Hammond

t Verzörgingstehuus. n gebaauw mit klaine roemtes dij aalmoal op nander lieken. Tis net as opstoapelde luzivèr deuzies. Ieder deuzie het n loatje woar n klaine roemte as n koamer teveurschien komt. n Loatje mit n aigen verhoal. Dit ist verhoal van artiest Willem.

Lèste tied dee e niks aans as stoaren.
Soms, leek t net of zai der aankwam zetten.
De vraauwe dei alles veur hum was, mor ook de vraauwe dei hij löss loaten mos.
Soms was e zo vèr vot mit zien gedachten, hij heurde gain ain. Ook wichter van t verzögingstehuus nait. Sinds hij hier zat was hij n verzoameloar van roemteloze gedachten.

“Joe hebben geluk, meneer van der Sluis,” zee t wicht van t verzörgingstehuus.
“Joe binnen mien loatste bezuik.”
t Wicht pakde n krukkie en ging noast Willem zitten.
Willem keek heur aan. Zol e t heur vertèllen? t Verhoal wat m aal zo laank dwaars zat?
t Wicht vòllde heur handen in schoot. Willem zag dit as n nuigen tot vertèllen.
“k Bin jong wèst waist wel, nog jonger as die.”
t Wicht begon te lagen. “Dat mainst, echt woar?”

“Hahaaah,” schatterde Willem.
Hij stak zien klaine knoestige haand omhoog en mit zien wiesvinger zwaaide hij in t ronde.
“Kist wel wat mainen, heb mie mor niks in reken.”
t Wicht keek zien koamer in t ronde. Willem har mor waaineg meubels.
“As k zo kiek, den hebben joe heul wat beleeft.
k Zug n gitaar, n viool en dat grode gevoarte in hörn, doar onder t gries geblokte deken.
Was dat den?”
“n Orgel n Hammond uut 1967. En nee, doar heb k nooit op speult.
Doar mag gainaine aankommen. Wat n gedou om dat ding hier te kriegen.”
“Wat is doar mit dan,” vreug t wicht nijsgierig.
“Dai orgel is van n vraauwe dai ik, ik..ik..”
Willem veul even stil.
Het deed hum nog altied slim zeer as e der aan trugge docht.
“Vertol mor, heb tied wel even.”
En Willem begon.
“Dou ik zo rond 18 joar was, zong ik , speulde gitaar en viool, had alles zo’n beetje onder knije. Wie hadden goud succes mit onze band, speulden overal. Van kroakpanden in Stad, huuskoamers mit allinnig ain holtkachel tot aan de grootste podia in t Westen.
In onze band speulde ook n vraauwe, Carmen. Zij speulde op dizze Hammond. t Was een nuver veurkommen mit heur bos rode hoar en verwilderde krullen.
Moakte mie kop gek, dat kik die wel vertellen.
Zei speulde mit passie. Mit heur heule lief, heur heule zail en zoaleghaid.

Op n oavend trad ze allinig op in Vera, in Stad. Ze speulde en zong mit heur rauwe stem de mooiste laidjes. Zai was de Grunningse Janis Joplin. Elk en aine in zoal zat bezeten noar heur te luustern. Ik ook. Ze nam mie mit noar vrougere tieden.

k Was weer n joar of tiene. Mien Pa zat in stoule in huuskoamer. Ik zat veur hum op t kokoskleed. Wie luusterden noar Procol Harum en Joe Cocker.
“Goud luustern, “ zee Pa. “Dizze artiesten veraandern de wereld.” Dat wol ik natuurlijk ook! Mor mien Pa zee; “das nait wat veur ons mìnsen, goa mor aan t leren.”

Op dat moment dak noar Carmen stond te kieken, was k weer dat tien joarig jonkie.
k Wol d wereld veraandern. Deur mien muziek.

Noa t optreden van Carmen vreug ze of ik mit heur mit wol noar heur hotelkoamer.
Zeker wol ik dat. Tot daip in de nacht hebben wie proat, mekoar ontdekt.
“k Wil de muziek in!” ruip ik uut.
Mien oalders wollen der ja niks van waiten. Mor Carmen luusterde noar mie, vertelde wieze dingen over t leven. Vertelde mie dat ik mien haart volgen mos, dat k talent har.
En dai nacht, nou lot ik het zo zegen. Dei nacht bin ik goud dreuge achter mien oren worden.”

Willem gniffelde even.
“n Moand loater wui k vroagt om bie n grote internationoale band in Amerika te speulen.
n Manager had mie scout.
Goa der veur, dit is dien kans, zee Carmen.
Goa den mit mie mit, aans zain wie mekander nooit meer!
Carmen wol der niks van waiten, zai zee da k allinig mos goan.
Wie mouten mekoar roemte geven. Dan kinnen wie gruien as persoon.
“Dat is laifde”, zee ze.
k Snapde der niks van, was allinig mor kapot van laifdesverdrait.
In Amerika was k altied op zuik noar laifde zo as k veur Carmen vuilde.
Elkse vraauw verglieken mit heur. Mor k heb t nooit vonden.
Hier heb k veul laidjes over schreven. En dat hèt mie nait minder brocht.
Hest dai golden en platina ploaten zain in gaange?
Komt deur Carmen, zei was mien inspiroatie, mien muze.

Dou k op leeftied kwam, bin k weer noar Grunnen toukommen.
k Heb heur opzöcht bie heur huus. Dou deure openging stond der een prachtige vraauw mit rode krullen. Heur dochter. Zag der net zo vödelijker uut as heur moe.
Verdraitig vertelde ze mie dat heur moe uut tied kommen was.
Vertelde mien verhoal en ze was bliede om mie te zain.
Carmen had heur dochter ook verteld. En as der n laidje van mie op de radio was, zee heur moe: “heur, dit laidje gait over mie!”

“k Had altied docht dat mien moe zomor wat zee.
Nou bliekt t toch zo te wezen,” zee heur dochter tegen mie.
Heur Hammond örgel kreeg ik mit. Stait al n poos te verstoffen onder t klaid.

Zien stem zwakde oaf.
Der was mor n heul klain moment van stilte in dizze roemte.

“Kom, help mie mor even over eind, kieken wie of t ding aan proat kriegen kinnen.”
Zien oale lief kwam omhoog. t Wicht van t verzörgingstehuus ondersteund.
Duurde mor even. Alle roemten in t verzögingstehoes vulden zich mit klanken van de Hammond, mit n laid dei elkenaine mit zingen kon:

wezenliekst wast mie hest geven
laifde veur d aander noa te streven
t mooiste wat n haart te geven het
is roemte om te gruien, roemte om te beleven