De vermoorde onschuld

‘Hai’s der weer,’ ropt vraauw oet koamer. ‘Wel?’, vroag ik en hol intied mien kolle handen in keuken onner waarme kroan. ‘t Kammeroadje van ons Moortje’, heur ik. Moortje komt ter geliek aan, mie even ophoalen. Hai is drok en droaft veur mie oet. Stoefbie t roam begunt e te sloepen, leeg over grond mit n steert dij noar links, even stilholt en din noar rechts hinneweer schut. Veurzichteg klimmen zien veurpootjes ain veur ain bie verwarmen omhoog en op achterpoten mit oortjes plat noar veuren glopt e over raand van vensterbaank, doar bloumkes al aan zied schoven binnen, noar boeten. Geliek vlugt ter n vogeltje aan boetenkaant tegen t roam. Moortje mekkert, zet òf en knapt mit kop tegen t glaas. ‘Ong,’ zeg ik, ‘doar zollen aal aander vogeltjes bliede mit weden.’
n Roodborstje, ‘Robbie’ hait e volgens mien vraauw.

‘Kat mor in hoes hollen,’ zeg k. ‘Woarom? Mag hai haildaal nait eefkes noar boeten? Ook nait even in snij?’ Vraauw vind t sneu en nait eerlek. ‘Robbie dut ja haildaal niks, dat is mor gewoon n leutje vogeltje en ons Moortje krigt genog te vreten. t Is zo’n laiverd en n dikke goudzak. Dij dut zukke leutje vogeltjes echt niks.’ Dat eerste en leste klopt nait volgens mie. Noa mien ‘echt wel’ en oetleg van jachtinstinkt en speulen en dat dit n gemain leutje vogeltje is lopt vraauw vranterg noar keuken. Ik heur miezulf proaten en k wait dat t nait helpt.
Robbie is n dikke rötterd. Hai het ons toen oetkozen en wat veur vogels der ook mor achter t hoes kommen, hai jacht heur vot. t Dut ter nait tou hou groot of z’ook binnen. Al verrekken z’apmoal van honger en dörst. Plaank mit vreterij, twij meter veur t glaas, en ales wat ter nog meer in toen hangt is van hom. Mit geweld holt e toen schoon. n Aarm verdrait. Doarnoast dut e niks aans as ons Moortje negeren achter t glaas. Dij zit gewoon rusteg op zien braide gat noar boeten te kieken. In ainen komt Robbie din aanstoeven, Moortje dokt in nkander en wil hom griepen, stöt kop tegen t glaas en vaalt mit bloumkes op grond. As e biekommen is van schrik en vernijs zit te dreumen veur t glaas kriegen we zulfde ellèn vernijs. t Holt nait op.
‘Ik loat hom toch even oet,’ zegt vraauw. ‘Ik zeg niks meer,’ roup ik, din k wait dat t toch nait helpt. Robbie is even om bosschop zo t liekt en Moortje duurt nait as vraauw hom deur lös dut. Ik schudkop as e n zetje krigt mit pantovvel. Op hoge poten lopt e deur snij. Rilt n moal of wat en is drok mit slikken aan zien kolle nadde voutjes. Din kropt e in nkander en zain wie Robbie op plaank. Dij dokt ook in nkander. ‘Most toch ais kieken,’ roup ik, ‘wat n loeder.’ ‘Gebeurt toch niks!’ zegt vraauw. t Zulfde mement stoft Robbie op n verbilderde Moortje of, mit n noodgang. Vraauw belkt en schut in t inne. Robbie vlugt Moortje liek veur de kop en trekt hom twij snorhoaren oet. Wie heuren hom in hoes jaauwstern. Hai gilpt en blast en wait nait hou haard e hoes in runnen mout. Ik knies, zo dat is geliek kloar. Vraauw het heur zin. Moortje wil mit gain meugelkhaid meer noar boeten, hai is genezen en het gain oareghaid meer in vensterbaank zitten. Hai kikt ter nait meer noar oet of om. Nou het e n nij stee op verwarmen in keuken op n ol handdouk, achter t gerdien.
‘Dit is nait goud veur ons Moortje, aal doag in hoes zitten,’ zegt vraauw. ‘Begunst nou weer. Ik zai doar gain kwoad in,’ zeg ik, ‘loat dij kat nou toch.’ Goa doe mor ais snijschoeven aanderkaant hoes heur ik. ‘Zitst aal doag bie kaggel net as ons Moortje. Dij krieg k ook nog wel in t nekvel.’ Ik smiet kraant in bak en trek jes aan. As k noa n stief ketaaiertje schoeven even om mie tou kiek heur k ain iezelk gilpen. Oere, vraauw zol mie boudel toch nait in braand steken din dij was net mit t eten aan gaang. Ik stoef in hoes. Mit dikke rooie ogen staait ze te snoeven bie t aanrecht en snöttert in n buusdoukje. ‘Wat is ter, hestie braand,’ vroag ik. Ze stöttjed en wist snokkend noar koamer.
Deur noar boeten staait lös en Moortje zit vernijs in vensterbaank op zien ol stee. Hai kikt mie aan, knipt n moal of wat mit ogen en slikt zien pootje. Noast hom ligt Robbie.