Verdwoalde Belg
t Is vrijdag en t lopt om middag, as k n ìndje aan de wandel bin mit Wietske. t Is al bloudhait. Spring-in-t-veld mag op fietspoadje aan Leinewieke van taauw òf. Heur is gain koare aan hakken bonden en as zai de vrijhaid voult, moakt zai n klaain sprintje en schot as n hoaze tussen raiten deur in t daipke.
‘Even pootje boaden.’
t Duurt nooit meer as tien tellen, veurdat zai driefnat, mor nooit verder as heur rokje weer bie daipswaal omhoog kraauwelt. Om te loaten zain, dat zai goud badderd het, sprint zai vervolgens terogge noar mie tou en schudt zok in n waaier van fiene druppeltjes ais goud oet. Ik pruif de frishaid van Kielster wotter, mit biepazende daipgeuren. t Is n vast ritueel.
Vanòf dat mement gaait zai heur aigen weg. Snoft mit grote persisie alle geuren van onzichtboare pazzanten in zok op en luustert naauw noar eventueel ondergronds leven, t zij van mòle of van moes.
Òfsproak is, kommen der lu op fietse, scooter of lopens aan, zai mout aan raaime.
Zo ook dij vrijdag, dou der vanòf Nij Komnij n swaarte fietser aan kwam peddeln. Ain keer floiten is maisttied genog om heur aandacht te kriegen, ook al komt der voak meer bie kieken om heur aan de liene te kriegen.
Dou’k heur netjes op de kont haar, zag k dat grote kirrel in swaarte fietsklaaier gas terogge nomen haar en striedewieds op fietse zitten bleef. Swait stroomde in stroaltjes onder zien helm vot.
‘Hai is mui en het verlet om n proatje,’ was t eerste wat mie in zin schoot.
t Bleek n haalve woarhaid, want man haar honger en was in dizze kontraainen rond Kiel-Windeweer op zuik noar n eetgelegenhaid.
‘Dij vinden ie hier nait,’ zee ik rezoluut.
k Haar al laank schoten, dizze man komt aargens aans vot. t Zachte, zudelke accent was onmiskenboar.
‘Ik kom van Antwerp,’ antwoordde fietsrieder verrazzend.
‘Den het dij vanmörgen wel de sokken derin zet,’ docht ik nog.
Onterecht. Hai was smörgens vroug mit traain oet België vertrokken en in Stad Grunnen op zien mountainbike stapt. Ik heb dou perbaaierd om mien nije vrund oet te stokken hou hai in Hoogezaand n beetje schier broodjeshoes, den wel petatbakker vinden kon. Tiedens mien oetleg zag k hom aingoal mit kop schudden.
‘Nee,’ zee hai, ‘dat is me veel te ver uit de richting.’
Dat kon ik toch nait waiten. Hai haar honger en om votdoadelk te zeggen:
‘Kom mor mit noar mien hoes, Arineke het vervast nog wel n plak stoete in broodtrommel,’ von k ook weer te ver goan.
Wie kwamen wat meer in de richten, dou hai mie op zien GPS wees, hai mos noar Sèlng. Doar haar zien vrundin n hoeske huurd en doar was hai op weg noar tou.
‘Oh,’ zee ik, ‘da’s nait zo stoer.’
En k heb hom dou de weg wezen via Veendam, Pekel, over t Alteveer, Onstwedde en net zo laank deurrrieden noar t oosten tot je in Sèlng binnen. Gewoon de borden volgen.
‘Mooie omgeven in dij buurten,’ heb k zien vrundin nog perbaaierd te complimenteren mit heur keus.
Hai knikte gedachtenloos. Meschain wuir e op dat mement net overvalen, zoals dat bie wielrenners wel voaker beurd, deur hongerklop, mor dou e zien schaarmke mit vervolgroute intikt haar, keek e mie even aan en zee:
‘We zijn van plan om morgen door te reizen naar Duitsland.’
‘Duutsland?’ docht ik, ‘België is toch al oetschoakeld veur t EK.’
Dou zien achterkaante al laank om bochte verdwenen was, heb k Wietske weer van de raaime hoald.
Dij was van t boetenlands oponthold recht n beetje kefuus en wos nait recht, hou nou verder. Wie binnen dou ook mor weer omkeerd en noar hoes tou goan.
Woar k wel benijd noar bin, is of de verdwoalde Belg nog aargens onderwegens de tied nomen het om zien honger te stillen. Veur t zulfde geld het t veuroetzicht van n vrundin hom wel vleugels geven en is e mit of ondanks honger in ain streep noar heur tou vlogen.
