Koeskillen

Lest s oavends tegen n uur of zeuven sluig t noodlöt tou.
t Begon eerst mit n zeurderg gevuil achter in de mond, noa joa, doar stoa je nait zo laank bie stil ja en as echte Grunneger zeker nait.
Mor dou Zwoantje mie bie de kovvie n lekkere plak olwieven dee en ik doar n poar happen òfnam, dou begon mie t inains te steken, onuur.
“Oewah” kreunde ik en Zwoantje keek bieziet. “Wat hest wel?” zee ze.
“Ik krieg mie doar koeskillen, t snit mie der deur, t is net of mie der n nust iemen in zit te steken”.
“Aigen schuld” zee Zwoantje “din most mor veur dien beurten noar de tandarts hìngoan. Zo vroagst der ook ja om. k Wil der niks van heuren. Aigen schuld, dikke koele veur die zulf”, zee ze der haardvochteg achteraan. Ie heuren wel luu, dat Zwoantje nog wel es n moal mit heur taimkes in toeze is.
Mor dizze raaize haar ze wel geliek, omreden dij dikke koele vast wel in ain van mien koezen zitten zol.

En t was ook mien aigen schuld, want de tandarts hè, joa lu, doar ben ik gain laifhebber van. t Is aans n schiere kerel, mor ik zai hom mor laiver goan as komen. Eerlieks zegd ben ik der doodsbenaauwd veur. En doarom ben k der al in gain drij joar meer west. Mor, zee ik bie miezulf, der mos hail wat gebeuren as e mie der weer kreeg. Der waren nog wel andere
menaaier om de piene kwiet te roaken. Eerst mor s even n poar asperienen, docht ik.
Nou, k haar net zo goud n zokkeloatje opkaauwen kent, t holp niks.
Den mor noar n peerdemiddel griepen, docht ik en ik kreeg mie de jannevervlèzze tou kaaste oet.
“Wat dust nou”, zee Zwoantje ” goast mie toch nait aan de jannever, doar kinst ja haildaal nait tegen, din worst ja doen”.
“Och, ik goa der allènt mor even mit spuilen” zee ik, “dat mout ja meroakel helpen”.
Zwoantje huil de scholders op en begon mie weer oet te foeteren: “Kerels, t is toch wat, kennen n beetje piene al nait verdroagen en griepen din mor vot noar de vlèzze”.
Ik reageerde der mor nait op en nam s n mondje vol jannever en luit het goud hèn e weer gobbelen bie mien zeere koeze laangs.

Noa n haalf uur kwam k der achter, dat dat ook nait holp. t Wur aal aarger. Wat nou? Gelukkeg was der n net n cowboyfilm op televizie, woar ze ain van dij roege meupels opereren mozzen aan zien broken bain. En wat deden ze doar? Ze vouerden hom eerst n vlèzze whisky op en dou e doen was konden ze zo in hom snieden, kerel vernam der niks meer van, hai lag der bie te lagen. Nou haar ik gain whisky in hoes en doen worden was ook wel t leste wat k wol, mor dij vervelende piene hè, ik mos toch wat. Ain borrel zol toch wel gain kwoad kinnen, docht ik en in ploats van spuilen, slook ik in ain moal mien glaske vol deur. Dou dat nog nait holp nam ik der nog mor es aine en dou nog wat en dou…. veur dat k der op verdocht was was de vlèzze leeg en mos ik over op brandewien. Gelukkeg was Zwoantje al op bèrre en huifde ik mie van heur niks meer aan te trekken.

En zo lu zette ik mor deur en mos aingoal aan dij cowboy denken, dij niks meer vernam. Nou zel t der messchien aan legen hebben, dat k gain whisky haar, mor piene
wur gain droad minder mor ik wur wel aal driester. Ik wur op t lest zo dapper luu, dat ik dochde, wat kin mie t ook verröttepoepertjen, ik riet dij röttege koeze der zulf oet, k mout nou toch zo stoadegaan wel n beetje verdoofd wezen. Ik zel t wel hoast nait meer vernemen, jannever en brandewien zellen toch ook wel waarken. En zo luu, pruit ik miezulf moud in en stommelde ik, t lopen ging al wel n beetje stoer, mit de scheerspaigel in de haand noar de schure, woar ik mie n wotterpomptaange kreeg, de mond opentrok, mien raive op de zere koeze zette en der as n snokkel dattien aan begon te scheuren.

Mit n geluud of mie der langzoam n oortje òftrokken wur, vernam ik dat e lös kwam en mit hèlse piene reet ik hom der oet. Dat haar k had.
Piene was in ainmoal vot en ik nam nog ain klokje veur de noapiene, aine om t te vieren, aine omdat t aal lekkerder smuik en aine om t òf te leren.

Anderdoagsmörgens haar ik bie t opstoan kopzeerte, nou joa dat was t aargste nait. Mor dou ik n slok waarme kovvie nam luu, dou schoot mie t toch deur de koezen hìn, ik vuil sikkom flaauw van de piene. Wat was dat nou weer. Dus luu, ik toch mor noar de tandarts en wat zee dij kerel tegen mie, hai zee: “Dij koeze, dij hebben ie der schier oettrokken, allènt jammer dat t de verkeerde was, ik zel zien buurman der zulf mor even oetpakken, as ie t goud vinden”.
Ik vond t goud.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf