Grunneger schrieverij: Simon van Wattum

Snij

Snij
O wonder
nou snij ik onder
n klaid van snij
dij stil en lij
uut hemel doalt
en dwirreldwoalt
woar of ik kiek
in t prille riek.
En lij en licht
op mien gezicht,
aal overnij
de fiene snij.
En zunder èn
gaait t deur mie hen:
O wonder
nou snij ik onder.

Dit gedicht geft de sproakeloze verboazen van de dichter Simon van Wattum weer over t mysterie van de noatuur.

Simon van Wattum kin je rusteg de grootste dichter in de Grunneger toal nuimen. Hai wer in 1930 op Knoal geboren en begon op de Mulo al gedichten te schrieven. Hai waarkte n zet op de metrazzenfebriek in Winschoot en leerde doar zien loatere vraauw Gepke kennen.
Om zien inkomen te vergroten bleef e schrieven en in 1949 publiceerde hai zien eerste bundel ‘Grunneger veurdrachten op riem’. Doarnoa kwam der al gaauw meer: bundeltjes mit riemkes en fullitons veur verschillende kraanten en tiedschriften en vertoalens van teneelstokken. In 1954 richtde hai, soamen mit Jan Niehof en Willem Diemer, t literaire tiedschrift t Swieniegeltje op. Dat tiedschrift het zunde genog nait n laank bestoan had. t Gaait hier te wied om alle waark van Van Wattum op te nuimen, doar binnen wel aander meugelkheden veur. In 1955 muik e van t schrieven zien offisiële affeer en kwam e as journalist bie de Winschoter Kraante in dainst en loater bie t Nijsblad van t Noorden. In dij tied ontstonden de columns over de echtpoaren Steven en Wemeltje in t Oldambt en Kneels en Biene in de Veenkolonies. Dij verhoalen binnen nog aal goud leesboar.
Hai schreef in t Veenkolonioals en t Oldambsters.
Even n stokje oet Kneels en Biene:

Over loater

,,As ik ter nait meer bin,” zee Wemeltje, ,,den moust nait allinneg blieven. Doe hest twij linkerhanden. As aine zok nait n beetje om die bekommert, den komst om in dien aigen smeer.” ,,Wat is dat nou weer veur n roar geplaas. Ie hebben ‘t eten nog nait deur d’haals of doe begunst over zokswat.” Ze keek noar Steven zien knije. n Druppel vette stip haar n grote kringe moakt op ‘t broene striepkoar van zien boksem. ,,Dat is hom ‘t ja juust,” zee ze, ,,alderdeegs bie ‘t eten moust nog graimen.” ,,Moak doe die nou moar gain zorgen over mie. Ast nog n zetje zo deur gaait mit dat gevit van die, den kom ik oareg eerder oet tied as doe.” ,,’t Is gain vitten,” zee ze, ,,moar ik vuil miezulf ja wel. Ik wil nait tegen die kloagen, moar aans…” Ze keek noar de punten van heur petovvels en dat kostte heur muite genog. ,,Wat hest den,” schrok Steven, ,,onder ‘t eten was der toch nog niks.”

En zo gaait t verhoaltje wieder. Gewoon over alledoagse lu mit alledoagse proat.

De gedichten van Van Wattum binnen verzoameld ter ere van zien vieftegste verjoardag in de bundel Twijstried en loater kwam der, laank noa zien dood, nog de bundel Aigen Woarhaid, woar ook n CD bie zit mit veurdrachten deur de dichter zulf. Simon van Wattum het verschillende priezen kregen veur zien schriefwaark: In 1964 gaf Stad Grunnen hom de Hendrik de Vriespries, in 1975 kreeg e de Culturele pries van de provinsie Grunnen en de Stichten t Grunneger Bouk vereerde hom in 1981 mit de literaire pries.
Ik sloet òf mit n gedicht oet de bundel Twijstried:

Rozen

Tegen
‘t venster rozen swoar van regen.

Hangen
deel tot ain heur zaacht zel vangen…

En stillen ‘t glen verlangen.

Tegen
‘t venster rozen swoar van regen.. .

‘t Is
of kom ik die weer tegen.