In joezulf proten

Hebben ie dat ook wol ais? Joe lopen over stroade en heuren veurbieganger proten terwiel dat der gainent noast lopt. Den dink je dat e t tegen joe het, willen al zeggen ‘wat zee je’, mor worren net op tied gewoar dat e, mit oordopkes in, n mobiel gesprek voert. Voak is der den toch even oogketakt en kikt beller joe biezetten mit n verontschuldegend laagje aan: ik kin t ook nich helpen.
Non wil ik hier nich over eurdailen. Zo wied as ik mie heugen kin, proot ik al haardop tegen miezulven. En ik wait nog dat ik as n jonkje van n joar of aachte op mien gruine deurtrapper van school noes tou fietste en dat Albert Tempel oet Ballege mie achterop kwam en zee: ‘Tegen wel hestoe t?’
Dou pruit ik al in miezulf. En dat is altied zo bleven. Dat heb je zulf nich recht in de goaten, want t leste wat n vis ontdekt is t wotter. t Is, leuf k, n soort haardop dinken. Mor bie zetten is t ook woorden pruiven. Den vang je op stroade flaren op van wat lu tegen nander zeggen en den neem je zukse woorden even in de mond. Umdat t onbekende woorden binnen of umdat der bieveurbeeld n biezundere klank in zit. Je loaten zukse woorden as t woare even over tonge rollen net as t eerste slokje wien. Ik pebaaier de klank den zo woarachteg meugelk te herhoalen. Pruiven dus.
Dat kìn bie zetten gedounte geven. Lest heurde ik n moeke mit n wat hoge stem tegen heur kind zeggen: ‘Helaas pindakaas’.

Ik zee heur in t veurbie goan mit hoge stem noa: ‘Helaas pindakaas.’ Joa, in mien herinnern was t sikkom fluustern.
Willen t nich leuven, mor t kind heurde t en zee: ‘Mamme, dij man proot joe noa, hai zegt ook ”helaas pindakaas”.’
Ik keek stief veur mie oet en schoakelde gaauw noar daarde versnellen. Mor ik vuilde dat t swoar mis was, dizze raaize.
k Heurde moeke gramniedeg achter mie aan bèlken: ‘Hé, ol pappegoai, bedink zulf ais wat.’