‘Dou en nou’
Op toavel ligt n stukje pampier, dat al wel honderddoezend moal open en dichtvollen is. Ziedkaanten binnen voazelg en vollen binnen slim sleets worden. t Plastic omslagje woar oft pampiertje in zat, is op noaden oetscheurd.
“Ik huif t nait meer te lezen. Kin elk woord oet mien kop, wait sekuur hou elk lettertje schreven is. Zai t aal nachten veur mie en bedink mie wat of ik terug schrieven mout. Mor ik kin gain woorden vinnen, ik wait nait…………”
Man legt der n foto noast. “Dij heurt doar bie.” Klinkt zien stem. “En dizze,” hai legt der nog n foto noast, “dizze is van loater.”
Op de aine foto stoit n schiere jonge vraauw. Ze het heur hoar wat opstoken. Donker laank hoar, mit wat krullen. Heur ogen kieken duuster in de lens, hoast of ze t nait vertraauwd. Toch ligt der om heur mond n klaaine glimlaag.
“Ze was zo mooi,” fluustert man, “zo mooi en zo laif. Ik docht dat wie veur aiweg en aaltied bie nkander blieven zollen. Dat wie veur nkander moakt wazzen. Dat wie nkander tegen kommen wazzen, dat was ja al n wonder op zuk. Din kon der toch niks meer wezen dat oons oet nkander drieven zol. Hou wie op nkanders levenspad kommen wazzen, dat mos ja wel zo oetdocht wezen. En dat ze mie oetkoos, mie. Lelk jonk mit dat onneuzele brilletje, mit dij spillepoten. En toch was dat zo. Wie kwammen op nkanders pad en dat zol oons pad worden. Wie mit zien baaide, wie zollen bie nkander blieven, zo wizze as wat. Aiglieks mog ze ja nait ains bie oons kommen. Ze kwam oet t ruzzenkamp en wie zaten in t waarkkamp. Mor zokswat gebeurde wel meer. Der gebeurde dou wel meer wast die nou nog amper veurstellen kinst. Dat wie doar in zo’n waarkkamp zaten, dat doar Ruzzen in t aandere kamp zaten en dat we ook nog deden wat der van oons vroagd wèr. Nou ja, vroagd…..
t Was n haardhandege menaaier van vroagen en din dou je aal gaauw wat der vroagd wordt. t Ging zo ast ging. As der bombardementen wazzen, din verkroop ze zuk altied bie oons. En dou, aan t end, dou wie vot konnen, wol ik heur mitnemen. Wie heurden ja bienkander. Mor ze wol eerst waiten hou oft heur ollen vergoan was. Hou oft doar aal was. En ik, ik wol mien ollen zain. Wol waiten of ze der nog wel wazzen. En din, din zollen wie nkander weer opzuiken, zollen veur aaltied en aiweg bie nkander wezen. Aaltied gelokkeg en aaltied mit zien baaide.” Hai gaait weer zitten. t Tikken van de grode klok op bozzem is aal wat der te heuren is. Op de heldere slag van draai schrikt e op: “Ze was der nait, was nait op oafsproken tied en ploats. Ze kwam nait, dij dag nait en ook nait op aal dij aandere doagen dat ik doar ston. Ze kwam nait, ze kwam nait. En ik, ik wus nait wat ik mos. Oafraaizen en mien ollen achterloaten. Ze wazzen ja zo bliede dat ik der weer was. Oafraaizen, mor hou kon ik heur vinnen? Op roakeldais oafraaizen en din mor zain. Mor tieden wazzen aans worden. Mien braiven kwamen weerom, wuiren nait oafleverd. ‘Adres onbekend’ ston der op. En dou op n dag kreeg ik dit braifke en dizze foto. Kiek, lees mor. Dat is mienent. Dat leutje popke is mienent. Ik wol der vot doadelk op oaf. Adres ston der ja in. Ambassoade gaf mie gain visum. En weer kwammen mien braiven weerom.” Zien grode haanden frommeln en friemeln wat.
“Most dit mor mitnemen, most mor kieken wat ofst der mit dust. Mien vraauw wait nait aans of ik heb t wegdoan. En as ik der straks nait meer bin en ze vindt dit in mien potterfulie, din dou ik heur doar zoveul verdrait mit. Dat wil ik nait. Ze was goud veur mie, ze gaf mie kiender en ik bin wies, slim wies mit mien kinder. En ze bleef bie mie dou ik old wèr en nou ik zaik bin, is ze der ook. En straks, as ze allìnneg wieder gaait, din zel ze mit n gerust haart aan mie dìnken. Mien verdrait en mien laifde neem ik mit mie mit. Dat is van mie.”
Baaide foto’s en t vervolde pampierke kommen in n enveloppe. n Dag of wat loater stonnen we in crematorium bie zien kist. Familie hèt oafschaid nomen. Kist wordt sloten. Tussen zien grode haanden twaai foto’s en n sleets stukje pampier mit roavels aan ziedkaanten.
Wirdum, prilmoand 2009
