Marietje

Mien eerste verhoal in t Grunnegers lu, huil laank leden beurd. t Was in tied dat n bepoalde boetenlaander docht dat hai ons boas was. Wie waiten aalmoal wat doaruut votkommen is. t Was n hail gevoarleke tied mit onderdukers, verduustern en gevoarleke dingen dij oet locht kwamen. Nait dat dij dingen te moaken hebben mit t verho-al, mor t geft wel aan in welke tied dat t gebeurde. Kinder binnen nou mondeger, mor in tied van Marietje was dat aans.

Marietje was n aarbaiderswichie en zat in twijde klazze van de loagere schoul. Ze druig n brillechie, haar veur heur zwakke enkels hoge schounen aan en was slim verlegen. Ze zat mit heur zeuven joar, allinneg op d’eerste baanke van leste riege. Op n mörgen, Juf Wildeboer wol net aan rekenles begunnen, mos t wichie huil neudeg. Tegenwoordeg lopen kinder zo mor de klas oet. Vrouger was dat aans. Je moggen mor nait veur elke klap-scheet vot. Mor van Marietje was t echt gain klapscheet. Dat verzeker ik joe.
Zoas k al zee, zai wollen net aan gaang mit rekenles, dou Mariet-je heur vinger opstak…..
Juvver zag t nait.
Ze kon lochem hoast nait meer inhollen.
Kreeg ‘n rooie kleur en stènde.
Juf Wildeboer keek op.
“Ja Marietje?”
“Juf, ik moet zo nodig, juf!”
Groot en donker ston juvver veur de klazze. Achterste noar de waarme kaggel. Dat was gewoonlieks heur menaaier om kinder in de goaten te hollen. Donkerbroene ogen keken Marietje aan. Marietje vuilde zuch aal klaainer worden.
“Hou nog maar even vol,” zee juf. “het is zo pauze.”
Ze haar gain genoade.
“Mor juf…, ik…., ik….., ” stuttjede t wichie.
Och, mien God, docht ze, nou het pa nog zo dulek zegd: “Nait vergeten, ast noar t huusie moust din gaaist vroagen: Juf mag ik naar achteren want ik ben zo aan de……” ‘Wat was dat woord nou, ze wos t nait meer.’ t Gezichie wui zo meugelk nog rooier en ze kromp in mekoar.
“Mor, Juf” begon ze vannijs, ale ogen van kinder in klazze keken noar heur. “Maar Juf, ik ben, ik ben….. , zo aan de poeperij!”
‘t Hoge woord was deruut. “De wat?” zee Juvver. Heur ogen wazzen nog donkerder as aans
“Zo-iets zeg je niet, Maar ga maar gauw.” gniflagde ze.
Dou Marietje de klas uut luip en deure dichtdee, zo vlug as mor meugelk was, heurde ze achter zok d’ haile klazze brullen van t laggen. Troanen luipen in twij stroompkes over heur wangkies en ze dee zok zulf n belofte. “As ik loater zulf ooit kinder krieg, leren ze van stond of aan Neder-laands!”

Ik vind dat ze geliek haar. Joe ook?

n Verhoal uutLevensfase Vll, De Toal van Mien Moeke. Twijde druk