d’Historie herhoalt zuk
Ze binnen onderwegens noar Stad om inkopen te doun. Gientje het niks meer om aan te trekken en dus mout ter nij goud komen. t Touval wil dat t ook nog uutverkoop is. Nou ja, touval! De baaide jonges zitten achter in d’auto. Dij mouten mit. Mor achter in n auto zitten dat verveelt gaauw. Aiglieks haren de baaide knoapkes hail nait mit wild, omreden ze wollen voetballen mit de kammeroadjes uut de buurte, mor Gientje von t nait goud dat ze mit heur baaident in huus bleven. In t begun haren de baaide jonkjes zuk nog wel redelk gedroagen, totdat Gert mainde dat Henkie teveul ruumte innam. ‘Goa ais n beetje aan zied!’
‘Nee, ik zit hier goud.’
‘Ik zit ja zowat klem, vot doe.’ Om zien woorden kracht bie te zetten, geft e Henkie n driezel, zodat dij noar d’aander zied van de baanke tumelt. Schraaien!
‘Wees toch rusteg.’ sust Gientje. ‘Pa mout zien verstand bie t verkeer holden. As ie zo revotten, kin e zuk nait concentreren.’
‘Mor Gert het mie ja sloagen,’ jeuzelt Henkie.
‘En doe zitst op mien helfte,’ verdedegt Gert zuk.
‘Opholden!’ blaft Haarm, dij t ter ook niks opaankomt om in Stad rond te zwinden, winkel in, winkel uut! ‘Hol op mit dat gedonder. Luuster noar joen mamme.’ t Is twij menuten rusteg.
‘Hol op doe,’ heuren ze din vanòf d’achterbaanke.
‘Ik dou ja niks!’
‘Joawel, doe greepst mie bie de knije.’
‘As je nou nait opholden mit joen geklier, din stop ik d’auto en goa je der uut,’ bölkt Haarm achterom noar de kinder op d’achterbaanke.
‘Dut e toch nait,’ fluustert Gert, d’oldste van de twije, tegen Henkie, dij toch wel even schrokken is van zien pa zien haarde stim. Gelokkeg komt Stad al in zicht. Je kinnen de Metinitoren al zain.
Dij herinnern kwam bie hom op, dou e zo wat veur zuk uut zat te miemern. Jonges binnen nou groot en soam mit Gientje het e n rusteg leventje. As ze nou n nommerdag noar Stad willen, gaait dat zunder gerommel op d’achterbaanke. Ze doun t ook kaalm aan, want ze hebben ja ale tied nou Haarm nait meer aarbaiden huift.
Gert en Henkie binnen ondertussen traauwd. d’Aine woont stoef bie heur, mor d’oldste woont drij ketaaier mit d’auto. Dat is ook ja nog wel te behappen. Baaide jongens hebben twij kinder. Hail degelk dus. Regelmoateg mouten Gientje en Haarm din ook oppazen, want de kinder hebbben t drok mit van alles en nog wat. Net as zai vrouger, loat we mor zeggen.
En din belt Gert of heur baaide jonkjes nait n poar nachten bie opa en oma sloapen maggen. Ze goan mit vrunden n weekendje op stap en willen dat geern zunder de kinder.
Gientje is der votdoalek veur te vinden. Lekker weer n poar doage moudertje speulen.
Haarm kikt in de televiziegids wat of der in t weekend veur schiere kinderpergrammoa’s op tillevizie binnen . Der is genog te doun en aans kinnen ze aaltied nog n spelletjes doun.
‘Mor kin je ze din wel even ophoalen, wie hebben aiglieks gain tied om ze te brengen.’ vragt Gert. Netuurlek willen ze dat wel. Ze hebben ja tied genog en t liekt heur wel schier mit dij baaide jonkjes achter in d’auto.
Meschain kinnen ze din wel even omrieden langs n speultoene of zukswat. Op d’òfsproken dag binnen Haarm en Gientje al op tied bie de jongelu. Heur kovvertjes mit schoon goud en heur laivelingsspeulgoud worden achter in de kovverbak van d’auto zit. De kinderslötten goan op d’achterportieren en din kinnen ze op pad. Rusteg rieden ze vot.
De baaide jonges zitten achter in d’auto. Mor achter in n auto zitten, dat verveelt gaauw. In t begun gedroagen de baeide jonkjes zuk nog wel redelk, totdat Patrick maint dat Lucas teveul ruumte innnemt. ‘Goa ais n beetje aan zied!’
‘Nee, ik zit hier goud.’
‘Ik zit ja zowat klem, vot doe.’ Om zien woorden kracht bie te zetten, geft e Lucas n driezel, zodat dij noar d’aander zied van de baanke tumelt. Schraaien!
‘Wees toch rusteg,’ sust oma Gientje. ‘Opa mout zien verstand bie t verkeer holden. As ie zo revotten, kin e zuk nait concentreren.’
‘Mor Patrick het mie ja sloagen,’ jeuzelt Lucas.
‘En doe zitst op mien helfte,’ verdedegt Patrick zuk.
‘Opholden!’ blaft Haarm, dij nou spiet van zien touzeggen begunt te kriegen. ‘Hol op mit dat gedonder. Luuster noar joen oma.’ t Is twij menuten rusteg.
‘Hol op doe,’ heuren ze din vanòf d’achterbaanke.
‘Ik dou ja niks!’
‘Joawel, doe greepst mie bie de knije.’
‘As je nou nait opholden mit joen geklier, din stop ik d’auto en goa je der uut,’ bölkt Haarm achterom noar de kinder op d’achterbaanke.
‘Dut e toch nait,’ fluustert Patrick, d’oldste van de twije, tegen Lucas, dij toch wel even schrokken is van zien opa zien haarde stim.
Inains mout Gientje vrezelk lagen. Is dit nou wat ze in t Frans n dé-jà vu nuimen? ‘Heurst die zulf wel?’ vragt ze aan Haarm, ‘der is in aal dij joaren niks veraanderd.’
Haarm laagt din ook. ‘Joa, maaid, d’historie herhoalt zuk bliekboar. Of t nou ons kinder of ons klaainkinder binnen. Loat we der mor bliede mit wezen.’
