Wat zol Famke vandoag n plezaaier had hebben

Gustermörgen binnen wie onder n gries dak mit fiene snij richten Schanze vertrokken. Noar de sauna. Al doagenlaank hong der zokswat as n verwachtensvolle, vekansieachtege sfeer in hoes.
n Beetje vrumd netuurlek, ast noagaaist, t is nait veur t eerst, dat wie doar op slippers, soms mit of zunder slipjaze aan, lopen hebben.
‘Volgens mie is t al wel vief joar leden,’ heb k n dag of wat leden in t wilde weg roupen.
‘t Kin net zo goud n joar langer of körter leden wezen,’ zee Arineke.
t Is nait veur t eerst, dat ik konkludaaiern mout, dat tied ons nait allendeg de boas is, mor datter in de puzzel dij Voadertje Tied veur ons hìnvlijt aal meer stokjes ontbreken. Hou t kommen is, dat wie zo laank nait west binnen, is nait zo belangriek, t is der gewoon nait van kommen.
Bie òfslag Schanze vaalt snij mit bakken oet de locht en ook al is t gain baksnij, t is net zo glad. Dat maark ik, as k remmen mout veur mien veurligger en aan de glie goa.
‘Vout van rem,’ heur k mien alerte ik al roupen, mor t scheelt mor n vout of twije tot achterbumper.
Dat ik op drokke parkeerploats nog n stee vind, scheelt in elk geval ook, ook al mouten wie n zetje loater mit zummerschountjes deur de braggel noar de ingang lopen.

Van boeten is t nog aal t zulfde, bie binnenkomst zai ik in ain oogopslag, lu binnen doar goud bezeg west.
Wie besloeten om rusteg aan te begunnen en zitten even loater bie n leeg brandend vuurtje van 65° in n krudege omgeven te swaiten. Deur gloazen deur zai ik, dat de snij in aal dikker wordende vlokken den en spar in binnentoene wit kleurt. n Prachteg gezicht en onwillekeureg schaiten mien gedachten noar onze aigen toene en ik denk:
‘Wat zol ons Famke hier n plezaaier aan had hebben.’
Snij was heur lust en heur leven. Lag der nog mor n centimeter snij, den ston zai al mit achterpoten op stoule en veurpoten op vensterbaank om mie te beduden:
‘Boas, as t gain proaterij in de buurte hebben wilst, wordt t nou tied om snijtroep op te rumen.’
Nee, bie t snijscheppen en snijschoeven was k nooit allendeg. Ik schepte en schoof, zai sprong as n circushond noar aal t snij wat ik op bulten gooide en n gries-swaarte Famke veraanderde langsoamaan in n witte poolhond. Nee, niks was heur te gek of te dol.
Even loater drieven Arineke en ik as zeehondjes in t zolte bubbelboetenbad omgeven deur n prachteg kersttavvereel. In de stilte van valende vlokken vertel ik heur van mien körtsleden opkommende körtstondege gedachten aan Famke.
’t Is nog mor drij weke leden,’ zegt zai.
t Voult as guster.
Op terograais krieg k t oardeg veur de koezen. Wat dij dag oet t oosten kommen is, leek in beslotenhaid van t resort meschain wel schier, zulvens sprookjesachteg, mor was dus nait veul deegs. Op snelweg kom k in n laange snijfile terechte. k Volg geern t spoor van mien veurganger, mor bin verbolderd as vrachtwoagens mie d’ain noa d’aander mit veul opwaaitroep links passeren.
‘Der zit zeker gain rem op dij woagens,’ heur k rechts noast mie en n tel loater:
‘Wie mouten dammeet mor even mit Nico ( gerazieholder én bandenverwisseloar ) bèllen.’
‘Veur winterbanden?’ denk ik, ’t wordt zundag ja weer 15°.’
In hoes het oppasmouder Ilse Wietske en Meiske gezelschop en de kaggel aan loop holden.
‘Meiske heeft mij de hele dag gezelschap gehouden,’ zegt Ilse.
En Wietske?
Ilse kikt ais noar t aans zo drokke boerenfoxje en zegt, zunder dat wie doarvan opkieken:
‘Zij heeft alleen maar stil voor de kachel gelegen.’
Zai het òf en tou oet roete keken en het niks aans zain as valende snijvlokken. Veur n plas of poepje mos zai hoast dwongen worden om noar boeten te goan.
‘Ze miste jullie echt,’ zegt Ilse.
Nee Ilse, nait ons, mor Famke. Acht joar laank heur steun en touvlocht. Zai kin dit verluus nait net as ik in n verhoaltje perbaaiern oet te drokken, mor heur ogen vertellen wel t haile verhoal.