Dunderbui op vrouge mörn
Woest was è.
Withait van woede.
Vanoet de noagels van zien tonen tot aan het uuterste puntje van zien hoar was è woest en grammiedeg.
De zenen in zien lichoam verstrakkende zuk tot koabeltouw woar je wel n coaster mit vastleggen konnen.
Zien koezen, dij è stief op nkander har, bezweken hoast onner het geweld van zien kwoadhaid.
De lippen van zien aans zo goudlachse mond wazzen nog amper as streepjes te zain en de koaken mozzen hom wel zeer doun, zo strak vertrok è zien gezicht.
Wat was è kwoad, wat was è meer dan kwoad.
Hai was zo kwoad, dat è doar apmoal gain vat meer op har.
Het innerleke gevecht om boas over zien gevuil te blieven, was aan aal kaant zichtboar. t Was oafwachten wat de overhaand zol nemen, zien woede en de meugelekhaid tot een stevige oetbarsten of de redelekhaid en din doarnoa de kans op n oetleg van dizze woede.
Zien vrolek-blaaue ogen, mit dij altied gutege oetkiek wazzen veranderd in haard stoalgries, woar de vonken as bliksemschichten leken oet te schaiten.
Zien kwoadhaid leek zulfs wel oet zien stiekeltjeskuif te kommen. Elk van de puntjes in zien mit gel vastgeplakte hoarbos stroalde zien verongeliekte kwoadhaid oet.
Handen wazzen tot voesten bald en gingen mit zien snoevende oam inneweer. Het leek erop of ze elk moment tot n oetbarstende explosie kommen konnen.
Zulfs de lellechies van zien oren stroalde rode kwoadhaid oet.
Vouten stonnen hom zo stief en stram op de grond, dat è wel worrel leek te schaiten.
Dou, in ain keer, zunder woord, zunder wies, draaide zuk om, laip stampvoutend gaang deur, trap op. Elke tree har wel bezwieken kint onner het geweld van zien schounen. De deur van zien koamer wuir zo haard dichtsloagen, dat het een wonder haiten mog, dat deur nait oet zien sponningen sprong.
Dou viel dr over het hoes n stilte as noa een heftege noajoarstörm, dij mit grof geweld hoeshollen har.
Was het de redelekhaid dij overwonnen har? Zo op t eerste gezicht leek het doarop.
n Tiedje loater rollen de swoare klanken oet het olle elektrische örgel, dat boven stoit, deur het hoes.
Swoar en duuster, as n aanrollende dunder. Elke toon wordt laank aanhollen en blift as n dreigend gedreun in de roemtes van het hoes hangen.
Mor langzoamaan verandert de klankkleur noar wat zachtere en hogere tonen. Het liekt wel of de aargste bui over dreven is.
De tied om te goan proaten kon wel aits aan goan breken.
t Is muite weert om nog eefkes te wachten tot de klanken overgoan in meziek en wat aangenoamer in de oren terecht kommen.
Dunderbui is veurbie.
Wirdum, meert 2005.
