Die Mondscheinsonate
t Licht van d’ondergoande zunne kleurde de stille koamer. Gerda keek noar de pluusters dij in t licht zweefden. d’Ain noa d’aander verdwenen ze oet t zicht. Net als minsen, docht ze. Eerst heur baaide olders en, veur n haalf joar, Erik. Ze haar nait dacht verder te kinnen mit heur leven noa t bericht van t verongelukte vlaigtuug. De leste stroalen van de zunne smokten de pioano van neutenholt. Wat haren ze der voak soam op speuld. Zai en Erik. Heur laifste meziekstuk was Die Mondscheinsonate.
t Wuir speuld dou ze mekoar veur t eerst zagen.
Ze kwammen mekoar tegen op t terras tiedens n meziekoavend bie de wonen van heur olders. Hai was loat en zai kwam net noar boeten. Dij eerste oogopslag! Dij eerste kennismoaken, dou de tonen van de meziek om heur tou dwarrelden. Op dat mement haren ze t aalbaaide waiten.
Heur blik vuil op de pioano. Noa de dood van Erik haar ze nait meer speuld. Zol ze t aankinnen? As in n dreum luip ze noar t instrument. t Lag nou in t haalfduustern. Ze dee t licht aan en sluig de klep open. Heur vingers streelden de toetsen. n Huil groot verlangen kwam in heur op. Ze ging zitten op de kruk en speulde asof ze nooit stopt was. Heur linker haand dee n greep in de meziekstander: Die Mondscheinsonate! Asof t zo wezen mos. Zachies speulde ze d’eerste moaten. Langzoamaan dudelker en vaster. Opnij luipen de troanen heur over de waangen. De tied leek stil te stoan. De tonen dwarrelden deur de koamer en vonnen heur weg deur t open roam op dij moanlichte oavend.
Boeten leunde n hoaveloze zwaarver tegen de mure. Zien aandacht wuir trokken deur de prachtege meziek. Herinnerns aan vrouger spuilden deur zien gemoud. Hou voak haar hai, in betere tieden, nait optreden. Grode concerten haar e geven, mit uutverkochte zoalen.
Gainaine wos woar Berthold Werner bleven was. Hai was as van d’eerdbodem verdwenen. In t zaachte moanlicht dronk hai de meziek in. Wel speulde doar? Wel was in stoat om hom zo te roaken? De leste tonen sturven vot. Hai wachtte of der nog meer kommen zol. Moar t was al beurd. Hai huifde nait te wachten op meer. Hai wos wat e wol. In zien buutse grabbelde hai noar n poar senten veur de telefoon. Hai kwam trugge!
t Grode concertgebaauw was tot de nok vuld mit mezieklaifhebbers. Ook Gerda was onder de gasten.
Ze was bliede om weer de moud te hebben om uut te goan. t Pergram ritselde in heur haand. Ze keek: Die Mondscheinsonate!
Berthold Werners handen sluigen d’eerste akkoorden aan. De meziek trilde deur t hoge gebaauw. Ontroerd zat Gerda op heur ploats. Ze keek noar de lege plek noast zuk en ze miste Erik … n Doavernd applaus klonk op. Berthold Werner was echt trugge. En dat deur de meziek op dij moanlichte oavend.
Zie hebben t nooit van mekoar waiten.
(Omtoald uut Levensfase 10: Golven der Levenszee)
