske van aal dij verschillende minsen bie nkander en vörmt nije minsen. Nije minsen dij mekoar begriepen, omreden dat ze van elk een stukkie in zuch hebben en doardeur nog beter soamwaarken kinnen en dat ze, meschain wel de vree op eerde kloar kriegen. Dat het din alles te moaken mit de kracht van de netuur en de riekdom, de wiesheid van minsen.
Mor ja, k zee al, t is n miemeroatsie mor wel wait wat de minsen en de netuur kloar kriegen as ze echt soamwaarken goan.
