Grunnen

Woar aans binnen de lochten
zo blauw en fris
de wolken zo wit
t licht zo aans
t laand zo riek
tot wiet achter Dollerd en
waddendiek.

n Mondrioans landschap
van kleurrieke vlakken en
strakke lienen.
In de klaai kiemt de toukomst
en wuilt t verleden.

t volk hecht aan heur woddels
en kikt noar t nije
zunder veul woorden,
hai vergraimt ze nait.

Dat is Grunnen.