Klaain-Jampie’s dreum
“Hurre kerel man, wat bin ik toch lam in de bainen.
k Bin ducht mie nog nooit zo mui west as vandoage!
Heb ie doar nait wat veur, in joen aptaik?”
Jan Schrik, Klaain-Jampie, keek mie aan, vol vertraauw en verwachten.
t Was n vrijgezelle jong van zo’n fatteg joar, dij al n joar of wat allain
woonde, in t huus van de Schrikken. d’Ollu wazzen al n zetje uut tied en Klaain-Jampie was der allent wonen bleven.
k Haar mie al wel n moal of wat òfvroagd woarom hai zok ter gain vraauw uutzöchde. t Was n goud kregel kereltje, dij nait om t waark touslikte en der zatten ook kuren en verdaipens genog in hom om ais n schot te woagen.
Mor tot aan nou tou was ter nait van komen.
“Hou komst den zo mui, Jan?” vruig ik, “is der wat biezunders gebeurd?”
“Wis en warachteg,” zee Jan, “wis en warachteg.
k Zel joe t vertellen.
k Heb vannacht dreumd. Wat mie aans nooit overkomt, dat overkwam mie vannacht, net nou mie t nait goud uutkwam.
k Heb dreumd dat ik hailemoal noar Stad tou lopen mos. Wat was mie dat n gesjaauw! Over Muntendam en Zuudbrouk, over Sapmeer en t Hoogezaand, hail noar Stad tou.
k Wer aal lammer in de bainen en dou k in t langen leste op t Zuderdaip kwam, was k zo min as n hond. n Mìns is zokswat ook ja nait meer wend.
En dou k ter goud en wel was, ston doar n Goliath van n kerel op mie te wachten, dij ruip dat ik mor in draf weerom goan mos, want mien huus ston in de braand. Zol aanstoken wezen deur n vraauwspersoon.
k Heb nog nooit zo haard rund, over t Hoogezaand en over de Kielsterachterweg. t Was routduuster, mor bie Borkomnij zag ik t al!
De vlammen sluigen al tou t dak uut. Dou k mien huus instoof om nog t ain en aander te griepen, dou strompelde k ook nog over n drumpel en vol k laankuut op de grond. En op t zulfde ogenblik wuir k wakker en lag k
noast mien aigen bèrre te sparreln.
k Bin glad gain dubbeltje meer weerd, zo’n inde heb ik vannacht lopen mouten.
Nait echt lopen, netuurlek, mor toch bin k zo min as wat.
Dat mie dat nou net vandoage overkomen mout!”
“Hou dat zo?” vruig ik.
“k Heb op n advertintsie in kraande schreven.
Veur kennismoaken en zo.
n Wedevraauw zunder kinder, van mien leeftied zowat. Vanoavend mout ik ter hìn, veur t eerst.”
“Nou, en?” vruig ik.
“k Zai der slim tegen aan. En dij dreum veurspelt ook nait veul gouds.
En boetendes, k bin ja zo slap as n schuddeldouk.
t Zel aalmoal wel op n flottje uutdraaien.” Klaain-Jampie zuchtte swoar.
Ik schoof hom twij kaalktabletten tou.
“Vanmiddag aine en vanoavend aine, vlak veur daster op òf gaaist.
Mit n koppie woater innemen! En dij dreum, dij zegt niks. Ik dink dastoe der zo tegen aanzain hest, dast ter van dreumen goan bist.
Dat t aalmoal toch wel vergees wezen zol, net as dij raaize noar Stad tou, ale muite en omstel veur niks.
Mor as ik die was, den ging k ter toch mor kiepeg en kregel op òf. Zelst zain dat zo’n vraauw best op die bieten wil.
Most ook nait te min van diezulf dinken. En mit mien baaide pillen komt ter genog keroazie in die!”
“Nou, vot den mor, den zel k n roam op heur doun!” zee Klaain-Jampie en raaisde òf.
n Week of wat loater kwam ik Klaain-Jampie tegen.
Hai haar n vraauwspersoon aan d’aarm.
“Moi-je, dokter,” ruip e al uut de verte, “dat wazzen n poar meroakel beste pillen van joe! t Was in ain moal veur mekoar! Aankom week loaten wie t aansloagen op t gemaintehuus.”
“Jan het mie der van verteld,” zee zai, “k bin bliede dat ie hom zokse beste pillen doan hebben!”
Woar n poar kaalktabletten al nait goud veur wezen kinnen!
