Lebait
As t nait aal te roem is, bin je lebait.
Nou gaait t miezulven weer redelk goud. k Was weer badmintonnen en dat beurt mie liggoamelk en gaistelk op.
Zit ik dinsdag om haalf zeuven kovvie te zetten, is t opains routduuster: stroomsteuren! Gain kovvie, gain waarmte, niks! 2 uur loater: floep, aal weer kloar! Gelukkeg mor.
Twij doage loater: TV dut t nait meer! Oh? Computer ook nait … en telefoon en t mobieltje ook nait.
Verduld! Onneuzel as k bin, wor k der nog narreg van ook. ‘Wat dou k ook mit aal dij rommel!’ brom ik: ‘Je worden ja aal òfhankelker mit dat moderne gedou!’ Drij ‘vaklu’ der bie … wie kommen der nait oet!
Op t mobieltje van zeun, Ziggo belt: ‘Wij hebben momenteel geen monteurs vrij. U wordt voor maandag gepland.’
‘Moandag? Den binve vaar doage wieder!’
‘Wie goan vot!’
‘Woar noartou?’
‘Wie kinnen wel even noar Ben in t verpleeghoes.’ Zo zegd, zo doan. Ben was n moal of wat valen, en noast n broken enkel haar e ook n gat in d’kop en wat vingers broken.
Dou we net weer thoes wazzen, belt zien vraauw, dat ter in t verpleeghoes corona oetbroken was. ‘Verrek, moutve ook nog n poar doage thoes blieven,’ was mien reaksie. ‘As Ziggo d’boudel den mor weer kloar het. t Liekt ja wel oorlog!’
‘Lebait, zelst bedoulen!’ is t antwoord van vraauw.
