Kinderproat
Voader is soldoat en komt mit verlof thoes. Moeke zat bie toavel te naaien en klein Henkie zat op de vlouer met de blokken te speulen.
Hij haar zo zien aandacht bie t baauwen, dat e Voaders thoeskommen nait ains vernomen haar.
“Henkie, kiek ais wel der is”, zee Moeke.
t Jongske kikt op en zucht zien Voader vremd aan mor zeegt eerst niks. Toch gaait e opstoan en lopt op zien Voa tou en bekikt hom van ale kaanten.
“Pa, woarom hebben joe zo’n roar pak aan en wat is dat veur n roar ding dat je op joen rugge hebben?”
Pa tilt t jonkje op en zet hom op zien knij.
“Wolst doe groag waiten mien jong woarom Pa zulke klaaier dracht en wat dat veur n ding dit is? Kind, dat begripst nou nog nait, mor dit kin ik die wel zeggen: met dat ding schaiten wie de vijand dood.”
“Vijand?”, dinkt tjonkse haardop. “Mor, Pa, dat is toch ook n voader en het ook een Moeke en n jongske zoas ik bin Pa?”
Joa, mien jong, dat het e woarschienlijk wel mor dat kinst nou nog nait begriepen, woarom Voaders mekoar in de oorlog doodschaiten mouten, mor as toe groot worden bist, zals dat beter begriepen kinnen en din krigst doe ook zo’n pak en zo’n ding, net as de pa’s van nou. En din staaist doe messchain tegenover dat jonkje, om dij deel te schaiten.”
“O, nee hur, dat dou ik nait. Ik goa noar hom tou en geef hom n haand en din binnen we gain vijanden meer mor dan binnen wie vrunden en din huiven wie zo’n ding nait te droagen.”
Voader keek Moeke ais aan en baiden kregen troanen in d ogen en Voader docht: ‘t Is mor kinderproat, mor hai het wel geliek’.
Mor zeggen dee e t nait en dou t verlof om was, ging Voader weer noar t front.
Dou hij de vijand veur zuch zag, mos e aan zien zeuntje dinken en kon nait schaiten. Hij wuir zaik en kwam endelk weer thuus. En t eerste wat e vruig was: “Woar is mien jongkie.”
En dou Henkie bie hom was, zee e: “Kind, ik wol dat ale Voaders zo’n jonkie haren as doe, din was der ook gain oorlog meer. Want doe haas t geliek, heur”.
En zo was Voader bekeerd deur zien aigen zeun.
Mor, aale Voaders binnen nait geliek.
Schreven deur mien Moeke Pietertje Tuizenga-Ploeger in de oorlogsjoaren van 1940 – 1945 en omtoald deur heur dochter, Hillie Wildeveld Tuizenga (Jil Wildenga)
