De dood van Vera Reker (18)

“Nou, barst mor lös mit dien verhoal din”, zee e. Ze kon hom wel wurgen. Hai keek heur nait aan. Hai keek noar n punt wied achter heur.

Dou ze oetreuteld was, keek e nait zo soeterg meer. Flipje was aanschoven en keek noar Ester. Dat was mie nog ais wat, vond e. “Kom, den goan we hom nou deurzoagen. Flip gaait alles sorteren oetzuiken, beluustern. Bord biewaarken.” Hai wees noar t bord woardat ale belangrieke zoaken nou opstonden. “Luuster ook zo hinter en twinter noar de discs en breng den t haile cabaret noar de TD.” Ester stond veur t bord en wees noar de foto van Bertil Marnixs. “Wie hebben die, mien jong”, zee ze.

Ze draaide zuk om noar Dubbeldam en keek hom aan. Narro was weer wat bietrokken. Nou haar e der nog muite mit, om tou te geven. Dat dee e nait groag. Dat zol e op n aander moment op zien aigen menaaier doun. “Ik heb n roar idee”, zee ze. Ze wachtte. “Hm, dat zel wel weer wat schiers wezen. Ik kin die langer as vandoag.” Dubbeldam pebaaierde n laag op zien gezicht te kriegen. t Wuir n maal trekje rond zien mond. Hai keek heur aan en fronste zien wenkbraauwen. Ze haar wel voaker van dij meroakels had. En sums waarkte t. “Wie goan mit Homko noar de Olderman State. Wie zeggen niks en wie kieken of der doar gounent binnen dij reageren. Wie kieken wat e dut en wat e zeggen gaait. Of e sputtert of wat den ook. En den kinst hom deurzoagen tot e tougeft. Wat dochst?”
Dubbeldam kraabde zien kinnebak. Hai keek noar Flipje. Dij was meroakel bezeg. Bewiezen genog, zo as t nou leek.
“Kom, wie hoalen mesjeu op en goan.”

De widde paauwen van de Olderman State luipen op t gras. Dat was n meroakel schier contrast. Bertil Marnixs, de artiest, de kunstschilder haar der vandoag gain oog veur. Zien scholders luit e hangen en hai vruig om rokerij. Dat was nait veur haanden en zo ging t drijtal noar binnen. Hai bleef wat onneuzel stoan in de grode hal en keek om zuk tou. Ester en Dubbeldam, baaident dochten ze t zulfde. Speulde hai nou onneuzel of was e hier erenswoar nog noeit west?
Ze gingen linksòf en kwamen bie de balie. Lena Kothof haar dainst en keek noar heur computerschaarm. Ze keek mit n slag op en stopte mit heur waark. “Zo plietsie, bin je der weer, dit moal mor laifst drij man staark! Heb je joen boudeltje aal veurmekoar? Heb je hom aal te pakken of was t n heur dizze raais?”
“Nee”, zee Dubbeldam, “dat hòlden we nog eefkes onner pet. Is Stallingoa der ook?” “Op kantoor”, zee Lena en keek weer noar heur computerschaarm. Ester en Dubbeldam keken mekoar aan. Dat was nait speuld. Dubbeldam geboarde dat Marnixs mit hom mitlopen zol. Ester verdween oet beeld. Dubbeldam klopte beleefd op deur en dee hom dou open. Bie de grote toavel zaten n man en n vraauw. Dina Stallinga ston op en luip noar manlu tou. “Bin je der alweer? Mit goud nijs? Dit is de directeur Jansonius. Hai is weerom. t Het n zetje duurd, mor gelukkeg is e der weer.” De man ston op en gaf de baaide mannen n haand.

“Wat zuikt n directeur van n centrum as dit in Vietnam?”, vruig Dubbeldam. “Ik was een paar weken op visite bij mijn dochter. Maar de terugreis liep helemaal fout. Geen vliegtuigen, stakingen, ellende, nachten doorgebracht op het vliegveld. Maar goed ik ben er weer en hoor dat we hier ons portie ellende ook hebben gehad.”
Bertil Marnixs stond wat verwezen oet roam te kieken.
“Wat is het doel van uw bezoek?” Hai keek zien rechterhaand aan en der kwam n flaauw glimlaagje op zien broene kop. “Van uw zoveelste bezoek!”
“Wie lopen d’haile boudel nog ais weer bielanges om te kieken of der nog wat vergeten is. Sums krieg je noa n poar doagen weer n vrizze kiek op de zoaken. Aigenleks routine dus.” Hai luip noar t roam en greep Marnixs bie aarm. “Marnixs kom, wie goan. Ik zel joe van de week nog bellen veur n gesprek. Dat kin hier of bie mie op buro. Messchains mörgen aal wel.”

Jansonius knikte en sputterde nait over onrust veur de bewoners en slechte noam. Hai knikte en ging weer zitten. Bie Diena Stallinga kwamen de eerste rooie vlekken aal weer in heur mooie laange haals.
Ester zat in ain van de Chesterfields op gaang. Marnixs luip as n dooie mit Dubbeldam mit en ging ook op n Chesterfield zitten. “Ik wil groag aine smoken”, zee e zacht.
“En hest aal gounent zain, dij die bekend veurkommen?”
Dubbeldam keek Ester aan en huil scholders op. “Onze vriendin is der nait en dat is jammer. Ze is oetpandeg en dat duurt nog tot aander moand. Ze hangt nou in lucht en is onnerwegens noar Mexico.” Dubbeldam schudde wat mit kop en wuir vranterg.
“De keuken”, zee Ester opgewekt. Ze stapte op luip in richten van keuken, mit t zekere gevuil dat de mannen wel achter heur zollen kommen. Dat deden ze ook. Dubbeldam mos zien verdachte wel n drukker in rug geven. t Ging nait van harte. Ze stapten keuken in en doar stonden twij kerels tegen elkaar te raggen. Mastland en Van der Velde bèlkten en brulden dat t n laive lust was. Ze luiten zuk nait van de wies bringen deur de verziede. t Ging der heer as de duvel.
Marnixs stond wat in deur te twieveln. Hai trok nou toch oardeg wit weg. Allenneg was de vroag woar ofdat van kwam. Mastland keek eefkes op. “Opsodemietern, joe”, brulde hai tegen t drijtal. Ester en Dubbeldam keken mekoar aan en begonnen te laggen. Ester drukte Marnixs de keuken in en doar bleef e bie n keukenblad as n loden Jurrie stoan. “Wegwezen!”, brulde Mastland nog n keer. Dubbeldam dee net of e niks heurde.

“En…. komt t aalmoal aal weer boven?”, vruig Ester aan Bertil Marnixs.
Dij draaide zuk om en luip noar gaang en ging weer op ain van dij dure baanken zitten. “Ik heb hier niks mit van doun. Ik ben hier nog noeit west. Ik wait nait wat je van mie willen. Loat mie toch mit vree. Ik wil noar boeten en wil aine smoken.” “Dat komt dommit wel”, zee Ester. “Wie goan eefkes noar de koamer van Maria Sofia Langqvist. Wat zeg ik? Koamer, nee man, appartement.
Loop mor veurop Bertil en den kommen we der wel.”
Dubbeldam greep de man op baank bie aarms en sjorde hom zo weer op de bainen.
“Hoppa, doar goan we.”
“Ik wait ja nait, woardat ik noartou lopen mout”, zemelde Bertil Marnixs. Dubbeldam gaf hom nog n drukker.
‘Den loop mor achter mie aan.’ Ester wachtte nait langer en luip veurop. “Wat doun we? Mit lift of mit trap.” Dubbeldam koos veur lift. Hai drukte op t knopje mit n grote twij.
Doar stonden ze den. Twij rechercheurs en n verdachte. De gaangen waren leeg. t Was stil in dizze vertrekken. Zulfs t gerag van de baaide koks was verstomd. Achter de dikke liftdeuren kroakte en zoemde t wat. Lift zakte noar begoane grond. Dubbeldam dee n stap achteroet as of de deuren noar boeten zwaaien zollen. Ester vond de lift aigenlieks onzin. Mit drij hoanetreden was ze nou aal boven west.

Dubbelde deur glee open en n òldere vraauw stapte noar veuren. Mit n grode voam over drumpel as of ze strompeln kon over n drumpel dij der nait was. Ze druig n blaauwe overall over aarm en ze keek toesteg. “Ze zeden dat e boven was. Mor dat is nait zo. Doar is e nait. Doar is allenneg de grode swaarte kerel mit zien grode widde gebit. n Schiere jong. Mor, man man wat is dij kerel groot. Ik krieg altied pien in mien nek as ik hom aankieken wil. Kootje haar zien overall en brood vergeten vanmörgen en nou zol ik hom dat eefkes brengen. Ik sjaauw mien n ongeluk deur dat gebaauw hier.
”Ze dee heur haand schuuns veur heur mummelbekje: “Kòlde kak. Dat ist hier. En nait aans. Mor ze binnen goud veur Ko. Nou zai ik t.” De vraauw veerde op. “Joe binnen van plietsie. Joe waren bie Vera in hoes verschaidende moalen. Och, och wat n verdrait. t Laive mins. Zo dood as n pier. Mor doe hufst nait meer bie mie aan deur te kommen.” Ze wees mit heur bibbervingertje noar Bertil Marnixs. “‘Doe bist n minne hond. Komst sleudel bie mie lainen en brengst hom nait weerom.” De wereld ston veur n kwart seconde stil.

Dubbeldam en Edens keken noar t òlde vraauwtje. “Joa, joe baaident kin ik wel vertraauwen. Mit joe wait ik sekuur wat ik der aan heb. Mor dizze kollegoa van joe is n leugenpuut.” Bertil Marnixs draaide zuk om en wol wegrunnen. Mor Harry Dubbeldam stak ain van zien grode vouten oet en n tel loater lag Marnixs op vlouer. Dubbeldam pakte zien boeien en draaide aarms van Marnixs op rug.

Twij moal klonk der n dreug tikje. De man bleef liggen. De buurvraauw van Vera Reker keek stomverboasd. Dit zag ze aans allenneg n moal op tillevisie. Ze trok Ester Edens aan aarm. “Nou zo slim is dat nou toch ook weer nait. t Is aine dij nait te vertraauwen is.” “Zo is dat!”, zee Ester Edens.

“Hai kwam om n uur of elf soavends der nog aanschieten. Ik haar hom nog noeit zain. Mor hai luit mie wat zain, n koartje of zukswat. Hai mos in t hoes van Vera Reker wat ophoalen. Vera haar pech mit auto en nou mos hai wat ophoalen. Nou ik wol op bèrre en docht dat t aal wel goud kwam. Aander doags kon ik ja wel vroagen. Ik heb hom sleudel geven. Haar ik noeit doun mouten, ik wait t wel. Mor ik heb t toch doan. Ik haar nog vroagt of t slim was mit Vera. En hai zee, dat t meer n routinekwestie was. Ik huifde mie gain zörgen moaken. t Kwam aal goud. Aanderdoags zol e sleudel weerom brengen en meschain gaf e hom ook nog wel aan Vera. Wat mout je den as òld minsk?’” Ze keek de twij vroagend aan. Baaident keken ze weerom. Ze zwegen. t Oldske dee zo heur best. Ze verknuurde heur buusdoukje.

“Woarom was je nou in de Olderman State?”, vruig Vera vrundelk.

wordt vervolgd