Endje fietsen

“Zelve mörgen n endje fietsen goan? Even Drenthe op, even lekker de rust en ruumte opzuiken, dat liekt mie opais zó fijn even hè?” Ik keek Gitje zunechies aan, “Doe? Fietsen?” Gitje haar net zoveul mit fietsen as n eulifant mit n hoakwaarkie. Heur fietse ston op dele van boerderij en haar mainste van tied de banden leeg. Ik pomde ze òf en tou even op, twij moal in t joar, en dat haar k nou n moal of twaalm, dattien doan ducht mie. In aal die joaren is fietse nait van stee west. Mienent ook nait veul voaker, want wie wonen nait op n stee woar t makkelk is om ook nog aarms te kommen. Gitje keek mie even wat nusteg aan, “Das nait allain fijn om te doun hur en mooie landschoppen te zain, t is ook ja nog ais goud veur de kondietsie, veur die ook nait verkeerd zol’k zo mainen. Regelmoateg even der opuut om te fietsen scheelt al gaauw drij a vaar joar dajje older worden kinnen.” Ik keek heur even wat meeliedeg aan, “Libelle of Margriet? Of Opzij?” Zie schonk mie n hail mispriezende blik, “Doe zolst in stee van apmoal onzin te verkondegen om der mor onderuut te kommen ook noar dele goan kinnen en stovven dij fietsen òf en pompen de banden op.” As mien Gitje z’n toon aan sloagen gait wait ik mainstied al bie veurboat da’k t plaait verloren heb. Gain ontkommen aan, wie gingen fietsen. Rust en ruumte, t zol. Dou k aan t pompen gong was t dudelk dat ter wat mis was. Baand van Gitje heur achterrad was ain en aal dreugtescheuren, dat wuir nait wat. Ik weer noar achterkeuken, “Laiverd, perbleempje. Dien banden binnen schoon òf, t binnen aal om n donder scheuren, doar kinst gain dikke òfstanden meer mit rieden.” Ze keek mie beschuldegend aan, “Begripst hopelek wel dat dat dien schuld is hè? Doe bist degene dij de fietsen in onderhold het.” Ik keek heur verboasd aan, “Doe fietst ja nooit. Al in gain joaren hest n kont aan t zoadel had.” Ze nikde, “Klopt, mor din wíl ik ais n moal fietsen, is meneer in gebreke bleven en boudel meleur. Kin toch nooit zo’n toer wezen om dat n beetje in de goaten te holden, veureg moal dast ze oppompen doan hest zel t ook al nait best west wezen en dou haast aktie ondernemen mouten. Mor nee hur, wat zel ik mie doar drok om moaken, nee din? En nou din?” Ik trok even mit scholders, “Winkels binnen al dicht en eerst om negen uur weer lös, din nog n poar uurtjes boudel ombatterijen en din ist te loat om nog op pad te goan. Mie ducht t mos mor over goan.” Ik haar vanzulf waiten kind dat ik t te simpel zag. “Nouhou, pomp ze din mor op. Ik duur t wel te oaventuren, ain ritje holden ze vervast nog wel uut. Zol ja roar wezen as ze nou persies op dit ogenblik stòkkend goan zollen.” Ik heb joaren leden al òfleren doan mie te verzeten tegen zokse vörms van netuurgeweld, dat wil nait. Net asdat je joe nait verzetten kinnen tegen n dunderbuie. Ik hìn en pompen banden op. Ik haar zwoare bedinkens, mor ja, opdracht is opdracht. Mienent n tikje haarder as dij van Gitje, ze mozzen even meer droagen mor wazzen duchtmie ook nog nait zo wied hìn. Wie zatten aanderdoags om negen uur al in auto, op weg noar Anloo, dat leek Gitje n mooi begunpunt. Doar vlakbie de Magnuskèrke stait n kefé-restaurant en vanòf doar wast mooi fietsen, noar Gitje heur zeggen. Onze fietsen glommen as ekkeltjes, hoast as nij, zo mooi haar k ze opvrieven doan en vol goie moud begonnen wie aan ons rust- en ruumteoaventuur. Al noa n ketaaiertje stopde Gitje en frommelde wat aan heur versnellens. “Ding wil nait in daarde zitten blieven, bah, zo vervelend.” Ik stapde ook òf en zedde fietse op stander. Ik keek ter even noar en zag dat t koabeltje noar de noave der wat slappies bie hong. Even t stèlboltje wat aandraaien en din most goud goan. En dat was ook zo en zo voarden wie vannijs deur de rust en ruumte van t Drentse laand. Noa weer n ketaaiertje foeterde Gitje zachies veur heur uut en ging òf en tou even op de pedoalen stoan en draaide wat mit t gat. “Wat is der wicht?” Zie gloop mie even aan en knees wat, “De kont begunt mie zo zeer te doun hè, dat heb k nog nooit mitmoakt. Mien zoadel kon wel uutdreugd wezen,zo haard as n plaanke.” Wie stopten even en ik vuilde aan t zoadel. Zo smui as wast nije, niks mis mit. “Bist t n beetje òfwènd duchtmie, te laank nait fietst.” Ze traktaaierde mie op n nustege blik. Mor goud, wie mozzen wieder want van de viefteg kilometer dij Gitje in de kop haar was nog mor n poar werkelkhaid worden. Nog n ketaaiertje en ze stopde vannijs, dizze raaize bie n holten picknicktoaveltje. “Ik bin kepot, mien kont liekt wel van holt, haardholt.” Ik kwam even bie heur zitten en smaigelde n beetje, “Zelve din mor weeromme goan? Dit is ja ook nait wat.” Mor doar wol ze niks van waiten, even de kont wat rust geven zol wel helpen mainde ze. Wie begonnen mor vast even n stoetje te peuzeln dijve mitnomen haren en onder t eten heurde ik n zaacht soezend geluud. Ik keek even in t ronde en zag dou hou of Gitje heur achterbaand langzoam leeg luip tot e op velge ston. Ik zee niks, Gitje ook nait. Om ons tou wast n oase van rust en ruumte, zoas ie dat van t Drentse pladdelaand verwachten maggen. Ik bin even weer noar d’auto fietst en heb Gitje ophoalen doan. n Uurtje loater wazzen we weer in huus, nog roem op tied om nog even noar de maark te goan. Ik haar Gitje nog nait veul heuren doan, mor och, dat trok ducht mie wel weer bie as heur kont weer wat tot rust kommen was.