Grunneger schrieverij: Tine Hagedoorn
Dit moal gaait t over n schouljuvver dij in 1865 in Garrelsweer geboren wer. Ze haitte Tine Hagedoorn en was de dochter van heufdonderwiezer Heike Jacobus Hagedoorn en Edzerdina Edzards Römelingh. Dichteres en prozaïst. Ze schreef zowel in t Nederlands as in t Grunnegs. Ze waarkte as onderwiezeres in Onderndaam, Spiekerboor en Azzen. In 1947 is ze oet tied komen.
t Was n eerliekse dichteres dij schiere, ainvoudege gedichten schreef in n mooie Grunneger toalvariant.
Haarfstlandschap
Dorre, doode bloaden,
Bloaden, broen en geel,
Valen stil van boomen
In de modder deel.
Boomen stoan te dreumen
In de doodse loan,
Woar de haarstwiend zingt van
Komen en van goan.
Lucht is triesterg donker,
Dook hangt over ‘t land,
Koien stoan te krimpen
Aan de woaterkant,
Aan de takken hangen
Druppen, zwoar en kil,
Net as groote troanen
Dei ain schraivt, hail stil.
‘n Zwaarm grieze kraaien
Trekt deur grauwe lucht
Noar de bozzen achter
‘t Ainzoame gehucht,
Dat doar ligt te dreumen
Van de zummertied,
Dou ‘t aal gruid’ en bluid’ en
Glansde wied en zied.
Makkelk te begriepen. Gewoon n netuurgedicht. Noa n bundeltje verzen, dat ‘Viooltjes’ hait en dij schreven was in t Nederlands, legde Tine Hagedoorn zok tou op t schrieven in t Grunnegers.
Heur eerste Grunneger schriefwaark beston oet prozoastukken, zo as ‘Meesters Lize’ en ‘Mooi
Geertje’, dij in 1899 baaide in n bundel verschenen onder de noam ‘Goldjebloumen’. Dou ging ze over op gedichten, dij veur n groot dail tussen 1916 en 1943 publiceerd werden in t Maandblad Groningen, en heur bundels ‘Grunneger verskes’ in 1922 en ‘Leevmsspul’ in 1932. Ze goan veuraal over menselke noden en vreugden.
Tine Hagedoorn heur waark bestaait oet vrij ainvoudege verskes, mor ze getugen van n zuver
gevuil en n enkeld moal van overdreven sentiment. Ze wait in n bult gedichten met beschaai-
den middeln en n simpele vörm en sober woordgebroek n daip inleven te tonen en eerliekse
emootsie op te wekken. Ook al is ze nait ain van de allergrootsten, toch verdaint ze t om in dizze serie nuimd te worden. In de Nederlandse literoatuur kin je heur vergelieken mit n Jaqueline van de Waals of de gezusters Loveling.
Hieronder nog n gedicht van dizze dichteres:
Van ‘n old hoeske aan ‘n diek
‘n Hail old hoeske aan ‘n gruine diek
zo ainzoam en allain
De wiede, wiede zee en aans
Nee, is ter niks te zain.
Doar woont ‘n hail old menstje in;
Dei wil doar nait van doan;
Want op dei zee, doar is ‘eur schip
Mit man en moes vergoan.
‘Eur man en aal ‘eur kinder wör
Ze dou in ain’n kwiet.
En wat ‘e nemt, geft ‘e nait weer,
Dei zee, zoo daip en wied.
Moar ieder moal, as ‘t mörn wordt,
Din kikt ze over zee;
En schudt moud’loos mit kop en zegt:
Ze kom’n nog nait, nee!
En ieder moal as ‘t oav’nd wordt,
Din zet ze lamp veur ‘t glas;
Din kinn’n ze aangoan op ‘eur licht,
As ‘t ais te duuster was.
En doag’n kom’n, doag’n goan.
0ll’ Annoa blift allain.
aall’ Annoa nuim’n ze ‘eur in ‘t dörp
Aans kin ‘eur doar gain ain.
‘n Leeg old hoeske aan ‘n gruine diek;
Zoo ainzoam en allain.
De wiede zee en soms ‘n zail,
Aans is ter niks te zain.
In Ost-Vraislaand kom je dit soort gedichten over wachten op verdwenen zeelu ook tegen. t Verske ‘Van een oud huisje’ van Tine Hagedoorn is deur Het Sneeuwbaltrio ooit op de grammofoonploade vastlegd.
