De nachten lengen

Als de nachten lengen en de dag wat krimpt
Den schoelt de wereld in een sluier van mist en moanlicht
Het roam bevroren, het gras wit gespraid
De oadem van de winter vult de stille winter gehaid

Keerskes flakkeren, verhoalen waarm en zacht
Verwaarmen het haart in de kille nacht
De locht oademt sterens, kold mor puur
Een fluusterend laid in de donkere natuur

De doagen worden körter, de schares wat laank
De zunne zingt heur laid, mor noe mit een zachtere klank
De mörn komt troag, gehuld in een woas
De oavend doalt sneller als een strille oavendsloaf

Het licht trekt zoch trôgge, een verlegen geboar
De locht kleurt mit tinten van amber en oar
De wereld verstilt in heur voale gloud
Alsof ze ons fluustert: “rust noe, het is goud”