Deurzetten is t haalve waark
Doodmuide vuil Ankie op baank. t Was nog mor haalf tiene en nou al zo muide, dat was toch nait normoal. “Wat heb ik nou aalmoal doan?”, docht ze haardop. “Zeker, k was al mui dou k vanmörn mien 28 joar oet bèrre sleepte. t Was mie gewoon te veul om brood veur Jan en ons twij lutje beudeltjes kloar te moaken en ze noar school te kriegen.”
Even docht ze vertederd aan de blonde kopkes. Persies Jan, hail aans as heur gladde donkere hoar. Heur heufd zakt wat meer noar veuren en geliek vuilt ze weer dij vervelende pien in nek en scholders. As of der n vrezelk zwoare last op drukt en ze t heufd nait meer draaien kin. Ze kikt noar de voele boterhambordjes, d’omvalen beker melk van de jongste, ze mos nog zoveul doun: stofzoegen, bèrren opmoaken, bosschoppen doun en straks kinder van school hoalen. Mor o, o, o, wat bin ik toch mui. t Is hoast om te jaanken. Zuchtend gaait ze aan t waark. Ik kin der ook ja mit gain ain over proaten, dinkt ze.
Buurvraauw Schoafsmoa, zee vleden weke nog: “Stel die nait zo maal aan! Muide? Bist ja nog hartstikke jonk. Wat mout ik din wel. Ik bin al vievenzesteg west hur!” t Liekt mie t beste dat k mor even n ofsproak moak mit dokter, besloot Ankie heur prakkezoatsies.
“Tja Mevrouwtje,” zee dokter geruststellend. “Ik kan niets verontrustends vinden.” “Mor dij pien din dokter en dij muidegheid, hou mout ik doar mit aan. t Is gain pretje hur!” “Begrijp ik, begrijp ik, maar er is heus niets waarover u zich zorgen hoeft te maken. Neemt u maar flink wat beweging in de buitenlucht.” “Mor dokter, k kom voak genog boeten. Bosschoppen doun, kinder noar school bringen en weer ophoalen. Dat dou ik mainsttied lopends of op fietse.”
“Dat is anders en niet voldoende. U heeft daar achter uw flat een prachtig terrein om extra lichaamsbeweging te nemen.”
“Achter de flat? Mor dokter, din kinnen ze mie ja aalmoal zain?”
“Ja, mevrouw Finkers, dat bedoel ik. Het beste met u.”
“Nou en dat was alles, doar kon ik mit hèngoan,
Jan.” zee Ankie. Dou ze hom vertelde van heur bezuik aan dokter.
“As hai vindt dat dat goud veur die is, din most dat zeker doun.” Klonk Jan zien stem vanachter de kraande. Dat was ale steun dij Ankie van hom kreeg.
Veurzichteg en in t duustern, begon Ankie aan heur oefeningen. Mor op n duur kon ze dat soavends nait meer volholden.
t Was nait te doun. Toch vuilde ze, dat t beter ging en ze was vaastbesloten om deur te goan.
Op n mörn dou de buren de sloapkoamer gedienen open deden, zagen ze tot heur verbiestern Ankie aggewaaiern op t veldje achter de flat. Van balkon tot balkon was ze t onderwaarp van gesprek. Vraauw Schoafsmoa, ging t haardst tekere: “Och heremientied! Kiek nou toch ais! t Mos nait maggen. n Schaande is t! k Vin t aarg hur. k Vin t aarg!”
Vraauw Schoafsmoa mog van dokter juust nait aan gimmestiek doun. Ale buren waren t mit heur ains. Mor in d’sloapkoamer achter d’aigen gedienen, bekeek d’ain heur ‘rollechies’, tilde d’aander buurvraauw mit muite heur aarms op en was buurvraauw Tineke smörgens al zo muide as n hond.
“Woar hoalt ze de moud vandoan”, duurfden ze aalmoal tougeven.
En Ankie? Dij schraaide in d’aarms van heur man. Muide van t hoeshollen, de veurschreven oefeningen en dij prikkende ogen in heur rugge. Mor ze ging stug deur. Dokter haar geliek. Ze vuilde zok n stuk beter. Mor dij prikkende ogen …? t Is nou ongeveer n haalf joar loater en der klinken vroleke geluden deur de locht. t Lewaai komt boven de raauwe kreten van de maiwen en t gesnoater van d’eenden oet. Twij moal in week zain je n stuk of tien buurvraauwlu runnen, taauwchiespringen, baalgooien, bokspringen en aander meneuvels moaken. Zo te zain hebben ze veul plezaaier.
En Buurvraauw Schoafsmoa? Dij staait glundernd aan kaant. Mit haide thee, heur nije pompkanne en heur mooiste theegloazen.
En Ankie? Dij het t weer bewezen: Deurzetten is t haalve waark!
Oet ‘De toal van mien moeke’
