Hou baauwmantjes n wit stee veur de borst kregen hebben
(n baauwmantje is een kwikstaartje)
Der wazzen ais vaar bruiers dij nog bie heur voader inwoonden. De moeke was al joaren leden uut tied komen en ale vaar jonges wazzen noatied hailgewoon bie pabbe wonen bleven.
Mor dij von dat zien jonges de bainen ais n zetje onder aandermans toavel steken mozzen.
“Ik stuur joe eerst vot”, zee e, “en den mouten ie mor ais kieken wat ter in de wereld te koop is.
En wie moaken mit mekoar t akkoord dat ie over op de kop òf ain joar hier weer bie mie komen. t Zel mie nij doun wat of ie den te vertellen hebben zellen.” Nou, dat ging aan en de vaar bruiers trokken de wereld in.
De oldste jong kwam n joager tegen dij hom t schatten leerde. En nait mor even zo paf, paf, mit hoagel en zo, nee, hail zuver schaiten mit n koegel dij net as n biljartbale ale kaanten hìn sprong.
De twijde belandde bie n snieder, dij alles was lös zat aanmekoar vast naaien kon.
En dij twijde jong was noa n joar tied n kunstenaar mit nale en droad.
De daarde ging bie n steernkieker in de leer, dij deur t vergrootglas keek.
En de jongste jong kwam bie n daif terechte, dij hom t stelen goud leerde, nog beter as de roaven.
Noa sekuur ain joar kwamen ze weer bie heur voader en zai snaarden ale vare zó, dat de voader leufde der niks van.
En hai bedocht wat.
“Kiek”, zee e, “doar boven in dij boom zit n baauwmantjesnust. Houveul aaier zitten der in?”
“Vare”, zee de steernkieker, dij deur t vergrootglas keek.
Dou mos de daif ze stelen zunder dat de baauwmantjes t in de goaten kregen. Nou, dat was mor n haandomdraai veur hom.
De voader zette de vaar aaiertjes op toavel, op ieder houke van toavel ain aaichie.
En dou mos de schutter ze middendeur schaiten, ale vare mit ain schot.
t Leek glad nait meugelk te wezen, mor de oldste jong brocht t best veur mekoar.
En dou mos de snieder mit nale en droad de vaar aaichies weer netjes aan nkander vast zetten en de daif brocht ze stillechies weer in t baauwmantjesnust, zunder dat de baauwmantjes der locht van kregen. Mor bie t naaien was der n klaain steechie van over bleven, aan t aai, doar woar de snieder t droad knupt haar.
En loater, dou de aaiertjes uutbröd wazzen, is dat steechie t widde stee veur de borst van baauwmantjes worden.
En as ie nou dinken dat ik dit verhoal bie mien gat op bedocht heb, den heb ie t mis!
Want dit verhoal wuir al meer as honderd joar leden in dizze kontraainen verteld.
Mien landslu zellen t wel nait meer waiten, docht ik. En dat zol ja begrotelk wezen.
Zodounde heb ik t nog weer ais opschreven.
