Kattenwereld

t Is nait, dat ik sommegen van joe hier evenpies filain òfkatten wil, mor ie mouten toch erkennen, datter n bepoalde kattegorie mìnsen is, dij niks mit katten het. As t bevubbeld om t nemen van n hoesdaaier gaait, heur k regelmoateg:
‘Neem n katte, doar hest nooit gain omkieken noar.’
k Vroag mie òf:
‘Binnen dat de echte kattenkenners, of juust kattenontkenners.’
Wat zai bedoulen, is nait stoer te roaden en omdat ik nait as n katte om de haite brij hìndraaien wil, zel k t in n poar woorden oetstokken:
’n Katte is n roofdaaier en dij moust nait in hoes opsloeten, dij willen de wereld ontdekken en hebben doarom roemte neudeg.’
Wat zokse lu nait zeggen, mor hoogstweschienlek wel denken: ‘Boeten kin e best zien aigen köstje vinden’, vind ik n zörgelke ontwikkeln. k Zol nait geern veur aaipoes speulen willen veur zo’n persoon.
Der binnen traauwens ook lu, dij kattegorisch tegenovergestelde mainens verkondegen. Dat binnen de kattenputen. Hest kinderputen en kattenknuvveloars. En woar gounent katten snachts de stroat opschoppen, wordst bie de twijde kattegorie hoast doodknuvveld.
Noa dizze laange inlaaiden bin k nou bie miezulf oetkommen en om nou nait as n katte in n kloune goaren terechte te kommen, zel k mie eerst even veurstellen.
Meiske.
Vrouger haitte ik Moeske, omdat ik n moeskegrieze vacht heb, mor bin deur mien pleegolders herdeupt. Heur wil k geern aan joe verustellen. Doodgoie mìnsen, doar wil k gain woord over voelmoaken, mor wel lu van de twijde kattegorie.
Zörgsoam tot op t bot, mor gain lood verstand van katten.
k Zel t perbaaiern oet te leggen, mor doarveur goa k eerst n ìnde terogge in mien geschiedenis. Noar mien geboortestee.
Even tussendeur, wat joe meschain nog nait wozzen – t is waitenschappelk bewezen -, katten kinnen soms haile vrouge herinnerns hebben.
Geboren in de zummer van ’22 in Kiel-Windeweer bin ik n poar moand loater as lutje kitten verhoesd noar de Wieke. Mien bruiertje Fedde bleef op t dörp. As 10-weeks poeske bin k dou roeg van mien moeke Coco schaaiden en heb in n poezenmandje de tocht moakt noar t onbekìnde. Kwam onderdak bie twij honden, Famke en Wietske.
Mor den beurt der, as k net mien eerste verjoardag vierd heb, hail wat biezunders. Den wor ik in t zulfde kattenmandje woarin ik n joar doarveur vervoerd bin, tussen twij honden in op achterbaank van auto weer teroggereden noar t olde stee. Noar t zulfde hoes. En wat ik in mien eerste levensweken nait mitkregen heb, ik kom doar in n menagerie terechte mit nog ais twij joekels en wel negen katten.
Dat ik dat aal overleefd heb, mag n wonder haiten, mor der zat ook wel n hail mooie kaante aan mien terogkeer. k Wuir noamelk weer herenigd mit mien mouder Coco. Nait dat zai in t begun zo wies mit mie was. Nee, vrumd genog wol zai aiglieks hailemoal niks van mie waiten. Gelokkeg is de femilieband noa n muizoam begun weer in ere hersteld en as aander katten soavends in de kattenkoamer votstopt waren, kregen wie òf en tou gelegenhaid wat bie te proaten.
Mor nou komt t. n Lutje joar noatied, in t veurjoar van ’24 bin k veur daarde moal verraaisd. Dit keer nait in n auto, wel weer in dezulfde kattenkovver en de raaize het, hou vrumd t ook klinkt mor n zetje duurd. Dat ik doardeur weer van mien mouder schaaiden wuir, het best wel zeer doan. Wie haren ja net zo’n mooie mouder-dochter band opbaauwd.
En toch is t dit keer aans.
Zo komt Frederik de Grote regelmoateg even buurten of kovviedrinken en as dij op stoule zitten gaait, den roek ik Frederik, mor ook mien mouder.
‘Coco-parfum’, docht ik eerst.
Mit Anna is t persies t zulfde. t Blift n roadsel, der hangt aaltied n vertraauwde geur om heur tou.
Even wat aans. Vlak veur nijjoar is der n vogelkooi bie ons aan t hoes baauwd. Haar ik t even goud mis, t bleek n kattenren te wezen. Mit n loekje in t roamkezien en n trapke boetendeure onder t roam mog k zo inains de ‘wiede’ boetenwereld in.
‘Da’s nou dien aigen boetenhoes,’ wuir mie dudelk moakt.
Nou, mooi nait.
Ook al bin k oet miezulf aaltied best wel nijsgiereg west noar alles wat zok aanderkaant glas òfspeult, inains in t volle zunlicht kommen te stoan was n apaarte ervoaren. Mor as t waist houveul geluden der op die òfkommen in de vrije netuur, doar bin k oardeg van schrokken. Sunt n week of wat bin k nou redelk wìnd aan aal dij boetengeluden. Wait ik hou hoanen kraaien, honden blavven en vogels kwettern en heb k langsoamaan deurkregen, dat t auto’s binnen, dij mit roazend motorgeweld over stroat sjezen.
’t Het mien bruiertje t leven köst,’ heb k wel ais heuren fluustern en aiglieks de reden, dat ik nait de grote wereld in mag trekken.
Dat ik mie sunt kört boeten vrij bewegen kin, geft n vaileg gevoul.
Eerguster bin k vlak veur bèregoanstied n zetje kwiet west. Kompleet hoteldebotel waren z’aalbaaident, dochten dat ik ontsnapt was. Wat n overdreven toustand. k Heb gewoon n zetje mit buurkat Garfield proat. Deur t goas hìn.

Woarover?
Over n bult zoaken, mor benoam over Coco, mien mouder.
Hai het mie verzekerd, zai woont ain deurtje verder, op nog gain 10 meter van mien nije onderkommen. En ook al het dij goie goudzak van n Garfield beloofd, hai zel de groeten overbrengen, t zol mie wat weerd wezen, ais n keer bie heur op veziede te goan.
Zet t raaiskovvertje veur d’vaarde moal mor vast kloar.