Jetje

Vraauw Smit is kold, aldergloependste kold, din ook hier nog wachten , ‘k liek ja wèl nait wies’. Joa, woarop wachtte zai aiglieks? ‘Bezoekuren van 19.00 uur -20.00 uur’ staait der op n bred dij aan muur van aula vast zit. t Is al laank tied, deur is wis open. Mor zai duurt aiglieks nait aan aner kaant van deur te kommen.
Vraauw Smit is kold van verdrait. Achter dij deur ligt Jetje. Jetje is heur klaaindochtertje, aacht joar, nou al aan aner kaant van dij deur. Aacht joar, dat kin toch nait, ons Laimeneer het dat nait goud doan. Dikke troanen drubbeln oet heur ogen, over heur kolle waangen, miemeroatsies kommen boven, veur dij deur woar achter Jetje is. Noeit is der tegen heur zeggen doan dat t kind zaik was, ongenezelk zaik, zai wis t ja nait. Griet haar dat toch wèl zeggen kìnd? Mor baand mit heur dochter is noeit goud west, dij muite haar zai ook nait nomen. n Kennis haar wèl vertellen doan dat t wichtje zaik was, meer ook nait. Griet haar toch dat waiten loaten mouten? Op n mörn was zai aan bosschoppen doan west, in winkel wast heur verteld dat Jetje dood was. Kin toch nait? Versloagen was zai op hoes aan goan, kepot was zai. Nou stoa k hier. k Mout achter dij deur weden, mor hou? Zai leufde nait in n laive God of zo, zo was zai haildaal nait groot brocht. Bie heur thoes was t aaid n gebèlk, en ragen, van hier tot gunner. Bie vraauw Smit is dat noeit zo west, zai wol nait dat heur kinner dat ook doun zollen. Kinner haar zai degelk opvud, ook Griet.

Wat stoa k hier toch te stoan, t mout der mor van kommen. Drubbel van n aula kin aibels hoog weden, om din dij stap te goan doun. Zaacht trekt zai deur open, staait aan aner kaant. Zo, dij stap is zet. Nou nog ain deur noar Jetje. Zol zai Jetje nog wèl kinnen? Zol zai nog wèl zain dat t heur Jetje is? n Man komt op heur oaf, vroagt woar zai hin mout. t Ainegste wat zai zeggen kin is: “noar
Jetje”…
“Goa mor mit “ zegt man. Mit lood in schounen gaait vraauw Smit heur stoerste gang in heur leven. Noar heur klaainkind, dij zai sikkoms ja nait kin.
Din is zai allinneg, allinneg mit Jetje. Hail zaacht gaait zai noar heur maidje tou, kiekt mit grode verboazen noar t schiere kind, dat doar dood ligt. n Widde kist, aal is wit. Zulfs Jetje. Zai het n blomkesklaidje aan. As zai wil, kin zai heur aanroaken. Hail zaacht gait heur haand over heur hoar hin, over heur oetkiek. Haanden om vaast te holden. Baintjes om zo te goan lopen. Zo kold, mor dat vuilt vraauw Smit ja hail nait. Zai vuilt waarmte veur dit kind, troanen kommen din vanzulf. Doar ligt n schiere krans mit blommen, eefkes kieken wat der opstaait. “Laat de kinderen tot Mij komen” Nou t mog wat, n klaain kind wil gainais dood. Bedoulen der van begreep zai goud. Haar
ook op stoan kìnd: ’’Laat Jetje tot Mij komen”…
Joa, dat haar der op stoan mouten. Vraauw Smit staait nog aalaan te kieken noar Jetje, nait genogt kin zai der van kriegen. Dat deur zaacht open gaait, venimt zai ja nait. Zulfde man van zopas staait noast heur. “Gait t? “zegt man vrundelk.
“Joa e, t gaait goud mit mie.”

Ofschaid het zai nou nomen van heur klaainkind, dij zai sikkoms noeit zain het. Verdikkemie, haar zai sikkoms nog wat vergeten, veur Jetje. Oet heur tas krigt zai n zaachte beer, lègt baaist op haandjes van Jetje. Raais mor noar engeltjes, k wait veul woar hin, t zèl wel wied vot weden. Nog ainmoal kikt zai om, din staait zai op gaang, n aaldoagse gaang. Is dat wel zo? Gaang in aula is aans as aans….. Vraauw Smit gaait weer op hoes aan. Op stroat nog ainmoal omkieken, noar Jetje. Noeit ain minsk zèl waiten van dij beer, dij beer van oma.
Meschains ons Laimeneer, ie zollen sikkoms in Hom gleuven goan, dìnkt vraauw Smit.