Midwinter

Wat hebben wie van t joar toch n schiere kerst had. As t komende joar weer net zo’n succes wordt, den taiken k der veur. Och, wat haren wie toch n meroakel schiere kerst. t Was ain groot feest. Wait je wat of we doan hebben? Nou, hail wat, verkiek joe der nait op. Wie moaken aaltied n bult waark van de kerstdoagen.

Wie binnen eerste kerstdag begonnen met bliketen. Stoete oet blik, van dij lutje keudelachtege Fraanse stoetjes, krasants haiten dij, meschien heje dij ook wel es had. Wie hebben ze in d’oven doan en mit wat botter der op deursloken. Mit thee en n glas appelsienesap. Sjuleraans, zeg mor. Tegen kovviedrinken hebben wie ons der n stok appelgebak biepakt, dij Zwoantje zulf bakt haar. Ik haar d appels schild, dus doar kon t nait aan liggen. Goud, Zwoantje zee, dat ze t lekker von, zo as elk joar. lk zee mor niks, zo as elk joar, want ter ontstaait zo gaauw n misverstand, wat joe lu?

Nou en dou kwam t grootste meroakel van de kerst. t Waarm eten. t Gekke is, dat wie aans elke dag om twaalf uur waarm eten, mor mit kerstdoagen wordt t aaltied n uur of drije. Roar hè. Dus ie begriepen wel, da’k goud smacht haar, dou t din eindelk op toavel ston.
Wat hebben we had: wie begonnen mit n dunachtege soep, volgens Zwoantje n heldere boeljon. Ze pruit mie doar inains n ènde over de gruppe. n Beetje sap, mit hier en doar n kloetje van t ain oft ander der in. t Zetde in elk geval nait aan.
Dou kregen we baaident n stuk hìnne. Vrouger kregen wie aaltied kalkoen, mor mit joen kunstgebit bin je ja wel aanwezen op hounder. Dij krieg je ja beter in stukken. Wie kregen der van dat Italioanse goudje bie, hou hait dat, ratatoelie, ducht mie. Mor ja, gain eerappels vanzulf. “Dat krigst aans ook aaltied al,” zee Zwoantje.
En wait je wat of we der achteraan kregen? n Lekkere zundoagse trilpudding? Vergeet t mor. Vruchten op sap? Wat k aans zo lekker vin? Nee hur. Zwoantje haar wat biezunders. Ze haar n ‘plat de fromage’ kocht, zo as ze zee. n ‘Plat de fromage’. n Bord mit keze. Verschillende saarten, zo as Zwoantje zee. Gele, witte, schimmelkeze, schoapekeze, krummelkeze, van alles en nog wat. Vroag mie nait hou oft aal haitte, ik kreeg der in elk geval wel dörst van. En nog wat: dat spul wordt joe toch zo klaimsk in de mond. Ie mouten of joen aigen tanden nog hebben of n goud vastzittend gebit, aans gaait t mis, wees der op verdocht.

Twijde kerstdag. Wie begonnen mit n kerststol, gevulde krintstoete zeg mor. Gul eten lu, gul eten. En wie hebben ons der n tuutaaie bie kookt. Zwoantje was even in de ware: “Houveul wolst hebben?” Ze mainde ducht mie, dat t Poaske was.
En nou kin ik t mit n tuutaaie nait loaten. Dij mag k geern op mien brood doun. Mor dat von Zwoantje nait goud. Ze was baange, dat ze der van spijen mos, zee ze. Aaie op kerststol, dat was ja gain smoak geliek. Nee, dat kon echt nait. Dou… begon k toch nog even over heur appelgebak en dou kregen wie recht n beetje hikhakkerij. Gain roezie hur, dat hebben wie ja nooit. Wie hebben op t lest mor besloten, dat ik om de beurt n hapke aaie én n stokje kerststol in de mond stoppen zol. Din haar ik zo’n beetje dezulfde smoak en zag t ter veur Zwoantje nait zo maal oet. Zo zai je mor weer, dat je der mit n beetje overleg mainsttied wel oetkomen. Of nait din.
Bie de kovvie weer appelgebak. Ik zee, dat k nog vol zat van de kerststol. Mit aaie, docht k ter achteraan.

Smiddoags om drij uur was t weer zo wied. Waarm eten. Wie begonnen dizze raaize mit n bakje genoat en n flotte majonaise der op. Vot mor.
Dou kwam ons hoogtepunt. En dat doun wie elk joar mit kerstdoagen. n Lekkere vette, spekreloade. Dij haar ze veur de radio ruild veur twinteg weckvlèzzen. Lekker man.
En wie haren der spruten bie. Mit dizze raaize eerappels. Mit vette sju. En din mag k dat geern op mien bord deur nkander hìnhaauwen. Ain grote bakke specie der van moaken. Oh…, lekker. Mor dat was nou net wat volgens Zwoantje nait kon mit kerstdoagen. t Was ongeveer t zulfde as mien kerststol mit aaie. “Harregat,” zee ze “wat bist doe toch n vrezelke boer.” En dou ik zee, dat k de netuur n beetje holp, dat t in t lief ook ja ain grote, vette kloete wordt, dou kregen wie toch weer n beetje hikhakkerij. “Vrede, vrede,” ruip k nog, “t is midwinter hur.” Ook hier kwamen wie vanzulf weer goud oet. t Eten wör dus nait preusd.
Dou kregen wie t toetje. En ik mag wel zeggen, mien persoonlek hoogtepunt. Want wat haar Zwoantje weer moakt: inzette steufde sokkeraaiperen. En dij doun wie din op n twijbak. Oh, dat is zo lekker man. Dij kregen wie vrouger ook aaltied bie ons moeke. Mor dij haar t gewaaide der van te veuren al oethoald, zeg mor, din konden we ze zo opzoegen. Zwoantje dut dat nait. Heurent mouten wie nog ofkloeven. Dat is modern zegt ze. Joa lu, ie mouten mit joen tied mitgoan, alderdeegs tiedens midwinter.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf