Koespien?

Wie hebben volkstoentje op Toenwiek en veur een poar joar terug kregen wie door nije noabers, keurige mensen, altied beleefd en altied kloar om even n proatje te moaken.

Een vaste gewoonte bie ons is t kopen van een kenailstok as t kermis in Stad is. Meer om thoes nog wat noaplezaaier te hebben.
Goud dan, wie haren kenailstok met noar Toenwiek nomen.
k Was bezeg gruintetoene om te groaven.
We haren even n kop kovvie had en k zol weer verder goan.
Even n stukkie van kenailstok ofbreken, mien vraauw het mor n klain mondje, dus die krigt een klain stukkie, stuk veur mie was wat groter, meschain wel wat te groot veur mien mond, mos der dwaas in.

Met dat stuk dwaas in de mond en de grepe in de haand ging k weer noar de gruintetoene tou. k Was drok an t zoegen, want met kaauwen is t te vlug vot.
Kwam t hekkie oetlopen, komt mien buurvraauw der an, “Dag buurman, mooi weer he, net weer om even wat in de toene te doun vin je ook nait?”
Op zo’n proatje was k nait veurberaaid, wat mos k doun, k haar te smerege hannen om dat stuk kenailstok weer tot de mond oet te hoalen.
En deursloeken kon nait, was t stuk ja veulste groot veur.
Niks zeggen was ja ook zo roar, aans kon k ook altied even proatje moaken.

Buurvraauw keek mie aan, net of ze dogt ‘zeg joe niks?’
Der zat niks aans op dan met geboarentoal duudlek te moaken dat k niks zeggen kon. k Wees noar mien mond, en schudkopte.
Ze keek vol begrip noar mien bol stoande wangen en zee: “Koespien buurman?” “Das ja verschrikkeliek, k wait der alles van, zeg mor niks meer.”
Mor k haar heulemoal gain koespien, dus ik nog heveger schudden.
t Huilp niks, ze haar meelie met mie, t kon ja ook nait aans met dat stuk kenailstok dwaas in de mond.
k Perbaaierde zo vlug meugelijk mien mond leeg te kaauwen, mor dat ging nait zo best en ik verslook mie der in.

“Of heb joe last van de keel buurman?”
Proestend schudde ik weer van nee, kreeg ter benaauwd van, de stukken kenail kwamen mie tot de neuze oet.
“Ook nog verkollen der bie, man och man, wat hebben joe t ja te pakken, je mot der wel met hén goan heur, nait met deurlopen, even noar dokter tou.”
Ik perbaaierde de rest deur te slikken, snoot mie neuze, veegde de troanen vot en kon weer wat oademhoalen, mor mien stem haar k nog nait terug, haisterg perbaaierde ik heur duudlek te moaken; “Ben noar Montelimar west en…”
Kon nait oetproaten omreden buurvraauw wist t al.
“Is dat n nije dokter, woor zit dij dan?”
“Vismaarkt, op Glene Riepe”, zee ik.
“Zit doar dan n hoesarts?”
“Nee” zee ik.
“O, dan is t zeker n spesjalist, o, t zal wel zo’n nijmoodse wezen, met kruden en zo”
k Gaf t op en zee: “Joa met kenailstokken, nou goud.”