De dood van Vera Reker (19)

Ze keek de twij vroagend aan. Baaident keken ze weerom. Ze zwegen. t Oldske dee zo heur best. Ze verknuurde heur buusdoukje. “Woarom was je nou in de Olderman State?”, vruig Vera vrundelk.

“Kootje haar zien tromke mit stoet vergeten en ik haar ook nog n overall veur hom streken. Kiek, dij jong woont op zukzulf sinds zien pa en moe oet tied kommen binnen. Mor dat wil nog nait zeggen, dat zoon stumper zuk redden kin. Ik bin zien taande en ik kook en was veur hom. t Is n laive jong, mor hai is wat slicht. En de leste doagen is e hailendal oet order. As zien kont nait vastzat, den was e dij ook aalgedureg kwiet. Nou haar e dus zien spullen vergeten en ik mos nommerdoags toch noar t Gruine Kruusgebaauw, vanwege mien steunzolen en…. bloudprikken. Ik docht den neem ik hom zien tromke mit en geef hom vot n schone overall. En ik kon hom nait vinden of was t nog zo. Ze zeden dat Ko hailmoal boven was. Doar is zoon soort gloazen geval mit planten. Joa, doar mout e ook veur zörgen. t Is wat. Mor doar was e ook nait. Ach, wait je. Dij Mastland, dat is ook aaltied zoon boudel. Ze kinnen mekoar nait stoan, of is t nog zo. Nou en dou kwamen joe der aan, mit dij kerel.”Ze zweeg eefkes. Heur schiere olde gezichtje vertrok eefkes. Ze was verniend, dou ze aan t bedrog docht. “Dus hai was nait bie plietsie. Hai het mie bie de bok doan. Oh, wat n mizzelke kerel. Stom old wief dat ik ook bin. Mor ja, wait dat mor ais van te veuren.”
Ester Edens haar mit heur te doun. “Kom”, zee ze. “Ik bring joe noar hoes en den komt t aal goud.”
Harry Dubbeldam stond op en gaf buurvraauw Schanssema n haand. “Ik begun mit Flipje nog ais weer wat te proaten mit ons kammeroad.” Ester keek op heur hallozie. “As ik weerom ben, den komt Wilma van der Stee ook. Proat ik mit heur. En den hoop ik dat we den noa dij tied wat kinnen eten. Ik krieg honger.”
Vraauw Schanssema pakte heur bie aarm. “Most
goud eten kind heur, zugst der ook wat hoamel oet.”
Dubbeldam gromde minachtend en schudde wat mit kop. Nou begunt e weer bokkeg te doun, docht Ester, net as bie taande. Wat mekaaiert hom wel nait. Ester dee deur open en t oldske hoakte in.

Flipje dee d’aine vondst noa de aander. Hai waarkte zuk n ongeluk. Hai haar t braid noar t zin. Dit was nog ais wat. Ester was op pad en Dubbeldam zat te kwedeln bie Marnixs. Ze haren besloten, dat t toch lozer was om boudel te splitsen. En nou haar e de laptop van Vera Reker, alias Barbara Vink. Hai bloaderde ale schriftjes en paperrazzen deur. Hai maggelde wat op n blok. Hai pruit haardop. Der was gainent dij dat heuren kon. Hai belde en belde en kreeg d’antwoorden, dij e groag heuren wol. Philip was wies mit zukzulf. Dommit kon e Edens en Dubbeldam mit feiten om d’oren battern. Dit was nait mis en nou was de haile zoak aal zowat oet. n Haile deus vol mit bewies. Knappe kerel, dij doar wat tegen in te brengen haar. Dou e docht dat e t aalmoal snapte nam e zien blok mit maggels mit en stapte noar Dubbeldam. Veurzichteg ging e noar binnen en Jannes, dij woarnomen haar, glee t hok weer oet.

“Goud”, zee Dubbeldam. Flipje grijnsde. Dubbeldam dee net of e dat nait zag. “Wie binnen t der over ains, dat dien taande in de Olderman State woonde. Dat was Maria Sofia Langqvist. Nait echt n taande, mor n vrundin van dien moeke en doe konst t goud mit heur vinden.”
“Nee, nait echt n taande. Dat heb ik al zegd. Mor ik kon hail goud mit heur en mien echte taandes woonden over ver. Ach en zo gaait dat din as kind.”
“Dou ze slim zaik wuir, gingst der wel weer ais noar tou. Heurst dat Flip? Wie hebben hier n deurbroak.”
Flipje keek der nait van op. Dat haar e al laank schoten. Hai haar nog weer noar d’opnoame
luustert, dij ze vonden haren op n mini-disc. Dij woardat e mit deuren haauwde en kwoad wegluip. Dat was dizze man hier veur hom. De TD haar dat bevestigd.
“Nou gaait der om, woarom gainaine in de Olderman State die herkent. Dat is toch vrumd. Hest net zegd dast der aalgedureg kwamst, mor as wie koamerbraid mit die deur t pand lopen, kinnen ze die nait. Vrumd, of nait den? Der is mor aine dij die herkennen zol, mor ja dij is nait meer onner ons. Dij ligt nou in n gruine verpakken in n loa.” Marnixs zee niks. Dizze wraide proat, der kon e min over. Zien ogen luipen vol mit wotter. “As ik den zo wat zit te prakkezeren, den blift der mor ain ding over. Doe kwamst nait overdag. Nee, doe kwamst loat in de oavend. Doe kwamst noa t spoukuur, as der sikkom gain minsen meer wakker waren.”
“Ik ging der voak snachts noartou, as ik nait sloapen kon. Den ging ik bie heur bèrre zitten en den was ze nait zo allent. En tegen tied dat der weer volk over vlouer kwam, den ging ik weer vot.”
“Wat von Vera doar den van? Dat paasde heur wel, dunkt mie. Nog eefkes wat snoetjeknovveln of wat meer in keuken of n lege koamer.” Marnixs vloog op en zette baaide haanden plat op toavel.
“Dat is n leugen en dat huif ik nait te nemen. Ik kwam veur taande Sofie en wieder heb ik mit dien smerege proat niks neudeg.”
“Wilst mie toch nait vertellen, dat je mekoar den nait eefkes aankroepen in zo’n laange nacht in t bejoardenhoes.”
“Nee. Ik zat gewoon bie Sofie aan t bèrre en pruit mit heur. In t begun zee ze nog wel ais wat weerom, mor loater nait meer. Ze glee aal wieder vot, mor ik bleef bie heur zitten en wat proaten.” “Gedichten veurlezen, verhoalen vertellen en zuks wat”, zee Flip.
“Hou waist dat?”, zee Marnixs verboasd en hai ging weer zitten.
Dubbeldam zee niks. Hai keek noar zien jonge kollegoa en nikkopte. “Tja, dat dut der nait tou, mor t is wel woar.”
Marnixs keek noar toavel. Dubbeldam ston op en ging tegen muur leunen.
“Joa, om de tied deur te kommen en om taande Sofie actief te hòlden, las ik heur veur en vertelde ik verhoalen en vertelde ik heur mien plannen. Den las ik heur stukken veur, van wat ik schreven haar.”
“En Vera?”
Stoul vloog achteroet en knapte tegen muur op. Marnixs ontplofte. “Dij smerege trut haar alles opnomen. Ze zette elke keer soavends n recordertje neer en nam alles op. Aal mien ideeën, mien gedachten. Ze nam t aalmoal op. En woarom? Dat wief. Dat wief…” Flip nam t noadloos over. “Vera Reker schreef t aalmoal oet. En bult van dien verhoalen en gedachten stoan nou in n manuscript. En dat zol noar n oetgeverij. Oetgeverij Eenhoorn. En doar waren ze verboasd, dat ze t nog nait stuurd haar. Barbara Vink luit niks meer van zuk heuren.” Dubbeldam pakte stoul op en vruig of de man zitten wol. Trankiel ging Marnixs weer zitten. “Ze luit niks meer van zuk heuren, omreden dat alles nait bie heur in koamer stond, mor bie die in t atelier. En dou bist zo kwoad worden, dast der n beste knal geven hest en nou is ze dood.” De man keek hom verbilderd aan en schudkopte aan ain stuk deur. “Nee, nee, dat heb ik nait doan.” Flipje vond t nait staark wat e zegd haar. Dat haar aans mouten. t Klopte sikkom, docht Dubbeldam. Mor dit kon je nog gain deurbroak nuimen. De kunstenoar legde kop op toavel en vruig of e ain smoken mog. Dat mog. Hai wuir weer noar zien cel brocht.

“Ze is nait kommen”, zee Ester. “Mor dat dut niks, den doun we dat mörgen.” Dubbeldam was der stìnzat van en zien laange lief dee zeer van honger. “Wat mouten we nog mit dij Wilma van der Stee?”
“Wait ik nait, meschain wel niks, mor ze kin ons n bult vertellen over onze kunstschilder, dichter.” Ester schoof aan t buro en schopte heur pumps oet. Ze haar noagels van tonen rood lakt. En doar kon Dubbeldam nait tegen. Dat mos ze nait doun.
“Veurdat we noar hoes goan, wil ik groag de haile bliksemse boudel nog ain keer op n riegje hebben.”
Dubbeldam wreef over zien moag. “Wie kinnen ook wat ophoalen en den deurbroezen.” “Nee,” zee Flip. Ze keken hom aan. En dou keken Dubbeldam en Ester mekoar aan. Philip wol hoast n kleur kriegen. Mor hai ging achterste veuren op n burostoul zitten.
“Ik wil nog n zetje deurbroezen mit de spullen oet deus.”
“Vertel eerst mor ais wast aalmoal oet dien dikke doem zogen hest.’”Dubbeldam grinnekte noar Ester. Dij bleef haalf liggen en wiebelde mit heur tonen. Ze rekte zuk oet.
“Nou Flippo?”
Flip pakte zien schriefblok en begon: “Vera Reker haar n vrumde hobby. k Heb in heur spullen heur discman vonden. Der waren de wereld schiefkes. Op dij schiefkes stonden gesprekken. Kinst zo gek nait bedenken of t staait op schieven. Ze haar ze aalmoal netjes nummerd en in ain van heur schriften ston alles netjes oetschreven. Dat dee ze aal n haile zet. Woarom wil aine gesprekken opnemen? Vroag mie nait. Ik heb gain idee. Of nee, ik heb wel n idee. Ze nam dingen oet dij gesprekken as onderwaarp veur verhoalen. Ik mout meer tied hebben, mor ik denk dat der n bult verwaarkt is in heur bouk en aander schrieverij. Barbara Vink, waist wel. Nou, heb ik nog nait alles beluusterd, mor op n aantal is Bertil Marnixs te heuren. Hai proat, leest veur, verteld. Dij opnoames binnen moakt bie Maria Sofia Langqvist. Nou zel t nog n beste zet duren veurdat we dat aalmoal oetstukt hebben. Mor ik wait hoast wel zeker, dat Vera Reker n haile bult stolen het van wat der in heur nije manuscript staait.”

Dubbeldam ging rechtop zitten. “Ze konden mekoar goud, ze waren n haile zet biemekoar. Laifde moakt blind, mor dou hai der achterkwam, dat ze hom bekeukelde en der mit zien waark vandeur ging, wuir e gek in hakken. Ze hebben der roezie om kregen en hai het, dou e t maal vel om haar, heur n beste bats verkocht. Ze kwam ook nog mit heur fiene koppie aargens tegen aan. Klabats, zo dood as n pier. Dat Bertil Marnixs roare knopen aan jaas het, hebben wie zulf zain.”

wordt vervolgd