Hai en ik
Kiek hom doar nou zitten.
As n pudding dij inzakt is. Zien kop is blaik en moager en hai kikt mie mit grèl-ogen aan. t Is n hopeloos geval.
k Wor mizzelk as ik laank noar hom kiek. As ik hom zo zai, vroag ik mie òf hou hai t zover het kommen loaten, mor ik kom der nait oet. Zulf zegt e dat het ‘ales’ is, gewoon ‘ales’.
Ik bin hail aans. Ik broes van energie, bin creatief en zit vol ideeën.
Hai zegt dat e in een cirkel terechte kommen is, mor nait in stoat om der deurhin te breken. Ik begriep dat nait. Hai kin toch wel n begun moaken en zien hoar wasken goan? Of ains wat aans aandoun as dat groezelg maauwhemd dij e sikkom aaltied dragt. Hai mout es n moal deurzetten.
Gewoon smörns n bedie vrouger van bèr; ik bedoul, ook echt van bèr en nait geliek noa t pizzen der weer in doeken. Nee, loat e hond oetloaten; der is hier in de omgeven een hail mooi paark. “Mor dat gaait nait” zegt e, want din mout e eerst tanken mit zien lutje auto en din duurft e in ains nait meer. Woarom nait? Nou gewoon, hai zugt ter nait oet en het al zo laank gain vremde minsen meer zain. Kin t maler? “Dou der wat aan”, zee ik, “klim op dien fitness-apperoat dastoe in sloapkoamer stoan hest, goa bewegen, goa noar de kapper”.
Omreden hai d’haile dag, nou ja, vanòf dat e oet bèr komt – om een uur of twaalven smirregs – tot soavends loat, rokend as n schösstain op baank zit, piept, houst en ragelt e as n ol kerel. As de dood is e dat e longkanker krigt, net as zien pa. Aigenlieks is hai der van overtuugd dat e de zaikte al het. “Doarom bin k ook zo muide”, zegt e. En din zien eterij. De aine dag haildal niks en aanderdoags vret e as n slootgroaver.
Ik heb n zet leden al tegen hom zegd dat e professionele hulp inschoakeln mout, mor hai het n schörf aan dokter; “dij begript mie nait en wil nait lustern”, zegt e. Joa, dat kin wel weden, mor woarom nemt e din gain aander; zo kin t nait deurgoan.
Ik heb der haildal gain zin meer in om mie om hom nog drok te moaken. Ik bin der strontzaik van aaltied mor weer n oplössen te zuiken. Ik kin nait aal deurgoan om pebaaiern hom te helpen. Hai zel t zulf doun mouten en dat dut e nait, dat is nou wel dudelk genog.
Joa, as ik wat zeg din is e het mit mie ains; aaltied is e mit mie ains, mor der veraandert niks. t Wort allinneg mor aarger en het male is dat de boetenwereld het nait ains in de goaten het. As je bie hom aan deur bellen, dut e gewoon nait open. Gain ain dij hom zain kin achter de dichte gerdienen.
As e der ains nait onderoet kin om deur oet te goan, zoas veur n bezuik aan zien moeke, din zugt e der nog wel schier oet. Din liekt e op mie. Mor zo gaauw as e weer thoes komt, is het weer mis. Nog daiper as doarveur kin je hom vinden in zien zulfgroaven òfgrond.
Ik kiek nog ains in de spaigel en zai hou e doar zit. In zien ogen de grode onverschilleghaid. Ik zai hou ik der langsoam in verzoep. Tot der niks meer van mie over is.
- eerder verschenen in tiedschift
“Krödde” – meert 2002.
