k Zel die vannijs zain
Nijsgiereg bevuil k mit beswaite
haanden de noakende naacht
Dizzent teunt mie zien goaf geloat.
Den de naacht is de naacht,
is de naacht.
Ien de naauwborsteghaid van t
bestoan zuik k noar wat veurbie
is en nooit gain begun het.
En as t licht is, bloast mien gaist
de triesterge treur vot.
k Zel die vannijs zain
en droag die aiweg ien mie mit.
Den de naacht is de naacht,
is de naacht.

