Kovvieconcert

‘Doar konden wie van nommerdag wel ais hin goan,’ stelde Ina op n zotterdag veur. ‘Der is in t kerkje van Börkwerd n middagconcert. Schiere klassieke meziek deur n stel muzikanten van t conservatorium uut Stad.’
Jans, dij der mit dit schiere weer ook wel even uut wol, knikde instemmend. n Endje fietsen was e mit dit schiere zummerweer aaltied wel veur te vinden en din ook nog n stokje meziek.
En zo kon t gebeuren dat Ina en Jans om n uur of twije noar Börkwerd onderwegens wazzen om zuk te goud te doun aan t schiere weer, de schoonhaid van t Hogelaand en aan n concert.
Dou ze om even over haalf drije in Börkwerd aankwamen, was t doar al n oardege drokte. Dat haren ze nait verwacht, mor ja, der zollen wel meer mezieklaifhebbers d’advertensie lezen hebben. Ze konden nog wel even wachten mit noar binnen goan. Doarom luipen ze nog n zetje op t kerkhof rond en bekeken de groaven in de hoop dat ter aine bie was, woar n bekend persoon onder lag. Om tiene veur drije stonden ze weer veur deure. d’Eerste concertgangers zaten al in de kerke. Ina en Jans betoalden n poar euro intree en zöchten zuk n ploatske.
Om drij uur sluig t olde uurwaark in de toren drij sloagen. Drij muzikanten in slipjazen kwamen binnen deur n zieddeurtje en gingen zitten, pakden heur instrumenten en wollen t eerste stok inzetten.
Inains klonk ter van boeten n geroas asof ze mit n dikke zoage de haile kerke omschovveln wollen.
De muzikanten keken mekoar verboasd aan en legden heur instrumenten even weer dele.

n Man veur uut de kerke ging stoan en luip deur t gangpad noar boeten. Ondertussen ging t geroas deur. Noa n zetje kwam de man weer binnen en fluusterde ain van de muzikanten wat in. Dij hoalde de scholders op en ging stoan, luip deur t gangpad en verdween noar boeten. Ondertussen ging t geroas deur.
t Duurde wel vief menuten veurdat de muzikant weerom kwam. Hai hoalde de scholders op, draaide zuk noar t pebliek en ruip boven t lewaai uut: ‘t Concert is n uur uutsteld. Ie kinnen wel even boetendeure lopen goan. Wie begunnen om vaar uur.’
Elkenain was stomverboasd. Wel har de macht om n concert zomor onmeu gelk te moaken? Was dat din nait goud overlegd of was der aine dij t derom dee? Langzoam schoevelde t pebliek de kerke weer uut en doar zagen ze wat of der te doun was.
Op t grode grasveld rondom de kerke was n olde boas mit n dikke motormaaier t gras aan t maaien. Hai zat op t mesien en ging onversteurboar zien gang.
Jans luip noar de man tou en dwong hom om te stoppen mit zien waarkzoamheden deur veur t mesien stoan te goan. Even ston elk doodsangsten uut, want elk was baange dat e overreden worden zol. Mor op t allerleste ogenblik stopde de man en zetde t apperoat uut. ‘Ie speulen mit joen leven, meneer,’ ruip e, ‘zo’n mesien is levensgevoarlek.’
“Woarom mouten ie uutgerekend nóú dat gras maaien?’ vruig Jans, ‘Dat har noa t concert toch ook wel kind.’
De man keek hom aan asof Jans hom n oneerboar veurstel doan haar. ‘Overaal is tied veur, meneer,’ legde hai uut, ‘Elke zotterdagnommerdag maai ik hier t gras. Aaltied om drij uur. Dat wil domnee zo, want dij wil dat as der mörgen dainst is de boudel der schier bie ligt. Zo gaait dat al meer as datteg joar. Doar wiek ik nait vanòf.’ Hai startte de motor weer en ging wieder mit zien waarkzoamheden. Der was dus nait tegen te proaten.
d’Aander bezuikers begonnen te mottjen. ‘Hai wis toch wel dat dat concert hier wezen zol. Wordt dat din nait overlegd?’ foeterde aine.
‘t Liekt wel of de grasmaaiers in dit dörp de boas binnen,’ schol n aander, ‘en doar betoal je din ook nog vief euro veur.’
Ondertussen har Ina zain dat wiederop n kafee was. ‘Kom Jans wie kopen ons doar n kop kovvie,’ stelde ze veur en stevelde in de richten van de kroug. De haile koppel, mit de muzikanten in heur slipjazen, luip heur achter noa. Binnen was van t keboal van t grasmesien gelokkeg niks meer te heuren. Krougholder Luppo Stiekemoa begreep ter niks van. Aanders har e t ja nooit zo drok op zotterdagnommerdag. Zien vraauw en dochter mozzen der aan te pas komen om elk te bedainen. Dou elk veurzain was, vruig e aan Jans woar of e dij klandizie aan te danken haar. Dij dee t verhoal. Luppo laagde. ‘O, is ol Grieto weer aan t grasmaaien? Tja dij krieg je din mit gain stok van zien maaimesien. Hai dut persies wat domnee hom opdragt, wat of der ook te doun is. Mor wacht ais, dij kerels in de slipjazen binnen dat dij muzikanten?’ Jans knikde.
Luppo luip noar ain van de jongelu en pruit even. Dou stonden ze op en verdwenen weer noar boeten. Luppo legde ondertussen wat laange planken over t biljart.
Even loater kwamen de muzikanen mit heur instrumenten in d’haand weerom. Via n stoule klommen ze op t improviseerde podium.
Vivaldi het nog nooit zo schier klonken as in Börkwerd.