Logé

Aan de stamtoavel van mien krougje zat n old boaske allain. t Was gain man uut ons dörp, want
ik haar hom nog nooit zain. Hai haar n borreltje veur zuk stoan en nipde doar zo nou en din van.
Bie elk slokje slikde hai zuk om de mond en smakde mit de lippen. Hai genoot zichtboar van t
köstelke vocht.
Ik ging op mien vaste stee aan de toavel zitten en bestelde mie n Berenbörger. De man keek mie aan deur zien brillechie en laagde.
“Ik bin twijennegenteg”, zee e tegen mie, zunder dat ik ter om vroagd haar.
“Dat is n beste older”, gaf ik as antwoord en ik keek weer veur mie.
“Wonen ie hier in t dörp?”, vruig e dou, want hai was dudelk om n proatje verlegen.
Ik nam slokje van mien Berenbörger.
“Joa, ik woon hier,” zee ik, “mor zo te zain binnen ie hier vremd.”

Hai knikde. “Joa, ik bin hier vremd,” zee e, “ik woon aiglieks in Stad. In n bejoardenhuus.” “Hou kom je hier din zo verzaaild? Bin je votlopen?”, wer ik nou toch wel nijsgiereg.
Hai laagde weer,
“Nee, ik bin nait votlopen. Ik logeer bie mien achterklaainzeun Frederk. Dij woont hier in t dörp mit Elise, zien vraauw. Aiglieks is t zien vraauw nait, omreden ze binnen nait traauwd. Mor zai wonen soamen. Vrouger mog dat nait. Wie zeden doar din ‘hokken’ tegen, mor tegenwoordeg kinnen aal dat soort dingen. Doar sprekt ja gainaine meer kwoad van.”
“n Bult jongelu wonen soamen in dizze tied. Dat is ja hail gewoon. De tieden binnen veraanderd,” zee ik.
“Joa,” ging e wieder, “zeg dat wel. De tieden binnen totoal aanders as vrouger. Mor mie kin t niks verschelen, heur. t Is ja n laive jong en Elise mag der ook wel wezen. n Schat van n maaid, mag k wel zeggen.”
“Ik heur wel dat ie slim roemdenkend binnen veur joen leeftied.”
“Och, wat zel k zeggen. Vrouger konden der n bult dingen nait, mor as ik t over doun kon, wis ik t wel. Din legde ik t net zo aan as n bult jongelu. Wait je wat t is, meneer, je worden wel older, mor dat gaait allaine joen leeftied en joen liggoam aan. In de gaist, zel k mor zeggen, blief je jonk. Ik vuil mie asmis nog achttien, al wait ik hail goud dat ik dat nait bin. Wolst n borreltje van mie hebben?” Ik nam t leste beetje uut mien glaske en knikde instemmend.
“As ie dammee ook aine van mie nemen,” zee ik. “Dat komt wel goud, mien jong, want ik spij der nait in.”
De kastelaain brocht ons elk n nij borreltje.
“Ik bin wel ais jeloers op dij jongelu van tegenwoordeg. t Gaait aalmoal zo makkelk. Ze maggen mekoar lieden en goan bie mekoar wonen.
Mooi toch?”
Ik knikde, d’olde zat dudelk op zien proatstoule. “n Poar weke leden kwamen Frederk en Elise bie mie in t bejoardenhuus op veziede. Ze stonden zo mor inains bie mie veur deure. In gain joaren haar ik de jong zain. En doar ston e mit zien maaidje. ‘Opa,’ zee e, ‘hier is Frederk en dit is Elise, mien vrundin. Maggen wie derin komen?’ Je loaten ze din ja nait veur deure stoan, nait. Ik hoalde in t winkeltje bie d’ingang van t huus gaauw even n rolle meelkoekjes en zedde kovvie veur heur.
Frederk haar haile verhoalen over wat e allemoal dee en woar dat e waarkde. Elise aarbaidde ook; zai was visagiste. Wat dat is wait k ook nait, mor t zel wel weer zo’n medern vak wezen. Om kört te goan, t was gezelleg en wie wazzen al gaauwachteg in ain joar. Ze bleven zulfs broodeten. Dat brood haren ze zulf mitnomen en dat was mor goud ook, want dij drij plakjes stoede dij ik krieg, kom je ook nait wied mit as je drij man binnen.
Om n uur of negen gingen ze weer vot. Dou ze vertrokken zee Elise, dat ik best ais n zetje bie heur logeren kon. In zo’n bejoardenhuus was ja niks te beleven en din kwam ik nog ais onder de mensen.
Nou dat leek mie wel wat, omreden sinds mien vraauw uut tied komen is, bin k aiglieks naargens meer west.
Guster het Freerk mie ophoald mit d’auto en nou logeer k doar. Mor omdat t vrijdag is mozzen ze allebaide aan t waark en bleef ik allaine achter in heur huus. Zo haren wie t òfsproken. Gain omstel moaken, haar k zegd.
Om acht uur wazzen allebaide al tou deure uut en doar zat ik in dat vremde huus mit aal dij nijmoodse meubels. Doar vuil je joe toch wel n beetje onthand in.”
Ik knikde, want ik kon mie dat goud veurstellen. Hai nam n slok van zien borreltje en vertelde dou wieder. “Ik docht bie miezulf, ik kin wel even n stroatje om goan.

Mor noa n haalf uurtje was ik al weer in huus. Dit dörp is ja zo klaain. Doar bin je zo deur en ik wol ook nait aal te wied votlopen, want ik was baange dat ik t huus nait weervinden kon. Stel joe veur dat ze in huus komen en opa is der tussenuut.
Dou k weer in huus kwam, lag de kraande op de madde. Dij heb k haildal uutlezen, want ik bin nog slim interseerd in alles wat of der in de wereld gebeurt.
Om twaalf uur heb k mie n plakje stoede moakt en bekertje melk uut de koulkaaste pakt. Dat mog wel van Elise.
Doarnoa heb k in ain van dij nijmoodse stoulen n zetje sloapen, mor dij dingen zitten al nait zo best, loat stoan dat je der n lekker tukje in doun kinnen. Waist wat, zee ik dou tegen miezulf, ik goa even aan de loop en koop mie in de kroug n borreltje. Meugelk tref k n proater.”

Ik knikde noar de kastelaain dat e nog mor n moal inschenken mos.
D’ol boas huil t glas omhoog. “Proost,” zee e, “dit is mien leste. As dizze op is, goa ik weer op huus aan, aans denken ze dammee toch nog dat k hom smeerd bin. Kiek, om vief uur komen ze weer in huus Elise zel din van dat nijmoodse eten veur mie koken. Chiliconcarde of zukswat. Ik heb gain idee wat of dat is, mor t zel wel eetboar wezen, ducht joe ook nait?”
Op t zulfde ogenblik ging de deure open en kwam der n jong kerel binnen. Hai keek recht bliede dat e d’olle zitten zag. “Gelokkeg dat ie hier binnen, opa,” zee e vrundelk, “heb je joe verveeld en heb je dou even n borreltje kocht?” D’ol boas laagde. “Dochtst dat k ter vandeur was, mien jong? Woar mout k din hin? Zo’n ol kerel as ik willen ze ja naargens meer hebben.” De ‘achterklaainzeun’ bestelde zuk n glaske bier en ging bie ons zitten. Even loater vertrokken ze mit heur baidend, noadat de jongkerel òfrekend haar.
Dou ik betoalen wol keek de kastelaain mie guteg aan. “Dij man komt hier de leste tied wel twijmoal in de weke. Hai beeldt zuk van alles in, mor hai woont gewoon in n inrichten in Stad. Regelmoateg naait e der tussenuut. Ain van de verplegers komt hom din weer op- hoalen. Slim hé, as je zo worden?”
Ik knikde en luit mien gedachten goan. t Leek ja nog zo’n krazze olle boas!