Klinker(s) en Mit-klinkers…
“Zitst achter kompjoeter Opa?”
“Joa, mien laiverd, opa wil even n verhoaltje tiepen”.
“Dije, dij’st mie gusteroavend vertelt hest? Van dij baaide poeskes, dij noar disko gingen?”
“Nee, dizze gaait over Klinker.”
“Oh, joa, dat heurt bie toal he?”
“Klinkers en mede-klinkers, dat binnen letters he?”
“Joa, ol kwedel, dat hest al leerd op schoule he.”
“Joa, en even en oneven ook!”
“Dat binnen zievers!”
“Wait ik ook!”
Joa luu, toal is net as t leven; nait slim makkelk.
Wat mout zo’n luttje wicht toch nog n hoop leren, bedenk ik mie.
Lezen en schrieven zel wel goan, moar of ze t leven ooit begript?
“Oom Appie haar t doarnet ook over klinkers…?” kwam ze mie der weer tussen.
“Dat binnen stainen, dij ze broeken veur hoezen bouwen en stroaten leggen”, perbaarde ik dudelk te moaken.
“Oh” was t ainegste wat ze zee en ik zag dat ze doar stief over noadocht.
“En Klinker in Sodom gaait der oaf,” vuil mie der oet.
“Hebben wie den gain toal meer, as dij vot gaait?”
“Tuurlijk wel ol bliksem, dat is ja n gebaauw! Doar was t doe ja mit oma noar t kindercircus.”
“Oh, dije; is dat n klinker? Hou ken dat? Dat is toch n hail groot hoes?”
“Enne… doar goan oom Henk en tante Riekje toch wonen?”
“Zo wiet is t nog nait!”
“Hebben ze wel zegd! En den mag ik van oom Henk groatis noar t circus! En ook noar Harrie Potter en…”
“Hol die ais koest, doe revel! Ken t verstand der ja glad nait bie holden!”
“Bist nou kwoad op mie?” stutterde ze verongeliekt.
“Tuurlijk nait, moar opa wil t verhoaltje geern oafmoaken en as t doe der aal deur kwedelst, ken k mien verstand der nait bie holden”
“As ik niks meer zeg, vertelst mie den straks dien verhoaltje?”
“Joa!”
Weg was ze. In t keuken heurde ik heur zeggen: “Oma, opa vertelt mie straks t verhoaltje dat e aan t moaken is op kompjoeter!”
‘Zo’, docht ik, ‘en nou wieder…!’
Joa, mooi nait; t wol nait meer, mien gedachten wazzen in ware!
Toalklinkers, stroatklinkers, Klinker van Sodom, tou moar!!
Net dou k droad weer oppakken wol, – noa n kop kovvie en n pafke – kwam ze weer bie mie stoan: “bist kloar?”
“Nee, t wil nait meer.”
“Oh? Lees mie toch moar veur!”
“t Verhoaltje is nog nait oaf…” perbaaierde ik nog, moar t huilp nait: veurlezen!
Onder t veurlezen huil ze nog n moal oet: “dat hest mie zo-even ook verteld, mama zee t al: dat doun opa’s en oma’s voaker!?”
“Hou vondst?”
“k Snap nait woar t over gaait…! Dij van gusteroavend was mooier!”
“Gaait mie net zo” mompelde ik. Schrieven ken stoer wezen, net as t leven!!
Aigenlieks was t plan mien gal te oeten over t verdwienen van De Klinker.
k Besef mie nou, dat t doar gain spier aans van word!
