Hitteplan

Zolve ter ais over hebben? Over t weer!

Soms vaalt t ons aal nait meer op, dat proatje over t weer maist gebroekte binnenkommer is en t moakt nait oet op welk stee of in welk gezelschop lu verkeren. In dat licht is t nait roar, dat Jan Pelleboer zien nationoale status van weerveurspeller verworf. Soms zai ik hom vanachter rood-witte spoorhekken wel ais veubieschaaiten in zien aigen traain en den vroag k mie òf, of kinder van dizze tied aineg idee hebben wel Jan Pelleboer is. Of aans zegd, was.

Vandoag is t dag twij van ons Nationoale Hitteplan. Nijsbrengers in kraant en ether goien ons dood mit woarschaauwens, mor smörgens luchten, op tied gedienen dicht en de dag oetzingen is netuurlek gain nijs. Wotterijs brengt even verkoelen, mor is gain oplözzen. Mor as klaaindochter thoes komt mit t verhoal over tropische temperaturen in t bejoardentehoes, den krieg k nait allendeg mit heur mor benoam mit al dij olde mìnsen echt meelie.

Zwoele nachten zunder n zuchtje wind mit open roeten zunder muggengedienen kin k mie nog goud herinnern. Sloapen lukte nait. Citronella op t veurheufd stonk as de neten, t holp gain fozzel. Ik dee t licht aan om mit kraant zoemende neeffies tegen t behang dood te haauwen. Aan blouderge vlekken konst zain, zai haren de buit al binnen. Ik bleef mit de bulten zitten en zat smörgens mit n sloaperge kop in klazze. t Is t beeld van mien jonge jeugd.

t Was n aandere wereld, mit veul hoezen, woar t witte bordje mit swaarte letters ‘onbewoonboar verkloard’ aan boetenkaant op spiekerd was. Vervalen hoeskes, woar mìnsen van nood, deur grote wonennood, nog joaren in wonen blieven mozzen. Wie waren nait aans wìnd en vertellen aan onze klaainkinder prachtege verhoalen over onze jeugd. Over wotterpistooltjes en wastobbes dij dainst deden as zwembad.

Hou aans is situoatsie nou. Sunt n dik joar wonen wie in n olde schure en ook al binnen baanderdeuren vervongen deur n nijmoodse schoefpui en is heuzolder mooi wegwaarkt mit n gipsen plavvon, t is en blift n kolde, kille koamer, woarin wie wonen. Zulvens guster, dou in loop van de dag Kopern Kobus zok langsoamaan begon op te waarmen, bleef temperatuurmeter in koamer rond de 20° schommeln. n Beetje killetjes, vonden wie.

Noa de middag besloet ik Arineke gezelschop te holden en soamen mit heur op fietse noar Veendam te rieden. Zai mout veur leste keer noar t koor, ik rie nog n ìndje deur noar t Veenkelonioal Museum.

k Bin benijd noar tentoonstellen over ‘Amsterdamse School’.

Dat was nog ais wat aans, as ons lutje aarbaaidershoeske op Komnijsterwieke. Kestelen van hoezen. Pronkjewails in Oost-Grunnen. Onder architectuur. In Pekel vaalt den voak de noam van Jan Kruijer. Opvalend onopvalende hoezen, woar k vrouger zunder op of om te kieken aan veurbieree. k Wuir doar nait hait of kold van. Aan t olde Gruine Kruus gebaauw, woar gemaine lu in witte jazen mie mien eerste prikjes in aarm of bain schoten hebben, bewoar k nait de mooiste herinnerns. Aan de drij wonens in n riegje vlak bie stainfebriek aan Hindersstroat, bin k in mien legere schooltied ontelboare moalen langs reden. Summers in roazende voart op weg noar Nijpekelder zwembad, op weg noar òfkoelen. De rest van t joar wekelks, in n veul legere versnellen op weg noar kaffee Brink, woar Co Meziek mie opwachde. k Haar dus redens genog om nait opzied te kieken noar architectonische kunstwaarken. Tegenswoordeg neem k rusteg de tied om t trotske trio wat beter te bekieken.

Noadat ik alle koamers mit imposante hoezen in t Oostgrunnense mit meer en bie onbekìnde gebaauwen wat minder belangstellen bekeken heb, dwoal k nog wat doelloos deur verloaten gangen. Veul nijs is der nait onder de zunne, tot ik in t klaslekoal kom, woar k inkiekje krieg in n maquette van n olderwetse Grunneger boerderij. Even blift de tied stilstoan en in de stilte van dat mement vlaig ik zunder problemen terogge noar mien geboortestee, Komnijsterwieke. Noar de boerderij van mien legere schoolkammeroad en k loop in gedachten via n open baanderdeur deel op.

Haalverwegens kiek ik tegen boetenkaant van t woonhoes aan. Op heuzolder doarboven binnen vakkundeg twij loagen stropakken op nander vlijd en k denk:

‘Zien olden haren dat toch goud bekeken.’

In de winter was t doar mit ain kaggel aangenoam waarm en summers heerlek koel.

t Is nou dinsdag 1 juli en klok het net haalf twije sloagen, boetenthermometer wist in schare al datteg groaden aan en binnen is t net 22° en net as guster denk ik t zulfde:

Op n boerderij wonen het toch zo zien veurdailen.