Laifhebberij

Elkenaine het zo zien laifhebberijen. d’Aine gaait geern vissen en n aander zit de haile doagen op t voetbalveld om tegen n bale aan te trappen. Mien jongste zeun zwemt geern en mien vraauw het heur haart geven aan t vioulespeulen. Zo het elk wel wat.

Mor n poar doage leden kwam ik inains aine tegen, dij der wel n hail vremde hobby op noahuil. t Was n vraauwmens en zai vertelde dat ze geern noar kremoatsies tou ging. Smörns al op tied raaisde zai mit traain noar Stad en nam din de bus noar Selwerd om doar d’haile dag bie t liekverbranden te wezen.

Tegen n uur of zezze kwam ze in traain noast mie zitten. Ze legde heur jaze in t rik boven heur zitploatse en begon in heur taske te zuiken. Doar hoalde ze n appel uut en nam n beste hap. Veegde zuk mit de rogge van de haand de mond òf en kaauwde genougelk.
‘Dat dut n mens goud,’ zee ze en laagde mie tou, ‘k Heb d’haile dag nog nait veul aans had as kovvie mit kouke. Dat verveelt op t leste ook.’
Ik keek zeker nogal roar, want ze begon votdoalek uutleg te geven over heur ‘kovvie-mit-kouke-dieet’.
‘Ik bin op kremoatsie west,’ verdudelkte ze.
Ik begreep ter nait veul van. Ze muik nait de indrok dat ze slim lee onder t verlais van n femilielid of bekinde.
‘Mor ie hebben vandoage toch wel wat aanders eten as kovvie mit kouke?’ vruig ik: ‘Zo’n kremoatsie duurt toch nait de haile dag?’
‘Man, ik heb ter vandoage vieve had. Ik bin al vanòf vanmörn zeuven uur onderwegens.’ ‘Waarken ie din in t krematorium?’ leek mie n logische vroage.
‘Nee man. Ik heb doar aiglieks niks te zuiken. Ik goan doar gewoon hin, omdat ik zo’n uutvoart zo plechteg vin.’
Ik keek bliekboar asof ik n spouk zag.
‘Nou kieken ie verboasd?’ vruig ze: ‘Der binnen wel meer mensen dij mie nait begriepen. Ik heb nou ainmoal dij tic. Ik bin vandoage dus noar vief kremoatsies west en ik von t prachteg.’
Ik kreeg zo langzoamerhaand t gevuil, dat ik mit n haalve goare te doun haar. Wat was dat wel veur aine dij doar tegen mie over zat? t Leek wel of ze mien gedachten roaden haar.
‘Mainen ie dat ik nait normoal bin?’ wol ze waiten en zunder op antwoord te wachten ging ze wieder: ‘Dat mag ik nou zo geern, hè. kremoatsies. Dat is zo te reken mien hobby. Ik hol van dij plechteghaid en dij meziek. Elke kremoatsie is weer aans en overal beleef je wel wat. Olle bekinden zai ik ter ook veul. En den dij kovvie dij ze doar schenken. Net mien smoak, man. t Begon vandoage mit n ol mens, dij negenteg worden was. Veul volk was der nait. As je old binnen, din binnen ze bliede, dat ze joe endelk votstoppen kinnen. Dat was bie dizze bliekboar ook t geval. n Man of tiene wazzen der mor. Mainst ollechies. Wizzen dij teminsten wat heur veurland was. De kinder wazzen der vanzulf ook. Twije van ook al tegen de zeuventeg. Zo te zain zol aine dervan wel gaauwachteg ol moeke achternoa goan. Dij heb ik noa òfloop mor ekstroa dudelk kondoleerd. De jongste van t haile stel was n domnee. Mor dij kon van t haile gedou ook gain sukkeloa moaken. Meziek sluig ook naargens op. Nee, dat was t nait, hur. Mor goud dat ter vrizze kovvie was.
De twijde van dij dag was n mooie vertonen. n Kerel van n joar of zesteg. Net nait aan zien pensioun toukomen. Doar haar t riek n bult veurdail bie. Veul volk was der en gain domnee. t Was n sosioale en dij hebben ons Laimeneer der nait bie neudeg, mainen ze. De veurzitter van d’òfdailen van de partij dee t woord. t Was toch zo’n goud mens west en hai haar zoveul goud doan veur aandern. Aaltied in de weer veur de zwaksten in de soamenleven. Hai haar veur elk aaltied kloarstoan en nou was e dood. Haartverlammen! Tiedens n vergoadem nog wel. Mooie meziek hadden ze der wel bie: “Morgenrood”. Ie waiten, dat laid dat vrouger aaltied op radio was as de VARA uutzenden haar. Noa òfloop kovvie. Nou doar haar ik t toun wel aan tou.’
‘Hebben ze din nait deur, dat ie der nait bieheuren?’ vruig ik mit n ongeleuveg gezichte.
‘Netuurlek wel. Mor ze kinnen joe toch nait votsturen. Op kremoatsie goan is ja vrij. Ze kieken wel roar as ik elke moal weer verschien. Ik dink dat ze mie doar wel al kinnen. Vannommerdag wer der n rieke stinkerd verbraand. n Haile auto vol mit bloumen was der bie. Al t volk in t zwaart. Wat dat mens wel allemoal veur goud doan haar, doar ston je versteld van. Doar was n normoal mens nait tot in stoat. Doar haar je wel twij levens veur neudeg. En ale mensen mor janken. Prachteg! k Mos recht n beetje mitgrienen en ik haar de man ja nog nooit zain. Noa òfloop weer kondoleren en kovvie drinken. t Was n haile dringerij, omreden t was der hartstikke vol. Zunde genog kon ik nait tot t leste blieven, want aans haar ik de traain nait hoald.’ Ze zakde achterover en keek mie voldoan aan.
‘Dat ie doar nou oardeghaid aan hebben,’ zee ik.
‘Oardeghaid, man? Ik vin dat ja t mooiste wat ter is. Overmörn goan ik weer. Mörn kin k t nait wachten, want din is mien nichte joareg.’ Wie wazzen in Scheemde. Doar stapde ze uut. ‘t Beste hur,’ groutte ze mie.
‘Goeie,’ zee ik, ‘tot op joen aigen kremoatsie.’
Ze gloop mie aan asof ze mie wel opvreten kon. Wat n mens, docht ik dou de train wieder ree.