Zo goud as nij
Allinneg en ainzoam staait mien kabinet-örgel in kerk. Haildaal mit plestiek as n klaid om hom hìn, omreden doar mag gain stoeverij deur kommen. Want doar dwarrelt nogal wat omdeel. Sums en din binnen wie aan proat mit ons baaide, n laag noar nkander tou. ‘Hou gaait t aigleks mit die?’ vroag k t örgel. k Leg mien oor tegen zien holten kaast.
Wied vot heur k n klaain piepende stem: ‘t Gaait wel mit mie e, eerdoags krieg k mien jas weer oet, waist doe dat aal?’ Joa, doar bin k kundeg mit. Veur in kerk staait mien kabinet-örgel optuugd, wis aal drij joar.
Kerk het schoa van eerdbevens en trillerij. Nou wort der waarkt aan kloaren van t gehail. Zo goud as nij wort kerk. Op hoop van zegen din mor. O … eefkes luustern, mien örgel ropt mie: ‘Kom ais eefkes bie mie stoan en luuster: hou vuilst doe die nou? Doe kinst ja nait meer mit mie speulen en gain meziek oet mie kriegen. Wat verdraitelk is dat veur die. Mor dommee ben k weer zo goud as nij. Doe hest ais laange tied leden n gedicht veur mie schreven, dij wil k geern nog ais heuren, as t kin vanzulf.’
‘Joa dat wil k wel, mor din eerst aan zuik. Goud, hè, k dou mien bèst.’
Heur k nou n daipe poest oet örgelkaast kommen? Poeh, poeh, k vuil Gods wind vandoag. Mien oor leg k aan kaast, klop eefkes: ‘Hier bin k weer, mit ain gedicht is dat goud?’
‘Nee, k wil gedicht haildaal heuren.’
‘Dat kin nou nait, k schrief n verhoal over dien stoan in kerk. Aans gaait t veuls te laank worden.’ t Is hail laank stil.
‘Hallo, bist bie tied, wilst nog n gedicht of nait?’ Nou … vot din mor.’
Heur t örgel speult
steerns van hemel
n zaachte rust dailt n minsk
van boeten gewemel
meziek … n rieke klaank
in dien oren
n heerlek geluud is geboren.
‘Dat binnen der gain twij.’
‘Joawel,’ zeg k, ‘mor k heb twij bewaarkt tot ain. Haildaal goud, hè?’ Mien oor gaait weer aan kaast. Heur k weer n snok oet kaast, verbeeldens ja, aans niks.
‘k Goa nou weer op hoes aan, hè. Mit n poar moanden bist doe zo goud as nij. Moi, laive örgel, eerdoags binve weer bie nkander, mit aal dij minsken dij die laif hemmen, din is der n feestelk heergoan. Omreden doe staaist der zo goud as nij bie.’
