Kinkhoorns

Wel kin ze nait. Dij ogenschienlek onnudde haarde schoaldaaiertjes. Te vree en hail goud opburgen in heur doolhof van taps toulopende gangen. As zai binnen binnen din is t: floeps, t dekseltje der op … en vot is t manje of t wiefke waikdaaier. Ik kin dat hai of zai gedou der jammer genog nait aan òfzain.

Nou ja, wat verbeel ik mie din ook in dizze nijmoodse tied. In ons grode, tegenswoordege menskenpakhoes mag dat verschil bliekboar ook nait dudelk en doadelk opvallen. Kwoajonges lopen mit snuustergoud in oren en neus en wichter, voak zo plat as n dubbeltje, peraaiern mit blode lieven en navvels, in te strakke spiekerboksems en alderdeegs koale koppen. Mot kinnen, heur ik voak om mie tou en meschain mouten en huiven wie ons inderdoad ook gain zörgen te moaken veur ons noageslacht.
De hai’s en de zai’s vinden mekoar toch wel weer, ondanks of dankzij aanproate nijmoodse theorieën en gewoontes.
Kinkhoorns heuren ie doar zo dag en deur nait over, over dat zörgen moaken veur t noageslacht en zo.
Nee, doarveur binnen zai net nait hoog genog klommen op t wiebelge stremien van d’evoluutsieledder.
Meneer Darwin was bliekboar heur vrund nait. Wie, mensken moaken ons allain mor zörgen. Joa, ook wel n bietje begriepelk, want wie kinnen ja as ainegen in haile noatuur denken en wieder kieken as ons neuze laank is.
Beste lu, wees nou es ain moal ongeheurzoam aan joen opkweekte eergiereghaid en help dij aarme kinkhoorn op t Wad. De kinkhoorn. n Vrij schlemieleg waikdaaiertje dij in zien grode onwaitendhaid eerdoags zien dekseltje, zo as e altied wend is, eerlek en totoal onwaitend optilt, en din tougelieks n flinke scheut levenloos voel woater noar binnen zoegen zel. Dit zel din gewis tot gevolg hebben dat mit de ebstroom, van t nog altied blaauw schilderde woater(?), vannijs n stokje ol leven noar de daipte zinkt om veur altied te verdwienen.

In mien jeugd gingen wie in weer en wind, boetendieks, op n run vanòf Bocht van Woatem, mor mainsttieds vanòf twijde vuurtoren of Ladysmith, weerom. As de mieter noar hoes tou en doarnoa noar de drokst bewoonde buurten van ol Delfsiel, zo as De Vènnen, Kroonstad, Vlaidhörn en meer van dij aarmoudege stroatjes. Wie gingen din bie deuren laangs en verkochten veur n poar loezege centen n kopke ‘geplukte’ kinkhoorns. Aan laifhebbers gain gebrek. Veur d´echte krudege smoak haar mien moeke thoes ze eerst wat opwaarmd mit n snittje peper der op. t Lukte mie aaid. t Was ook ja hail normoal veur dij tied as de R in moand was. Der waren ja kinkhoorns en mozzels boetendieks genog te vinden. Ze lagen der gewoon veur t opscheppen bie leeg woater.
Dammee kinnen je, hou groag of wie dat din ook willen en as alles zo deur gaait teminzent, veur aal t geld op wereld nait ain kopke kinkhoorns meer bie mekoar zuiken.
‘Nou en wat din nog,’ heur ik echte wereldverbeteroars onder ons al zeggen, ‘wat din nog man, k zol ze dunkt mie nait ains lekker vinden. Huh, slakken zo oet dat voele zolte woater en ze der hoast levendeg oet heur schulpen prikken mit n naalde. k Kin allain ja al wel kokhaalzen as k der aan denk. Nee, k mout der nait aan denken, asosjoal, wat n tied zeg! Boetendes, wat wilst doe nou man, Ladysmith en twijde vuurtoren binnen der ook ja al laank nait meer.’

‘Och aigenikkege minsken en strontverwende lu, loat t aal mor zitten hur. Ik krieg loater toch wel mien aigen dekseltje, net als dij olle goie kinkhoorn, allain mit dit verschil dat ik dizze din nait zulf dicht doun huif.’