De dood van Vera Reker (16)

“Eh, ais kieken wel hebben we den nog zo aal. Barbara Vink en Vera Reker.” Leste twij noamen knapten deur de koamer en ketsten aan ale kaanten tegen de muren en kwamen net zo haard weerom.

Dubbeldam haar t zain. Ester knikte ook. Marnixs pebaaierde zien best te doun om nait te reageren. Mor bie de baaide leste noamen was der wat west. Nait te benuimen mit woorden. Zuneg aan te zain. Mor baaident haren ze t vernomen. Ze zaten goud. “Nou wat is joen antwoord, beste man?”
“Stik der mor in, ik wil dit nait langer. Barbara Reker en Vink. Wat mout ik mit dij noamen. Aalmoal van minsken dij k nog noeit zain heb of sproken heb.”
Ester Edens kwam bie t roam stoan mit n bouk. Ze huil t noar t licht, ofdat ze t hoast nait lezen kon.
“Kiek Harry”, zee ze. Dubbeldam was verboasd.
Dat dee ze noeit. Hom bie veurnoam nuimen.
Wat was der wel nait.
“Kiek, meneer Marnixs. Dit bouk is schreven deur Barbara Vink. En loat ik nou waiten, dat Barbara Vink n aander noam het. Barbara Vink is heur nom de plume. Schier nait. Nom de plume is sjiek veur pseudoniem. Mor dat huif ik joe nait te vertellen, François Delcourt.” De man ging stoan en weer zitten. “k Zel eefkes mien kollegoa bieproaten as je dat nait slim vinden. Of wil je t zulf doun. Meschain nog wel beter. Harry, meneer is n expert.” De man luit zien kop zakken. Zien ellebogen steunden op zien knijen. Dou hervond e zuk nog n keer.
“Wat wil je nou mit joen slap gelul. k Wil dat je vot goan, dat je mie mit rust loaten. Ik kin gain Barbara Vink en ik kin zeker gain Vera Reker!”

t Wuir stil. t Wuir stil in olde muldershoes. Boeten luipen koien in n laange riege deur t graslaand. t Waren der wel meer as zesteg, zeuventeg, docht Ester. Woar dij nou wel nait vot kwamen. t Was n roare gedachte, dij bie heur opkwam en haar niks mit de gang van zoaken van doun. Twij jongens dreven de baisten op.
“Meneer Bertil Marnixs, alias Bertil Weerdena, alias François Delcourt. Ik bin baang dat je der noast zitten. Ik heb vrouger goud oplet en lezen vond ik en vind ik nog aaltied ain van de schiere dingen. Ook bin k stoapelgek op schilderkunst en zeker op wat joe hier aan de muur hangen hebben. Bertil Marnixs is kunstschilder.

François Delcourt is n gerenommeerd schriever. En Bertil Weerdena is n leugenpuut. En:
Barbara Vink is schriefster en dij kennen wie in doagliekse leven beter, nou nee ik mout zeggen, konden wie in doagelkse leven beter as Vera Reker. En ik duur te zeggen dat je soam ook wat leuks hadden. En nou nait zeggen, dat t nait zo is. Je waren soam mit heur in vekaansiehoeske op Saandploat. Wie hebben de reken zain. Je hadden wat mit heur. Vera Reker is n bekende van joe. En nou gain zuide proat meer, Ik wait t! Ik wait t, omreden dat Vera Reker doar op ain van joen schilderijen staait. En as we zuiken goan, den kommen wie vast nog wel schetsbouken tegen en aans wat, woardat ze ook op staait.”
“t Is wel goud, hòl mor op”, fluusterde Bertil Marnixs.

t Was al wel kovvietied, dou t koppel weer op t buro was aanderdoags. Bertil Marnixs was guster toch trankiel mit goan en haar der in n cel nog ais n nachtje over sloapen. Ester schreef op t widde bord de noam en tounoam van de man dij ze mitnomen haren. Bertil Marnixs. t Stond der swaart op wit. Ze wuir der bliedeg van. Dat heurde nait zo, omreden dat emootsies niks van doun haren mit dit waark. En toch maggelde ze n sirkel om de noam.
“Wie willen ook nog ais in zien hoes kieken en snuustern”, zee ze tegen Dubbeldam. Dubbeldam knorde wat van achter zien buro en las deur. Blad noa blad.
“Vannommerdag kin dat wel”, zee e. “Ik wil aan t figuurzoagen. Mooie schiere patronen wil ik figuurzoagen. Meneer Marnixs het ons n bult te vertellen.”
“Ik heb nog wat muite mit de tied”, zee Ester. “t Is vandoag. En guster was t guster, n dag veur vandoag. Mörgen komt der aan.” Ester Edens luit heur kollegoa plazen. Ze ston te prakkezaaiern veur t bord en begon n soort van moandkalender te moaken. Ze begon mit december. Doar schreef ze twij noamen achter. Bertil Marnixs en Vera Reker. Bie feberwoarie kwam de noam van Bertil Marnixs te stoan. Bie augustus schreef ze Vera Reker.
“Wanneer is dij vraauw Maria Sofie aigenlieks oet tied kommen?”
Dubbeldam luip noar t buro van Flipje en hoalde n sedel oet n map. “Ze kwam in oktober lestleden in t hospice, doarveur haar ze in heur aigen woonderij legen. In oktober vond de arts t beter, dat ze noar t hospice ging. Doar het ze legen tot meert. Dou is ze overleden.”
Achter meert schreef Ester Edens de noam van Maria Sofia Langqvist.
Dou zette ze bie Vera Reker en Maria n kruuske achter de noam.
“Bist kloar mit dien kleurploat”, zee Dubbeldam. “k Wait t wel jong, mor ik mout dingen veur mie zain en as ik dit dou, den kin k t aalmoal beter overzain.”
Dubbeldam huil zien scholders op. Zo haar elk zien maneuvels. “Ik neem Flipje mit as ik mit meneer Marnixs aan de babbel goa.” “Ik wil dommit nog ais kieken bie de grode kunstenoar zien hoes.”
Zo verstreek de tied mit schrieverij en prakkezaaierderij over t geval Vera Reker.

Bonte Weerdena ston achter t hoes en haar n grode widde laange onderboksem in zien vlagenmast hesen. As eerbetoon aan zien achterbuurman, dij mitnomen was deur plietsie. Hai kon de man nait stoan, ook al haar Marnixs hom niks doan. Weerdena mog groag nittjen en doar kon de kunstenoar nait tegen. De tougang over de ree was vrij, dat kon n klaain kind bedenken. Mor de krullebol was der mit botter en sukker ingoan. En doar haar Bonte Weerdena zien slinger aan. Dou Ester Edens veurbie ree, stak e haand op. n Schiere vraauw, docht Bonte. n Schiere vraauw.
Veuls te jong, mor toch n schiere vraauw.
Ester hobbelde over de zandloan noar t hoes van Bertil Marnixs. Dat was gain pretje, omreden dat ze neudeg mos. Ze was veur t vertrek van t buro nog west, mor t was weer slim vandoag. Elk hobbeltje, hou klaain ook, dee heur zeer in t lief. Eefkes overwoog ze om te stoppen en om t achter de vledderstroeken te doun. Mor dat gunde ze Bonte Weerdena ook nait. En noa de verhoalen van Dubbeldam over t interieur, was ze bie hom ook nait stopt. Nog eefkes en den kon ze bie t hoes van Marnixs heur plas wel kwiet. Dou ze oetstapte ston ze oog in oog mit n vraauw. “Oh mevraauw, mevraauw, mag ik hier wel eefkes noar toilet?” Dat was van de nood n deugd moaken, docht ze. Ze haar gain enkel recht om hier binnen te goan. Mor sums mout n minsk ook wat geluk hebben.

Noa de sanitaire stop, dwoalde ze deur t hoes op zuik noar d’oardege vraauw. Ze haar gain idee woar dij was en wat dij hier dee. Nou kon ze wel eefkes n beter beeld kriegen van de zoak. Dou ze mit slag oet roam keek, zag ze dat de vraauw op kop in toen stond. Ze haar bliekboar gain hoast mit heur verziede. Ze keek rond in n aander koamer. Hier was ze guster nait west. Ook hier hingen schilderijen. Dizze man was n begoafde schilder. Hai zag kaans om mit lichte heldere penseelstreken n beeld te vangen. As je stoef op veurstellen stoan gingen, was t n hoop vaarf en geklodder. Ging je der n poar meter vanòf stoan, den kwam as bie toverslag t beeld teveurschien. Ze vond t meroakel mooi. In gedachten haar ze in heur aigen hoes aal n plekje reserveerd veur n landschop van anderhaalf bie n meter. Dat zol nog ais mooi wezen. Ze dwoalde deur t hoes en kwam in n waarkploats. Hier was Marnixs aan t schildern. Vief schildersezels stonden hinter en twinter deur de grode lichte roemte. De man waarkte aan vief schilderijen tegeliek. Drij landschappen en twij portretten zag Ester. n Schier ìndeloos koolzoadveld, n leeg landschap mit kromgewaaide bomen. Aine mit grode lompe koien in n kaamp gruin laand mit doezenden peerdebloumen. En den was der de noordelke kaant van Saandploat. Dizze zol ook mooi lieken bie heur thoes aan muur, docht ze. En den keek ze recht in gezicht van Vera Reker. Vera Reker schilderd veur n roam. t Roam stond open en der was oetzicht op de zee. Heur zee. De zee van heur jeugd. Ze zuchtte daip. In n loa vond ze zeker twinteg tot viefentwinteg taikens en schetsen van Vera Reker. Marnixs mos nou nait meer zeggen, dat e nog noeit heurd haar van dizze vraauw.
Zo dwoalde ze deur t atelier en bekeek de honderden kwasten en blikken vaarf. De tuben mit zoveul verschillende kleuren, dat t heur doezelde veur ogen.
In n houkje bedekt mit lappen en aander ondudelk spul zag ze n waarktoavel stoan. t Was vrouger n eettoavel west, aine mit allure. Schiere bolpoten en moakt van swoar aikenholt. Ester Edens heur aandacht wuir trokken deur n klaain dinseghaidje. Ze drukte wat van de lappen overzied en zag n laptop. Ze huil meer lappen en polten overzied en zag n deus.
“Dus toch!”, zee ze.
“Wat is der dus toch?”, zee de vraauw.
Ester stond stief oet van schrik.
Ze vuilde zuk betrapt. Ze haar hier gain zoaken. Elke hoar ston heur verkeerd op t lief. “Man, ik bin op zuik noar joe. Kom ik heb kovvie kloar. Den kennen we n piepke proaten. Is t aalmoal lukt?”

wordt vervolgd